Σε τι κράτος ζούμε αλήθεια;
Δεν ξέρω αν τελικά είναι αλήθεια ότι τα 400 χρόνια σκλαβιάς από τους Τούρκους μας άφησαν πολλά και άσχημα κατάλοιπα, που έχουν ποτίσει αρνητικά το DNA μας. Πάντως οι φαντασιώσεις μας σαν λαός είναι μοναδικές. Η τζάμπα μαγκιά είναι το σήμα κατατεθέν του Έλληνα εδώ και δεκαετίες, με το μόνο αποτέλεσμα που μπορεί να καταγράψει, να είναι ήττες και μάλιστα οδυνηρές σε εθνικό επίπεδο. Η Κύπρος και η κρίση των Ιμίων με τη δημιουργία των γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο, είναι τα πιο απλά παραδείγματα.
Ο Έλληνας φαντάζεται ότι όλα θα αλλάξουν αν κάνει μπλόκα στις εθνικές οδούς, καταλήψεις στα σχολεία, βίαιες επιθέσεις, δίνοντας υποσχέσεις με άνεση και κάνοντας επαναστάσεις της πλάκας.. Δυστυχώς ο Έλληνας ξερόλας δεν μπορεί να καταλάβει σε καμία περίπτωση, ότι μόνο με σχεδιασμό, στόχο, στρατηγική, σκληρή δουλειά, συναίνεση και άριστη οργάνωση, μπορεί να βγει από την κρίση. Οι περισσότεροι Έλληνες δεν έχουμε σχέση με την πραγματικότητα, την αντιλαμβανόμαστε με φαντασιακό τρόπο. Αποτέλεσμα; η πραγματικότητα να μεταφράζεται σε Μαυρογιαλουρέικο πολιτικό λαϊκισμό, (βλέπε Τσίπρα, Άδωνη, Χρυσή Αυγή και όσους με πάθος κυνηγούν την εξουσία), φακελάκια, απίστευτη ανοργανωσιά σε κάθε επίπεδο, δημόσιους οργανισμούς που ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια, χωρίς αντικείμενο εργασίας, απλά για να βολέψουμε δικούς μας και κολοσσιαία δημόσια περιουσία, που καταστρέφεται από αδιαφορία. Παράδειγμα κλασικό οι εγκαταστάσεις των ολυμπιακών αγώνων, που δώδεκα χρόνια μετά, σαπίζουν από αδιαφορία και που ήταν παγκόσμιο πρότυπο κατασκευής παρακαλώ!
Αν συνεχίσω δεν θα υπάρχει τελειωμός. Ο Έλληνας προτιμά τα ξένα τσιγάρα, τα ξένα ποτά, τα ξένα μοντελάκια (θυμηθείτε την προφητική εξαιρετική διαφήμιση της δεκαετίας του 80 «ο εισαγόμενος») και οτιδήποτε ξένο, λες και μ’ αυτά ανατράφηκε! Κατηγορεί το κατάστημα που φοροδιαφεύγει, αλλά όταν αγοράζει από εκεί δεν ζητά απόδειξη! Στην πραγματικότητα όσο και να φωνάζουμε σε πορείες και διαδηλώσεις (όσοι πάνε) κανένας δεν ενδιαφέρεται ν’ αλλάξει κάτι απ’ όσα προανέφερα. Όλοι είμαστε για την πάρτη μας. Απλά να δείξουμε ότι αντιστεκόμαστε. Εμείς να περνάμε καλά κι άσε τους άλλους να κουρεύονται..
Η μόνιμη αδυναμία μας να κάνουμε αυτοκριτική και να σκεφτούμε τις δικές μας ευθύνες, μας οδηγεί πάντα να τα φορτώνουμε όλα στους άλλους. Η απόλυτη ηδονή του Έλληνα είναι μέσα από τη φαντασίωση, να μπορεί να ρίχνει τις ευθύνες για οτιδήποτε άσχημο και κακό στους άλλους.
Η σημερινή εξουσία ως αντιπολίτευση, όπως και κάθε προηγούμενη, καβάλαγε τα τρακτέρ και έδινε φρούδες υποσχέσεις. Ο σοφός λαός μας λέει πως «απ’ ούναι απ’ όξω απ’ το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει!». Τώρα βέβαια που η χθεσινή αντιπολίτευση έγινε κυβέρνηση και μπήκε στον χορό, η απαίτηση για εφαρμογή των υποσχέσεων, θεωρείται πλέον προβοκάτσια κατά τη δήλωση του υπουργού Εξωτερικών. Τόσα χρόνια όμως που απαιτούσαν αυτοί, δεν ήταν!
Αγαπητοί μου δεσμοφύλακας δεν είναι η Ευρώπη, που όλοι θέλουν να ενταχθούν σ’ αυτήν, αλλά οι συνήθειες μας. Συνήθειες στις οποίες δυστυχώς εκπαιδευτήκαμε απ’ όλους αυτούς που ψηφίζαμε, για να μας βολέψουν και να διαιωνίσουν την ελληνική υπανάπτυξη, που όλοι εμείς οι αφελείς πολίτες ψηφοφόροι, νομίζαμε ότι για πάντα θα μας βολεύει.
Και τώρα εκεί που φτάσαμε, ποιος να πιστέψει ποιον και σε τι ακριβώς; Ποιος μπορεί να δώσει λύση; Ο θεός της αριστεράς που για δεκαετίες ήταν ένα όνειρο για πολλούς πραγματικούς αγωνιστές, τελικά φάνηκε ότι παραμύθιαζε τον κόσμο και αποδείχτηκε στην πράξη πλέον δραματικά ανύπαρκτος. Και όλοι εμείς οι κοινοί θνητοί πολίτες, περιμένουμε τον από μηχανής θεό να δώσει λύση στα προβλήματα μας, ξεχνώντας βέβαια ότι ο από μηχανής θεός, υπήρχε μόνο στην αρχαία ελληνική τραγωδία.
