Ο Κωστής Καλλέργης με μια δημόσια, ανθρώπινη και συγκινητική αναγνώριση για έναν άνθρωπο, που όπως λέει τού έσωσε τη ζωή, για έναν άνθρωπο που αρπάζει ένα αδύναμο παιδί κυριολεκτικά από του Χάρου τα δόντια, αξίζει πράγματι κάθε έπαινος και ευγνωμοσύνη.
Μ’ αυτό το γεγονός και το ρεπορτάζ της Εύας Λαδιά στα «Ρ.Ν.» της 16.1.2016 για τις προπαγανδιστικές εκδηλώσεις της χούντας στη Σοχώρα τον Νοέμβρη του 1967, ξυπνούν άλλες σκληρές μνήμες, που είναι καταχωνιασμένες 49 χρόνια σε μια άκρη και δεν θες να τις θυμάσαι.
Η προσπάθεια συντονισμού παγκρήτιου αντιχουντικού κινήματος, που ξεκινά με σύσκεψη στο Αγιασμάτσι, αποκεφαλίζεται εκείνες ακριβώς τις ημέρες.
Συλλήψεις – ανακρίσεις γίνονται σε όλη την Κρήτη με κέντρο την Ασφάλεια του Ηρακλείου.
Και μέσα σ’ αυτή τη μαύρη μαυρίλα, που άντρες στέκουν ορθοί και δεν προσκυνούν και στην απειλή «θα πεθάνετε» σε δυο δεμένους με χειροπέδες, ο ένας λέει «εγώ συμβόλαιο δεν έχω με το Χάρο» και ο Ουρανογιώργης σαν από συνεννόηση «όποιος ποθάνει οφέτος δε φοβάται του χρόνου», έρχεται το μαντάτο πως στο Ρέθυμνο άνθρωποι ποδοπατηθήκανε στο συνωστισμό να δουν τους χουντικούς και τα πανηγύρια τους.
Για να χρησιμοποιήσω κι εγώ, όπως ο Κωστής Καλλέργης, κεφαλαία γράμματα ΤΟ ΣΟΚ ΗΤΑΝ ΜΕΓΑ!
Από τότε κουβέντα δεν έτυχε να ξανακούσω για το γεγονός και άρχισα σχεδόν να αμφιβάλλω, ίσως και γιατί έτσι βόλευε τη σκέψη μου, μήπως ήταν ψεύτικη η πληροφορία για να μας κλονίσουν το ηθικό. Αυτοί μας έκαναν μεταγωγή από το Ηράκλειο στα Χανιά άγρια νύχτα, για να παρακολουθήσουμε (όλως τυχαίως) την εκτέλεση ενός ποινικού κατάδικου στο Καλάμι τα ξημερώματα. Εδώ θα δίσταζαν;
Δεν ήτανε λοιπόν αυτός ο κόσμος φίλοι της χούντας, που πήγαν να τη δοξάσουν και να την προσκυνήσουν. Ήταν ασφαλώς και αυτοί. Και δικαίωμα και καθήκον τους.
-Ο πολύς κόσμος ήταν μικρά παιδιά σαν τον Κωστή Καλλέργη, που δεν καταλάβαιναν από δημοκρατία κι από δικτατορία.
Ήταν απολίτικοι άντρες και γυναίκες που πήγαν να κάνουν χάζι όπως κάθε χρόνο.
Ήταν σίγουρα και ο πληθυσμός εκείνος των ανθρώπων που έναν προς έναν είχαν ειδοποιήσει αρμοδίως να παραστούν «αυθορμήτως», γιατί αλλιώς ίσως κινδύνευε η δουλειά τους και το μέλλον των παιδιών τους.
Έτσι τα βλέπω τώρα ύστερα από σχεδόν μισό αιώνα με κάποια ανακούφιση, με αφορμή το ρεπορτάζ της Εύας και τις δηλώσεις του Κωστή Καλλέργη.
Σήμερα η χώρα περνά πάλι μια μαύρη εποχή. Και δεν χρειάζεται να βάλει κανείς το κεφάλι του στον ντορβά για ελευθερία και δημοκρατία.
Χρειάζεται οι «μεγάλοι πατριώτες», που κατ’ αναλογία προς τον παγκόσμιο πληθυσμό 60 άνθρωποι έχουν τόσο πλούτο όσος ο μισός πληθυσμός της Γης – κάπως έτσι είναι η αναλογία με τους Έλληνες μεγιστάνες – να μην κρύβονται σε σημαίες ευκαιρίας και σ’ εξωχώριες εταιρίες.
Και οι «αριστεροί» που μας κυβερνούν να αφήσουν τον λαό, που δυσκολεύεται πλέον και για τα πορτοκάλια από τη λαϊκή, και να στραφούν σε εκείνους που μπορούν μια και δυο και τρεις φορές να καλύψουν τις ανάγκες της χώρας.
*Ο Γιώργης Ν. Περάκης είναι πρώην βουλευτής Ρεθύμνου – υπουργός
