Η διάθεση συμβαδίζει με το φθινοπωριάτικο καιρό, πότε κλαίει πότε γελάει, πότε είναι συννεφιασμένη και πότε ηλιόλουστη. Είμαστε πλέον αθύρματα στα χέρια του καιρού, του καιρού της πανδημίας. Η καθημερινή αυξανόμενη καταγραφή όλο και περισσότερων κρουσμάτων, επηρεάζει άμεσα τη διάθεση αρνητικά, όπου αποστερημένη από τις στοιχειώδεις επαφές-γιατί το άγγιγμα στους ανθρώπους δρα ευεργετικά πάντοτε-μαυρίζει, σκοτεινιάζει.
Τι κρίμα όμως να είσαι νέος και η μοίρα να σου έχει βάλει το χαλινό της στέρησης, τη στιγμή που σφύζεις από ενέργεια και το χαμόγελο των νιάτων εξακολουθεί να υφίσταται ακμαίο. Εκεί που είσαι έτοιμος να τρέξεις, να σου έχουν φορέσει την αλυσίδα του περιορισμού. Λες και ο Οκτώβρης, ένας μήνας δίχως μη, να σταθεί μοιραίος για το επέκεινα και να σηματοδοτήσει την αρχή ακραίων περιορισμών.
Περιορισμός κυκλοφορίας. Θα μου πείτε τις βραδινές ώρες. Μα αυτές οι βραδινές ώρες είναι οι πιο σημαντικές, όταν το φως έχει χαθεί κι όλοι μοιάζουν ίδιοι κάτω από το λίκνο του έναστρου ουρανού.
Δυσκολίες στην εργασία. Μα από την εργασία και μέσα απ’ αυτή, μας δίνεται η ευκαιρία να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας, τα όριά μας, τις ανάγκες μας και να γίνουμε καλύτεροι προσφέροντας κυρίως στον εαυτό μας, αλλά και στο σύνολο.
Και τέλος ο φόβος του θανάτου. Λες και δεν έλειπε αυτή η σκιά στη ζωή του καθενός, ήρθε να γίνει μόνιμος βραχνάς που στοχοποιεί προσωπικά, ως υποκείμενο θύμα, τον καθένα.