Μέσα σ’ όλα αυτά ο δήμαρχος Αθήνας κ. Καμίνης πριν λίγες μέρες έγραψε στο διαδίκτυο: «Υπέγραψα πριν από λίγο το 1ο Σύμφωνο Συμβίωσης ομόφυλου ζευγαριού. Σημαντική μέρα για τα δικαιώματα στη χώρα μας».
Προφανώς ο Δήμαρχος της Αθήνας, όπως και πολλοί άλλοι, έχει μπερδέψει τα πράγματα. Αγνοεί παντελώς ότι ζει σε μια χώρα που έχει χάσει την εθνική της κυριαρχία, που εδώ και έξι χρόνια έχει καταλυθεί το Σύνταγμα της, και το κοινοβούλιο της ψηφίζει τα προ-κατ νομοσχέδια των δανειστών θέλει δεν θέλει. Άρα, αν είσαι σοβαρός, δεν μπορείς να μιλάς για σημαντική μέρα δικαιωμάτων. Δικαιώματα, αν θέλουμε να μιλάμε σοβαρά, είναι το δικαίωμα στη Δωρεάν Παιδεία, στην Εργασία, στην Αξιοπρέπεια του Πολίτη. Τάχει αυτά σήμερα ο Έλληνας; Δεν νομίζω. Το να μπορεί ο Μάκης να κληρονομεί τον Γιώργο, δεν είναι δικαίωμα, είναι απλά μια νομοθετική ρύθμιση. Το δικαίωμα είναι μια εξαιρετικά σοβαρή λέξη και στη χώρα αυτή, με βάση τα δεδομένα των τελευταίων χρόνων, έχουμε χάσει όλοι τα δικαιώματα μας, άρα και τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια.
Έτσι παρά τα κολοσσιαία προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί τα τελευταία χρόνια στον ελληνικό λαό, μια ολόκληρη βουλή έφτασε να ασχολείται με το σύμφωνο συμβίωσης. Νομοθεσία που σε ένα κόσμο που συνεχώς αλλάζει, ίσως έπρεπε να γίνει και στη χώρα μας, αλλά κακά τα ψέματα δεν είναι αυτό το πρόβλημα και ούτε θα σωθεί η χώρα με τη συγκεκριμένη νομοθετική ρύθμιση. Το βασικότερο πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι πέρα από το χρέος, το σύμφωνο επιβίωσης των πολιτών αυτής της χώρας, μέσα στην κρίση, με το οποίο, όπως δείχνουν τα γεγονότα, πολύ φοβάμαι ότι δεν ασχολήθηκε ποτέ κανένας σοβαρά και απ’ ότι φαίνεται μάλλον δεν έχει διάθεση να ασχοληθεί, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον κανείς!
Η κοινωνία σήμερα, είναι ένα καζάνι που κοχλάζει και έτοιμο να εκραγεί.
Τελειώνοντας το γράψιμο, μου ‘ρθαν στο νου τα απίστευτα λόγια του μεγάλου αφορισμένου κρητικού, του Καζαντζάκη.
«Σήμερα σε ποιο σημείο βρισκόμαστε του ανθρώπινου τούτου κυματισμού; Ποια είναι η σύγχρονη, η πιο προχωρεμένη ταραχή της ψυχής μας; Ποιος εχόρτασε, αδίκησε, ωρίμασε, έκαμε το χρέος του, πρέπει να φύγει; Και ποιος πεινά, αδικιέται, ορμάει ν’ ανέβει, ζητάει Λευτεριά;
Έκαμαν το χρέος τους. Κλέψαν, αδικήσανε, σκοτώσανε, χόρτασαν και περιγέλασαν τους πεινασμένους, δυνάμωσαν και σκλαβώσαν τους αδύνατους, φωτίστηκε το μυαλό τους και καταφρόνεσε τις σκοτεινές καρδιές που χτυπούσανε στα κατώγια τους. Έκαμαν πάλι το χρέος τους. Δημιούργησαν τις μεγάλες θεογόνες δυνάμεις: την Πείνα, την Αδικία, την Οργή, την Εκδίκηση.
Γιατί η εποχή μας δεν είναι στιγμή ισορρόπησης, οπόταν η υποταγή, η γαλήνη, η σιωπή, η ομορφιά είναι μεγάλες αρετές. Ζούμε τη φοβερή έφοδο, χυμούμε για να κυριέψουμε μια νέα, πλουσιότερη ισορροπία. Γι’ αυτό σήμερα η ανοχή είναι αθλιότητα και αναντρία. Αχ! πότε να συνεργαστούμε, όλοι μαζί, σε μιαν επίθεση!
Ανατροπή για να ξανακαινουργιώσει ο κόσμος, να ποιο είναι το χρέος κάθε σκεπτόμενου σήμερα μέσα σε τόσο ανήθικο και ανέλπιδο χάος. Ν’ ανοιχτεί άβυσσο, φοβερότερη ακόμα, ανάμεσα καλού και κακού, να πληθύνει η αδικία, να κατέβει η Πείνα και να θερίσει τα σωθικά μας- αλλιώς δε σωζόμαστε!
* Ο Βαγγέλης Παπαδάκις είναι καθηγητής Φυσικής Αγωγής
