Αναγκαίοι είναι οι αγώνες που αποβλέπουν στην αλλαγή τάξης

Σε βασικά ζητήματα που αφορούν το περιεχόμενο και τις μορφές πάλης του λαού, το ΚΚΕ βρέθηκε απέναντι από την κυρίαρχη αντίληψη που στηρίζουν τα αστικά κόμματα και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ποιος επιβεβαιώθηκε στις εκτιμήσεις του;

 

Το Μάη του 2011, οι κινητοποιήσεις των λεγόμενων «αγανακτισμένων» στις πλατείες βρίσκονταν σε κλιμάκωση. Στις 30/5/2011, ο Π. Λαφαζάνης, Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, έλεγε στο «Κόκκινο» για αυτές τις κινητοποιήσεις: «Οι αυθόρμητα γεμάτες πλατείες από κόσμο που αγωνιά και διαμαρτύρεται, δείχνουν ότι η χώρα έχει φτάσει σε ένα οριακό σταυροδρόμι όπου οι «από πάνω δεν μπορούν και οι από κάτω δεν αντέχουν». Αυτή τη στιγμή η Αριστερά, σε όλες τις εκφράσεις της, αντί να είναι αμήχανη ή, ακόμα χειρότερα, να κρατά ανταγωνιστικές αποστάσεις ή και να ασκεί αφ’ υψηλού κριτική στο «κίνημα των πλατειών», οφείλει συμπαραταγμένη να στηρίξει αυτό το κίνημα». Ο ΣΥΡΙΖΑ έβλεπε στις «πλατείες» συνθήκες επαναστατικής κατάστασης και χάιδευε τα αυτιά και την ψήφο όσων δίκαια αγανακτούσαν για την κυρίαρχη πολιτική, χωρίς όμως αυτή τους η αγανάκτηση να εκφράζεται με μορφή και περιεχόμενο τέτοιο που να αφήνει ελπίδες για κάποια συνταρακτική αλλαγή προς όφελος του λαού, όπως έσκουζε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά έλεγε τότε το ΚΚΕ και για αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ το κατηγορούσε ότι βλέπει «αφ’ υψηλού» τις πλατείες. Στις οποίες, συν τοις άλλοις, δρούσαν εθνικιστικές και ακροδεξιές ομάδες, που έριχναν συνθήματα όπως «οι 300 στο Γουδή», για να αποπροσανατολίσουν το λαό από αυτόν που πραγματικά ευθύνεται για τα βάσανά του, που είναι ο καπιταλισμός και το αστικό σύστημα στο σύνολό του και όχι μια μερίδα του πολιτικού του προσωπικού. Σαν αποτέλεσμα, το λεγόμενο «κίνημα των αγανακτισμένων», ξεφούσκωσε, με τους «πάνω» να ελέγχουν χωρίς ιδιαίτερο κόπο τους «κάτω», παρά τις φιγούρες και τις μεγαλοστομίες του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων. Αυτή την λαθροχειρία ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να την πληρώσει με αδυνάτισμά του στην κάλπη και για τον λόγο του ότι ωμά και συνειδητά σπέρνει αυταπάτες – απογοήτευση – αποδυναμώνει το κίνημα. Έτσι φαμεγεύει στην αστική τάξη και το καπιταλιστικό σύστημά της, προκαλώντας δεινά στην εργατική τάξη, τους φτωχούς μαγαζάτορες και αγρότες, καταδικάζει τις γυναίκες, τη νεολαία των λαϊκών στρωμάτων.

