Αυτή την περίοδο τα ελληνικά κόμματα θα έπρεπε:
Να συμφωνήσουν στον όρο ότι η χώρα δεν πρέπει να επιστρέψει στις συνθήκες που μας οδήγησαν το 2010 στη χρεοκοπία.
Να αντιπαρατίθενται για το πώς θα επιβιώσουμε στη δύσκολη μεταμνημονιακή εποχή, όταν θα κινούμαστε χωρίς την εξασφαλισμένη και χαμηλότοκη χρηματοδότηση των εταίρων μας, και θα αρκεί μια άστοχη κίνηση ή μεταβολή των διεθνών συνθηκών για να μας ξαναρίξει στα βράχια.
Να καταθέτουν προτάσεις για την αντιμετώπιση του σοβαρότερου προβλήματος που ταλανίζει τη χώρα, δηλαδή την υψηλή ανεργία και ειδικά τη νεανική.
Να διαγκωνίζονται για το ποιος θα υποβάλει το πιο τεκμηριωμένο, βιώσιμο και πειστικό πρόγραμμα ανάπτυξης με προοπτική τουλάχιστον δεκαετίας.
Να ανταγωνίζονται για ένα καλύτερο δημόσιο, πλήρως μηχανοργανωμένο και μηχανογραφημένο, αξιοκρατικό, ευέλικτο και αποτελεσματικό.
Να διαβουλεύονται για το πώς θα οχυρώσουν την Ελλάδα, στο άμεσο και το απώτερο μέλλον, έναντι των εξωτερικών κινδύνων που την περιβάλλουν· πώς δηλαδή θα παραμείνει η χώρα μας νησίδα ειρήνης και ασφαλείας, ενώ ο κόσμος γύρω μας φλέγεται.
Ακούσατε κάτι σχετικό; Ούτε κι εγώ. Ας το βάλουμε καλά στο μυαλό μας: το πρόβλημα της Ελλάδας είναι στην αφετηρία του πολιτικό και όχι οικονομικό.
* Ο Μιχαήλ Πασχάλης είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης
