Αιγαίο.. το ανεπανάληπτο ελληνικό Νόμπελ!

Πριν μερικές μέρες γιορτάζαμε την 28 Οκτωβρίου, τότε που η χώρα μας πρώτη απ’ όλους τους συμμάχους όχι μόνο τόλμησε να σηκώσει κεφάλι στις δυνάμεις του άξονα, αλλά και να νικήσει, δείχνοντας σε όλο τον κόσμο ότι το DNA του αρχαίου έλληνα είχε περάσει και στη νεότερη γενιά. Σήμερα οι μορφές του πολέμου έχουν αλλάξει και νέες μέθοδοι εφαρμόζονται. Τα όπλα, παρ’ ότι ακόμα χρησιμοποιούνται ευρέως, έχουν περάσει μάλλον σε δεύτερη μοίρα. Τον πρώτο λόγο έχει ο πλούτος, το χρήμα και ότι το παράγει.

 

Η ανθρωπότητα κατάφερε να ανακαλύψει νερό στον Άρη, έχει κάνει απίστευτες μελέτες για τον πλανήτη μας και για το διάστημα, ξοδεύοντας δισεκατομμύρια δολάρια, αλλά δεν τολμά να ξοδέψει για τους πεινασμένους και τους κατατρεγμένους σε όλη τη γη. Δεν έχει την ικανότητα να αποτρέψει τους πολέμους και τους εκατοντάδες χιλιάδες σκοτωμούς που γίνονται κάθε μέρα στον πλανήτη. Και φυσικά δεν κάνει απολύτως τίποτα για να αποτρέψει τους καθημερινούς πνιγμούς των μεταναστών στο Aιγαίο…

 

Άνθρωποι φοβισμένοι, απελπισμένοι, με την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους. Πρόσωπα και κορμιά μελανιασμένα από τον θάνατο. Παιδικά κορμιά άψυχα μέσα σε νάιλον με τα παιχνίδια και τις κουβέρτες τους. Γονείς που προσπάθησαν να σώσουν τα σπλάχνα τους και θυσίασαν την ζωή τους. Εθελοντές με την αγωνία, τον θρήνο, την προσπάθεια, τον πόνο και την απογοήτευση ζωγραφισμένα στο πρόσωπο τους.

 

Και η δύση παραμένει, «τουλάχιστον η επίσημη», σιωπηλή. Ανικανότητα; Αδιαφορία; Οργανωμένο σχέδιο εξόντωσης; Ή κάτι άλλο; Κανείς μέχρι τώρα δεν έχει απαντήσει. Όλοι όμως οι λογικοί άνθρωποι αναρωτούνται. Πόσο θα κρατήσει ακόμα αυτή η ανικανότητα της, υποτίθεται, πολιτισμένης δύσης; Πόσο οι πολιτισμένοι άνθρωποι του δυτικού κόσμου, θα συνεχίσουν να αφήνουν να εξελίσσεται το συγκεκριμένο δράμα στο αιγαίο;

 

Μιλάμε για την πολιτισμένη δύση που με συνοπτικές διαδικασίες όταν θέλησε «καθάρισε» τον Καντάφι, για να έχει άμεση πρόσβαση στα πετρέλαια της Λιβύης. Εκτέλεσε τον Μπιν Λάντεν σε σπηλιά στο αχανές Αφγανιστάν, λες και ήταν σε πρώτο τραπέζι πίστα. Διέλυσε την πρώην Γιουγκοσλαβία, γιατί δεν εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της. Εκτέλεσε τον πρώην σύμμαχο της Σαντάμ, αφού καταχρέωσε τη χώρα του, που είχε μέχρι τότε πλεόνασμα πάνω από 130 δισεκατομμύρια δολάρια, για να μπορεί να την ελέγχει. Προσπαθεί να στραγγαλίσει την οικονομία της Βενεζουέλας και της Ρωσίας που στηρίζονται στο πετρέλαιο, κατεβάζοντας την τιμή του πετρελαίου από τα 145 μέχρι και στα 40 δολάρια το βαρέλι! και εννοείται πως αν συνεχίσω, ο κατάλογος δεν θα έχει τελειωμό.

 

Αυτή είναι η πολιτισμένη δύση, η πλούσια, η ευημερούσα δύση, που συμπεριφέρεται στους συνανθρώπους της χωρίς έλεος..

Τα κύματα του Αιγαίου και οι ακτές των ελληνικών νησιών δεν έχουν στόμα να μιλήσουν για τους χιλιάδες πρόσφυγες που καταφθάνουν κάθε μέρα στη χώρα μας και στις ακτές της. Ούτε για τις τελευταίες ανάσες αυτών, που συναντούν τη μοίρα τους στο απέραντο γαλάζιο του αιγαίου και που είναι κυρίως παιδιά. Υπάρχουν όμως άλλα στόματα που μιλούν εκκωφαντικά. Εκείνα των απλών πολιτών των νησιών μας, στον αντίποδα της δύσης. Κάποιες δεκάδες απλοί άνθρωποι στα νησιά του αιγαίου, κυρίως στη Μυτιλήνη, που σηκώνει το κύριο βάρος των προσφύγων, οι οποίοι μέρα νύχτα, με υπεράνθρωπες προσπάθειες προσπαθούν να διασώσουν όσους μπορούν και να τους οδηγήσουν σε ασφαλές καταφύγιο, μέχρι το επόμενο βήμα που θα είναι σε κάποια χώρα της Ευρώπης.

