Όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στον τόπο μας και έχουν να κάνουν με την αλλαγή του οικονομικού κλίματος ούτε αυτονόητα ούτε σίγουρα μπορούσαν να θεωρηθούν είκοσι περίπου μήνες πριν… Η αξιοπιστία της χώρας μας και της κυβέρνησης βρισκόταν στο ναδίρ.
Τίποτα δεν μπορούσε να κερδηθεί αν δεν βελτιωνόταν πρώτα η εμπιστοσύνη ότι η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά ήταν αποφασισμένη να λάβει τις απαραίτητες αποφάσεις για την αντιστροφή του αρνητικού αυτού κλίματος.
Η οικονομία είναι κατά 50% ζήτημα ψυχολογίας.
Απόψεις που υποστηρίζουν τον «κρατισμό» και σκορπούν τον «φόβο» και την ανασφάλεια αποτελούν στην καλύτερη περίπτωση «βαρίδι» στην οικονομική προοπτική του τόπου. Ποιος σοβαρός επενδυτής θα τοποθετήσει τα κεφάλαιά του σε μια οικονομία, όταν οι «τελάληδες» της ανασφάλειας διατυμπανίζουν ότι αν έλθουν στην εξουσία θα ακυρώσουν αποκρατικοποιήσεις και οι επενδυτές θα χάσουν τα χρήματά τους; Το λιμάνι του Πειραιά έχει γίνει πολλές φορές «πεδίο μάχης», προκειμένου να μην πραγματοποιηθούν μεγάλες επενδύσεις, λ.χ. της κινεζικής Cosco. Σήμερα αποτελεί πόλο έλξης και για άλλους επενδυτές, όπως η επίσης κινεζική ΖΤΕ- Telecommunications.
Έτσι το λιμάνι του Πειραιά γίνεται όχημα ισχυρής ανάπτυξης για την Ελλάδα. Τέτοιες ενέργειες βελτιώνουν την ανταγωνιστικότητα και δίνουν θέσεις εργασίας. Η αντιπολίτευση αγωνίζεται να παραμείνει λ.χ. το λιμάνι ένα «κάστρο» των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών, ένα παραμάγαζο συντεχνιών. Προτιμούν να μην αλλάξει τίποτε, αν είναι να χαθούν τα κάθε λογής «πρυτανεία» του παλιού φαύλου καιρού…
Αδιαφορούν για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας λ.χ. για τα Ολυμπιακά ακίνητα, για το Ελληνικό και γενικά για ότι μπορεί να αποφέρει οικονομικά οφέλη στη χώρα και συνεχώς προτείνουν έναν νέο «ανένδοτο» αγώνα με κραυγές περί «ξεπουλήματος» της δημόσιας περιουσίας και με «κορώνες» για τη δημιουργία τεράστιων πάρκων…
Οτιδήποτε είναι να γίνει με ιδιωτικά κεφάλαια (λες και υπάρχουν δημόσια) είναι γι’ αυτούς «κόκκινο πανί»… Η μιζέρια, η γκρίνια, η καταστροφολογία, οι προειδοποιήσεις για μελλοντική ακύρωση των συμφωνιών αποτελούν το μόνιμο οπλοστάσιο των «τελάληδων» της κρατικοδίαιτης δήθεν ανάπτυξης… Μιας αντίληψης, δηλαδή, που χρόνια τώρα «τρέφει» φαυλότητες και αδιαφανείς διαδικασίες, πεδίο συνδικαλιστικής άρνησης, οικονομική στασιμότητα και, φυσικά, ανεργία…
Η κυβέρνηση όλους αυτούς τους μήνες άφησε πίσω της το φόβο του πολιτικού κόστους και δεν παραιτήθηκε από την προσπάθεια μεταρρυθμίσεων.
