«Αισθήσεις και ένας αφηγητής» είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου της γνωστής αρχαιολόγου Ειρήνης Γαβριλάκη. Με το ιδιαίτερο λογοτεχνικό ύφος που την χαρακτηρίζει, η συγγραφέας καλεί τον αναγνώστη, διαβάζοντας τα κείμενα, να ανασύρει από την μνήμη του εικόνες, να αναζητήσει μέσα του και να ανακαλύψει το σύνολο των αισθήσεών του, να τις αξιοποιήσει για να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του αλλά και τους γύρω του.
Το βιβλίο παρουσιάστηκε το βράδυ της περασμένης Παρασκευής στο δημοτικό κήπο Ρεθύμνου σε εκδήλωση που συνδιοργάνωσαν ο Σύλλογος «Φίλοι του Αρχαιολογικού Μουσείου Ρεθύμνου», οι εκδόσεις «24 Γράμματα» και η Π.Ε. Ρεθύμνου, με την υποστήριξη του δήμου Ρεθύμνου.
Μιλώντας για το νέο της βιβλίο η Ειρήνη Γαβριλάκη, αναφέρθηκε στη σημασία της ανακάλυψης και αξιοποίησης των αισθήσεων, μια εσωτερική διαδικασία ενσυναίσθησης, όπως μας επεσήμανε:
«Εγώ και οι αφηγήσεις ή εγώ και οι αισθήσεις; Αισθήσεις γιατί πρέπει να τις ακονίσουμε και να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο, ώστε να μπορούμε να συνδεθούμε με τους άλλους. Αυτό είναι το κλειδί της συλλογής αυτής, αλλιώς είμαστε έωλοι στο κάθε είδους αφήγημα που μπαίνει στο τοπίο μας χωρίς να μας αφορά. Τουλάχιστον αν αξιοποιήσουμε όλες μας τις αισθήσεις, όχι μόνο τις πέντε βασικές αλλά και τις αισθήσεις του φόβου, της απώλειας, του κενού, όλες αυτές που είναι το ίδιο βασικές και οδηγούν στο ευ ζην, αν οι άλλες οδηγούν στο ζην, μας διευκολύνουν στο να συνδεθούμε καλύτερα με αυτό το τοπίο και με αυτούς τους ανθρώπους, να τους δούμε πραγματικά στο τοπίο και κατόπιν αυτού να ζήσουμε καλύτερα αλληλεπιδρώντας και συναισθανόμενοι και ενσυναισθητικοί. Διαφορετικά μου φαίνεται ότι ο καθένας λέει ένα μικρό μονόλογο χωρίς καμιά ουσία.
Τα βιβλία μου έχουν αρκετές εικόνες, τις πιο πολλές φορές θα ευχόμουν να ανασυρθούν οι εικόνες που έχει ο καθένας μέσα του, μέσα από τις δικές μου ή με μοχλό τις δικές μου σαν διευκολυντικό τρόπο. Θεωρώ ότι όλοι είμαστε γεμάτοι εικόνες αρκεί να τις ξαναδούμε, να επιστρέψουμε σε αυτές, να τις αξιοποιήσουμε με κάποιο τρόπο. Αυτό είναι το ζητούμενο, αυτό θα με ευχαριστούσε. Γιατί αν δεν λειτουργήσει αυτό, σημαίνει ότι θα είναι απλώς μια άσκηση καλής γραφής και αυτό δεν λέει τίποτα σε εμένα».
Πηγή έμπνευσης για το βιβλίο αυτό, αποτέλεσε η πραγματικότητα και η ίδια η ζωή, όπως μας δηλώνει η Ειρήνη Γαβριλάκη, απαντώντας στο σχετικό ερώτημά μας:
«Μάλλον ότι μεγαλώνω κι ότι μπορώ να σκέφτομαι σφαιρικότερα για κάποια πράγματα. Μπορώ να σκέφτομαι τα σωστά και τα λάθη, να βλέπω διεισδυτικότερα και να εκτιμώ τις εικόνες που μας πλασάρουν. Νομίζω ότι πια δικαιούμαι να έχω μια κριτική αντιμετώπιση αυτών των εικόνων. Ως εκ τούτου εμπνέομαι από την πραγματικότητα, όσο μπορώ και όσο αντέχω να την προσεγγίζω γιατί είναι δύστοκη και πάρα πολύ δύσκολη, οπότε αξιοποιώ τις αισθήσεις μου και κυρίως την ενσυναίσθησή μου. Χωρίς αυτό δεν γίνεται τίποτα».
Για το βιβλίο μίλησαν η Δέσποινα Αγγελιδάκη-Πετσαγγουράκη, καθηγήτρια Αγγλικών, και η Ελεονώρα Μάλλιου, φιλόλογος.
«Είναι μια ακόμα κατάθεση της Ειρήνης, είναι η τετάρτη στη σειρά. Συνεχίζει να διατηρεί την ταυτότητα της τη συγγραφική, είναι κείμενα που δίνουν τροφή για σκέψεις, μας βοηθάνε να ανακαλέσουμε, να ξεσκεπάσουμε συναισθήματα, εμπειρίες και ευαισθησίες. Είναι ένα βιβλίο που δεν διαβάζεται στην παραλία, είναι όμως ένα βιβλίο που προφέρει τροφή για πολλή σκέψη», ανέφερε στα «Ρ.Ν.» η κ.Πετσαγγουράκη.
Από την πλευρά της η κ. Μάλλιου, σημείωσε ότι: «Το βιβλίο αφήνει τεράστιο χώρο για τον αναγνώστη, να ανακαλύψει μέσα στο κείμενο τον εαυτό του. Δείχνει την προσπάθεια του ανθρώπου να αποκτήσει ταυτότητα. Και στην προσπάθεια αυτή βοηθάνε οι αισθήσεις και η αφήγηση. Αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι μπορεί ο αναγνώστης να βρει τον εαυτό του. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί σε πολλά βιβλία μας καθοδηγεί ο συγγραφέας. Σε αυτή την περίπτωση δεν μας καθοδηγεί, βγαίνουν τα δικά μας συναισθήματα, οι δικές μας ιδέες και απόψεις, οι αισθήσεις μας».
