Και ενώ οι ρυτίδες του φθινοπώρου διαδέχονται αναπόφευκτα τα ροδοκόκκινα μάγουλα του καλοκαιριού που μέχρι χθες έπαιζε σαν παιδί ανέμελο στις ελληνικές εξοχές και παραλίες, εγώ, ο υπογράφων, μαζί με πάρα πολλούς άλλους παραλλήλως σκεπτόμενους Έλληνες αναμαζώνομε τα ίχνη αισιοδοξίας που μας απέμειναν και αναμετρούμε τις ελάχιστες πλέον σταγόνες ευτυχίας που ξέχασαν να μας …φορολογήσουν.
Όλα αυτά ενώ γνωρίζομε πολύ καλά πόσο γενναιόδωρα έχει προικίσει τη χώρα αυτή ο πλάστης του κόσμου. Έστω και μόνο τον Παρθενώνα αν είχε δώσει ως προίκα ο πλάστης σ’ αυτή η χώρα, έστω και μόνο με τα εισιτήρια που θα έκοβαν τα εκατομμύρια των ανθρώπων απλά για να θαυμάσουν την έμπνευση των Ικτίνου – Καλλικράτη, θεωρώ ότι αυτή η χώρα δεν θα έπρεπε να χρωστά τίποτα και σε κανένα. Τώρα, πως καταφέραμε να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, αυτό είναι ένα πρόβλημα – αντικείμενο έρευνας πολλών σοφών που θα προσπαθήσουν να το λύσουν σε μέλλοντα χρόνο.
Αυτό, όπως και πλήθος άλλα, απλοϊκά μεν, άλυτα όμως εν τέλει ερωτήματα με οδήγησαν σε μια «κακή» συνήθεια: Να αμφισβητώ διαρκώς και τα πάντα, έτσι ώστε να έχω εξελιχθεί σε ένα συστηματικό θιασώτη της αμφισβήτησης και την προαγωγή της σε ύψιστο μέλημα του καθημερινού βίου.
Τι λέγαμε λοιπόν; Α, ναι! Λέγαμε ότι έχω καταλήξει να αμφισβητώ τα πάντα: την αυθεντία του κάθε «δασκάλου» και του κάθε ειδικού. Τις δηλώσεις των κάθε λογής αρμοδίων και μη, παραγόντων ή αρχόντων. Όσο πιο μεγαλόστομες και στομφώδεις είναι οι δηλώσεις, τόσο πιο πολύ δυσπιστώ, τόσο πιο βαθιά τις εισάγω για έρευνα στη δική μου μυστική επικράτεια της αμφισβήτησης.
Αμφισβητώ τα δελτία ειδήσεων, τις πρώτες σελίδες των εφημερίδων, τις κορώνες των πολιτικών. Ψάχνω πίσω από την κάθε φράση να βρω το παρασκήνιο που επιμελώς προσπαθεί να καλύψει (συγκαλύψει), και μόλις το ανακαλύψω το καταχωνιάζω στη μνήμη μου για να μπορέσω να το ανασύρω κάποτε για να το συνδυάσω με κάποιο άλλο.
Αμφισβητώ την ειλικρίνεια των ευρωπαίων αξιωματούχων (ιδίως αυτών), που ανησυχούν λέει για την ….συνοχή της Ευρώπης. Πολύ σωστά κάνουν και ανησυχούν και καθόλου δεν συγκινούμαι από τα (κροκοδείλια) δάκρυά τους. Οι λαοί, όσο μικροί και να είναι, δεν είναι πιόνια για να τους παίζουν στο σκάκι άλλοι (μεγαλύτεροι) λαοί.
Αμφισβητώ κι άλλα πολλά. Ομολογώ βέβαια ότι δεν είναι εύκολο πράγμα να αμφισβητείς διαρκώς, κάτι. Είναι κοπιαστικό και ψυχοφθόρο. Διότι εννοείται ότι θα πρέπει να φροντίζεις να αμφισβητείς δημιουργικά, στοχεύοντας τελικά στη διόρθωση των στραβών και όχι στην κατάλυση των πάντων. Να μην γίνεται «αμφισβήτηση για την αμφισβήτηση».
Τελικά τι σημαίνει αμφισβήτηση; Αμφισβήτηση, παίδες, ίσον πόλεμος σε καθημερινή βάση. Αλλά από τον Ηράκλειτο ξέρομε ότι «πόλεμος πάντων πατήρ». Δηλαδή όσο αμφιβάλλω και αμφισβητώ τόσο πιο πολύ νοιώθω μέσα μου να κατεβαίνει η ουράνια μελωδία που φέρνει τον κόσμο στις σωστές τους διαστάσεις. Όσο αμφιβάλλω τόσο ο άλλος μου εαυτός φωνάζει «μπράβο …φίλε μου»! Όσο αμφισβητώ τόσο πιο ήρεμος θα είναι ο ύπνος μου το βράδυ.
Γράψε το όπως στο λέω: Η αμφισβήτηση είναι ένα καλό χούι. Είναι η μόνη ουσιαστική και γνήσια αντίσταση στην ισοπέδωση, στη μετατροπή των ανθρώπων σε κοπάδι. Αν και είναι δρόμος δύσβατος, οδηγεί συντομότερα σε μια πιο έντιμη και πιο ανθρώπινη κοινωνία.
Μανόλης Καλλέργης, γιατρός