 

Τον Μάρτη του 2012, με πρωτοβουλία «ομάδων πολιτών» και δημοτικών αρχών, ξεκίνησε η διάθεση πατάτας από τους παραγωγούς «χωρίς μεσάζοντες», σε χαμηλότερη τιμή από αυτήν που πουλιόνται στην αγορά. Η πρωτοβουλία προβλήθηκε από τα αστικά ΜΜΕ και όλα τα κόμματα σαν το απαύγασμα της «αυτοοργάνωσης», που ρίχνει τις τιμές των προϊόντων, παρακάμπτοντας «κερδοσκόπους και μεσάζοντες». Έγραφε ο ΣΥΡΙΖΑ σε ανακοίνωσή του στις 30/4/2012: «αποτελεί ένα λαμπρό παράδειγμα αυτοοργάνωσης που αναδεικνύει τις τεράστιες δυνατότητες των παραγωγών και των πολιτών για να παρακάμψουν τους κάθε λογής μεσάζοντες και κυκλώματα». Το ΚΚΕ είπε με θάρρος ότι τέτοιες πρωτοβουλίες δεν μπορούν να σώσουν το λαϊκό εισόδημα, το οποίο κατατρώγεται από τις μειώσεις μισθών – συντάξεων, τους φόρους και τα χαράτσια και από την άλλη από τις υψηλές τιμές που καθορίζουν οι πολυεθνικοί όμιλοι, οι οποίοι, ειδικά στον κλάδο των τροφίμων, έχουν μονοπωλήσει την αγορά σε πολύ μεγάλο ποσοστό. Ούτε, επίσης, μπορούν να σώσουν τους μικροπαραγωγούς, αφού απαιτούν μέσα μεταφοράς και χώρους διάθεσης, δυνατότητα που μόνο οι μεγάλοι παραγωγοί μπορούν να έχουν. Το ΚΚΕ λοιδορήθηκε για αυτές του τις θέσεις από όλους εκείνους που πιπίλιζαν το μυαλό του κόσμου ότι μπορεί να έχει φτηνά αγροτικά προϊόντα και τρόφιμα, αρκεί «να την ψάξει καλύτερα». Άρα, καμιά ανάγκη να διεκδικήσει ο λαός μισθούς και συντάξεις στο ύψος των αναγκών του, καμιά ανάγκη πάλης για απαλλαγή των μικροπαραγωγών από φόρους και χαράτσια, για φτηνά καλλιεργητικά μέσα, για απαλλαγή από το βραχνά των τραπεζών, γενικά καμιά ανάγκη να πετάξουν οι εργαζόμενοι τα φτωχά λαϊκά στρώματα τα μονοπώλια από την παραγωγή. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Το «κίνημα της πατάτας» ξεφούσκωσε όπως ακριβώς το «φούσκωσαν», οι τιμές παραμένουν σε πολύ ψιλά επίπεδα και οι μικροί αγρότες προσπαθούν μάταια να μείνουν και να καλλιεργήσουν τη γη τους.

 

Σε όλα τα παραπάνω -αν και ενδεικτικά- το ΚΚΕ δικαιώθηκε στις εκτιμήσεις του. Γιατί; Επειδή η αντίληψη που έχει για το εργατικό – λαϊκό κίνημα, για τις αλλαγές που αυτό μπορεί και πρέπει να φέρει, είναι στον αντίποδα όλων των άλλων κομμάτων, που θέλουν το λαό χειροκροτητή της διαχείρισης του συστήματος των καπιταλιστών στη μια ή στην άλλη μορφή της. Σήμερα, αναγκαίοι είναι οι αγώνες που αποβλέπουν στην αλλαγή τάξης στην εξουσία και εκεί πρέπει να συγκεντρώσει την προσοχή του ο λαός. Αγώνες με τέτοιο προσανατολισμό μπορούν να φοβίσουν το αστικό σύστημα, να καθυστερήσουν μέτρα, να ανοίξουν ρήγματα που είναι στο χέρι του λαού να τα διευρύνει και να γείρει την πλάστιγγα υπέρ του. Για όσους πραγματικά δεινοπάθησαν το προηγούμενο διάστημα έχουν μια καλή ευκαιρία να τους ανταποδώσουν με το ίδιο νόμισμα, στηρίζοντας το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ στην Ευρωβουλή και της Λαϊκής Συσπείρωσης σε Περιφέρεια και Δήμο.