 

Προχθές άκουσα στις ειδήσεις ότι στο νησί της Λέρου βρίσκονταν 3.500 μετανάστες, όταν στην πρωτεύουσα του νησιού κατοικούν μόνο 3.000! Αμέσως έκανα συνειρμό με την πόλη μας των 35 χιλιάδων, πως θα ήταν και πως θα νιώθαμε εμείς, αν είχαμε πρόσφυγες (όχι τουρίστες) 40 χιλιάδες! Απίστευτα νούμερα που δεν μπορούμε να αξιολογήσουμε, αν δεν τα ζήσουμε.

Από τη μια η δύση, η πολιτισμένη δύση, με την ανικανότητα και την αδιαφορία. Από την άλλη, μια μικρή χρεοκοπημένη χώρα η δική μας! Κι εδώ βέβαια το επίσημο κράτος, όπως γίνεται τις περισσότερες φορές σχεδόν, είναι απών. Αλλά υπάρχουν οι απλοί μεροκαματιάρηδες άνθρωποι, οι ψαράδες των νησιών. Αυτοί με άγραφους νόμους και κανόνες, εκπροσωπούν το ανίκανο κράτος. Με όση ανθρωπιά και αλληλεγγύη μπορεί να διαθέτει κάποιος, προσπαθούν κάθε μέρα από το πρωί μέχρι το βράδυ, να σώσουν ότι μπορεί να σωθεί και να δώσουν βοήθεια στους μετανάστες, χωρίς απολύτως κανένα αντάλλαγμα.

 

Ακόμα ηχεί στ’ αυτιά μου η απεγνωσμένη κραυγή του γέρο μυτιληνιού ψαρά: «Να σώσουμε τα μωρέλια μωρέ!» δεν φεύγει από τα μάτια μου η εικόνα της μάνας που φιλοξενούσε το οκτάχρονο προσφυγόπουλο σπίτι της και βρήκε τον αδελφό του στο φβ στην Ολλανδία, για να τους ενώσει ξανά σαν οικογένεια. Η φωτογραφία των γιαγιάδων που δίνουν γάλα στο μωρό για να ξεκουράσουν την απελπισμένη μάνα κάνει τον γύρο του κόσμου, αλλά κανέναν δεν συγκινεί. Γιατί το χρήμα δεν συγκινείται, δεν έχει καρδιά, δεν έχει ψυχή, ψάχνει απλά να βρει άλλο χρήμα. Την καρδιά την έχουν όλοι αυτοί οι άγνωστοι άνθρωποι, οι συνάνθρωποι μας, οι έλληνες, που εκπροσωπούν το ανίκανο, για μια ακόμη φορά, επίσημο κράτος και δείχνουν στην ανθρωπότητα, παρά την οκτάχρονη οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα, ότι ο πολιτισμός είτε θέλουν κάποιοι, είτε όχι, γεννήθηκε εδώ και συνεχίζει να υπάρχει με οποιεσδήποτε συνθήκες, γιατί έτσι μας αρέσει!

 

Γράφτηκε από κάποιους ότι το νόμπελ ειρήνης και αλληλεγγύης, θα πρέπει να δοθεί στις γριές που δίνουν γάλα στο μωρό. Βέβαια αν υπήρχε τέτοια περίπτωση θα έπρεπε να δοθεί σε όλους αυτούς τους αγνούς πολίτες, που ξημεροβραδιάζονται για τους πρόσφυγες. Αλλά δεν τρέφω αυταπάτες. Τα νόμπελ δεν είναι για τους απλούς άγνωστους, ανώνυμους αγωνιστές. Τα νόμπελ θέλουν ηχηρά ονόματα, «πιασάρικα» κατά τη λαϊκή έκφραση και παπιγιόν, φράκα, πολυτέλειες και επίσημους σπουδαίους λόγους. Τι λόγο να βγάλει ο γέρο ψαράς και οι γριές με το γάλα; Τους φώναξα να σώσουμε τα μωρέλια μωρέ; Ή μήπως.. θέλαμε να ξεκουράσουμε την ταλαιπωρημένη μάνα γιατί έχουμε κι εμείς παιδιά; Τέτοιους λόγους δεν τους καταλαβαίνουν οι πολιτισμένοι… τι να τα κάνεις τα μωρέλια, άμα δεν βρεις νερό στον Άρη!

 

Για μια ακόμη φορά η ψωροκώσταινα, με μπροστάρηδες τους απλούς πολίτες της, δίνει το παράδειγμα στην πολιτισμένη δύση. Τώρα όχι για να νικήσει με τα όπλα όπως στο έπος του 40, αλλά με τη φτώχεια! Τι κι αν είμαστε διαλυμένοι οικονομικά; Οι αξίες μας δεν έχουν ακόμη πεθάνει! Το ελληνικό DNA είναι για μια ακόμη φορά εδώ! Δείχνουμε σε όλη την ανθρωπότητα τι σημαίνει αλληλεγγύη, τι σημαίνει να είσαι πάνω απ’ όλα άνθρωπος!

 

Κι αν η πολιτισμένη δύση δεν μπορεί να δει καθαρά, από την χλιδή και την πολυτέλεια, από το πολύ χρήμα που της θολώνει τα μάτια της, για να δώσει πραγματικά ένα νόμπελ μοναδικής αξίας σε όλους αυτούς τους ανώνυμους διασώστες, το νόμπελ αυτό το ‘χουν κερδίσει όλοι αυτοί οι απλοί άνθρωποι στις καρδιές μας. Και το νόμπελ της καρδιάς μας σε αξία, δεν μετριέται ούτε με την πολιτισμένη δύση, ούτε με το χρήμα της, ούτε με τα βραβεία της. Γιατί απλά δεν υπάρχει τρόπος μέτρησης γι’ αυτό. Είναι αδύνατον να μετρηθεί!  Ήταν είναι και παραμένει καθαρά και αδιαπραγμάτευτα ΕΛΛΗΝΙΚΟ!