Αν γινόταν αυτό σίγουρα δεν θα έφτανε (και μάλιστα νωρίτερα) στον στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος και κατ’ επέκταση δεν θα υπήρχε το κοινωνικό μέρισμα των 525 εκατ. ευρώ που τώρα θα δοθεί στους πιο ευάλωτους συμπολίτες μας. Οι θυσίες του λαού μας, για να το πούμε απλά, θα είχαν πάει χαμένες…
Η κοινωνική συνοχή αποτελεί τη βάση για την οικονομική ανάταση του τόπου. Χωρίς αυτήν καμία αλλαγή παραγωγικού μοντέλου δεν θα μπορέσει να σταθεί στα πόδια της. Δεν θα είναι, δηλαδή, εφικτή μια μακροχρόνια και βιώσιμη ανάπτυξη. Η έμφαση τώρα, πρέπει να δοθεί στο ανθρώπινο δυναμικό αυτού του τόπου. Η αξιοποίησή του (με ευκαιρίες για όλους τους νέους) σε καινοτόμες επιχειρηματικές δραστηριότητες θα πρέπει να στηριχθεί ουσιαστικά από την Ε.Ε. και την κυβερνητική πολιτική.
Αντιστοίχως η τραπεζική αγορά (μέσω της ρευστότητας) θα δώσει «πνοή» στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που με τη σειρά τους θα συμβάλλουν στην αντιμετώπιση της ανεργίας.
Η μεταρρύθμιση του δημόσιου τομέα είναι ένας ακόμα ουσιαστικός παράγοντας. Η γραφειοκρατία αποτελεί μεγάλο εμπόδιο τόσο για τις επενδύσεις όσο και για την εξυπηρέτηση των πολιτών και την ορθή λειτουργία του κρατικού μηχανισμού. Η αξιολόγηση δομών-υπηρεσιών και προσωπικού δεν μπορεί να περιμένει άλλο, μιας και προκαλεί στρεβλώσεις, ατιμωρησία, αδιαφάνεια, αποτροπή ικανών στελεχών που θα μπορούσαν να αλλάξουν όχι απλά το «προφίλ» αλλά και το μοντέλο λειτουργίας στον κρατικό μηχανισμό. Νέοι άνθρωποι, αξιόλογοι, με κοσμοπολίτικη αντίληψη θα μπορούσαν να στελεχώσουν τον δημόσιο τομέα και να μεταφέρουν σύγχρονες αντιλήψεις – ιδέες – πρακτικές… Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίες οι αντιδράσεις των κρατικο-κομματικοδίαιτων συνδικαλιστών, που αγωνίζονται να μην αλλάξει τίποτε με τον φόβο ότι χάνουν την πελατειακή τους δύναμη… Θέσεις οπισθοφυλακής για δήθεν κεκτημένα… Αγώνας για μια επιστροφή στη δεκαετία του 1980… Κι όλα τούτα στο όνομα των εργαζομένων, χωρίς να αναλογίζονται τις δικές τους ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση!
Μπορεί, λοιπόν, η ευθύνη της κυβέρνησης να αφορά την κοινωνική συνοχή και την εφαρμογή ενός νέου μοντέλου ανάπτυξης, όμως η ευθύνη των πολιτών είναι μεγάλη σε ότι έχει να κάνει με τις δίκες τους επιλογές σε όλα τα επίπεδα (επιλογή πολιτικού προσωπικού, στελεχών στην Αυτοδιοίκηση, συνδικαλιστικών εκπροσώπων) πάντα με αυτοκριτική και αυτογνωσία…
Η γενιά μας θα πρέπει να διορθώσει τα σφάλματα και τις φαυλότητες, τις στρεβλώσεις και τις αδικίες. Έχει υποχρέωση (απέναντι στη νέα γενιά) να δημιουργήσει ένα κράτος φιλικό στον πολίτη, μια κοινωνία αλληλεγγύης, μια βιώσιμη οικονομία. Να φέρει στην επιφάνεια τις ίσες ευκαιρίες.
Η αξιοκρατία και η αξιολόγηση είναι δύο από τις βασικότερες προϋποθέσεις για ένα σύγχρονο κράτος.
Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια ωχαδερφισμού, αναβολών, ιδεοληψιών ή «ταμπού»…
Είναι καιρός να σταθούμε στο «Εμείς»…
Οι πρώτες και κυρίαρχες επιλογές είναι στα χέρια των πολιτών…
Τώρα πια γνωρίζουμε τι είναι αυτό που πρέπει να αποφύγουμε…
pgiannoulakis@yahoo.gr
