Αισιοδοξία και επαγρύπνηση

Παρά την αύξηση των κρουσμάτων και το σταθερά υψηλό ποσοστό θανάτων και διασωληνωμένων, έχουν αρχίσει να σκάνε τα πρώτα δειλά χαμόγελα ότι η μετάλλαξη «Ο» παρά τη μεγάλη μεταδοτικότητά της σηματοδοτεί την αρχή του δρόμου για την επιστροφή σε μια πιο κανονική ζωή – αποφεύγουμε τον όρο κανονικότητα γιατί ιστορικά όταν τελειώνει μια κρίση, οικονομική, γεωπολιτική και τώρα υγειονομική, δεν επιστρέφεις ποτέ στην πριν την κρίση κατάσταση. Όλα αυτά, βέβαια, με την επιφύλαξη ότι δεν θα προκύψει κάποια νέα μετάλλαξη, αφού ο ιός είναι απρόβλεπτος και ο εμβολιασμός σε ηπείρους όπως η Αφρική είναι αρκετά πίσω. Ωστόσο, οι ασχολούμενοι επαγγελματικά με την πανδημία αισιοδοξούν.

Σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι καθόλου τυχαίες οι δηλώσεις στην γαλλική εφημερίδα «Le Figaro», που έκανε ο συμπατριώτης μας και επικεφαλής της Pfizer, Άλμπερτ Μπουρλά, ότι «σύντομα θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε σε μια κανονική ζωή», ανακοινώνοντας ταυτόχρονα μια μεγάλη επένδυση στη Γαλλία για την παραγωγή του νέου χαπιού κατά του κορονοϊού, Paxlovid, της φαρμακοβιομηχανίας σε συνεργασία με τη γαλλική εταιρία Novasep. Και ο κύριος Μπουρλά επεσήμανε το ζήτημα ότι δεν μπορούμε να προβλέψουμε αν θα υπάρξουν μεταλλάξεις, αλλά ότι την άνοιξη, λόγω των εμβολίων, του χαπιού και των περιορισμών τα πράγματα θα βελτιωθούν σχετικά με την κοινωνική μας ζωή. Και ο κ. Μπουρλά δεν είναι πολιτικός για να μας χρυσώνει το χάπι περί τέλους της πανδημίας κοκ.

Από την άλλη πλευρά, αν τελικά, που όλοι το ευχόμαστε, επιβεβαιωθεί η παραπάνω πρόβλεψη, αυτό θα συμβεί γιατί, όπως αναφέρθηκε και λένε όλοι οι σοβαροί ειδικοί που ασχολούνται με την πανδημία, η επιστήμη έκανε το καθήκον της και μπόρεσε σε σύντομο, για το μέγεθος του προβλήματος χρονικό διάστημα, να βρει λύσεις αναχαίτισης και αντιμετώπισης της πανδημίας του κορονοϊού. Ένας αγώνας ταχύτητας που δεν περιελάμβανε μόνο τα εργαστηριακά αποτελέσματα, αλλά και τη προσπάθεια να πειστεί ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης σε παγκόσμιο επίπεδο για την αναγκαιότητα των εμβολιασμών και την τήρηση των μέτρων προστασίας. Μια προσπάθεια που συναντούσε εμπόδια από την τοξικότητα που μετέδιδαν εκφραστές συνωμοσιολογικών θεωριών και την σύγχυση στην οποία βρέθηκαν πολλές κυβερνήσεις που προσπαθούσαν να ισορροπήσουν μεταξύ πολιτικού κόστους και αποφυγής απωλειών σε ανθρώπινες ζωές.

Ίσως όντως να βρισκόμαστε στα τελευταία μίλια της πανδημίας, αλλά η προσοχή μας πρέπει να είναι ακόμη μεγαλύτερη σε αυτή τη φάση. Καταφέραμε δύο χρόνια τώρα να μείνουμε όρθιοι υγειονομικά και οικονομικά. Δεν πρέπει να γκρεμίσουμε το έστω και ατελές τείχος ανοσίας που χτίσαμε. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν δύο μεγάλες μάχες που έχουμε από εδώ και στο εξής να δώσουμε. Αφορούν στο κοινωνικό και ιδεολογικό επίπεδο. Η πρώτη σχετίζεται με την αλλαγή αντιλήψεων και νοοτροπιών όπως αυτές εκφράστηκαν από αρνητές του ιού, αρνητές ή καχύποπτους με το εμβόλιο και αντιεμβολιαστές με πολιτικά κίνητρα. Η δεύτερη μάχη συνδέεται με τη διεκδίκηση της ενίσχυσης του δημόσιου συστήματος υγείας, κάτι που ανέδειξε η πανδημία και κάποιοι, το προσπερνούν, ως «περιττή» πολυτέλεια…

*Ο Δημήτρης Στεμπίλης είναι δημοσιογράφος – ιστορικός