«Δεν υπάρχει ανάμνηση που να μη σβήνει ο χρόνος» έγραψε ο Ισπανός συγγραφέας του Δον Κιχώτης, Θερβάντες.
Και η μεγάλη Κυρία του ελληνικού τραγουδιού Δούκισσα μας τραγούδησε κάποτε:
«Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουνε και μου θυμίζουνε τα περασμένα
Χαρές που φύγανε και δε γυρίζουνε και τα όνειρά μου που ‘ναι χαμένα».
Πέρασε κι ο μήνας Γενάρης! Πώς περνά ο χρόνος!
Έτσι περνούν και διαβαίνουν οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες, οι καιροί, οι χρόνοι, με αγάπη, με αγωνία του αύριο, με έρωτα, με στοργή κλπ. κλπ.!!
Και περνούν τα χρόνια… 2013, 2014, 2015, κλπ. Κλπ. και κι έρχονται στα μαλλιά τα χιόνια και έρχεται η λήθη ή κάτι ανάλογο και ξεχνάς πολλές φορές ίσως και… ποιος είσαι!
Όμως πάντα υπάρχει, στη μέσα μεριά του μυαλού, (κατά τους επιστήμονες), μια κρεμασμένη κορνίζα, με υπέροχες φωτογραφίες των περασμένων χρόνων.
(Και τι δε θα ‘δινες να ξαναγύριζαν τα χρόνια εκείνα πίσω!!).
Κάτω δε από κάθε φωτογραφία, ίσως έχεις γράψει εσύ ή ίσως ο/η αγαπημένος/η σου φίλος/η, την ημερομηνία, ξεθωριασμένη βέβαια σήμερα από το χρόνο και ακόμη ίσως έγραψες τότε και τον τόπο που τότε βρισκόσασταν με παλιούς αγαπημένους/ες φίλους/ες και που σήμερα ίσως να βρίσκονται κάπου αλλού.
Αχ!! τι ωραία χρόνια και τι αναμνήσεις φέρνει αυτή η φωτογραφία! Να και τούτη, να κι αυτή να.. να.. να.. να…
«25η Μαρτίου 1956, μετά την παρέλαση, με την Μαρία, την Ελένη, την Κωνσταντίνα, τρεις καμάρες, στο νυφοπάζαρο!!!».
«Στα μπάνια, στον Πόρο, με το Μανώλη, το Νίκο, τον Κωστή, τον Πέτρο».
«Στην τρυπητή με το Μίλτο, το Μύρωνα, τον Άγγελο, το Βαγγέλη».
«Στην Ηλεκτρική, στου Καράβολα, στη Θάλασσα με τη Βανθία, τη Μαρία, τη Φανή.
Με τα ολόσωμα μπανιερά» «ΦΩΤΟ ΕΛΛΑΣ» γράφει στην πίσω πλευρά η φωτογραφία!
«Πέμπτη της Αναλήψεως στον Κούλε με το υπέροχο ηλιοβασίλεμα και ο «λεγάμενος» να κάνει βόλτα με τους φίλους του, να με λοξοκοιτάζει κι εμένα να τρεμοπαίζει η καρδιά μου».
«4 Μαΐου 1957 Εκδρομή με το σχολείο. Πόσο ωραία περάσαμε!»! Να και ο/αγαπημένος/η καθηγητής/ρια. Ο Παπανικολάου, η Καμπά και ο Γυμνασιάρχης μας.
«Απόκριες 1957 στο Καμαράκι. Ο Στέλιος, η Λιλίκα, ο Μίλτος».
Έτσι ξυπνούν οι αναμνήσεις εκείνου του μακρινού πλέον παρελθόντος από αυτές τις κιτρινισμένες ασπρόμαυρες μικρούτσικες φωτογραφίες και νιώθεις ευτυχία, όπως μας πληροφορεί και ο μεγάλος μας ποιητής και πεζογράφος Γ Δροσίνης. «Η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στις αναμνήσεις και στις ελπίδες».
Αναπολείς και επαναφέρεις στη μνήμη τα ανθισμένα χρόνια της νιότης σου, τις αναμνήσεις, που αναδύουν άρωμα ψυχής που δεν λέει να χαθεί, όπως μας λέει η Γαλλίδα μυθιστοριογράφος George Sand:
«Το άρωμα της ψυχής είναι η ανάμνηση».
Μια νοσταλγία σε κυριεύει, μια ψυχική κατάσταση που χαρακτηρίζεται από μελαγχολία εξ αιτίας της λαχτάρας για επιστροφή των ευτυχισμένων εκείνων στιγμών του παρελθόντος που δεν μοιάζουν στα διαβατάρικα πουλιά που χνάρια δεν αφήνουν.
Όταν έρχονται όλες αυτές οι αναμνήσεις, οι αναπολήσεις στο μυαλό, σου προκαλούν μια ανικανοποίητη λαχτάρα, μια νοσταλγία, με διάφορα γλυκόπικρα συναισθήματα των ευχάριστων ή δυσάρεστων καταστάσεων που έζησες στα παιδικά ή τα εφηβικά σου χρόνια και όπως μας λέει και ο Φρόυντ: «Κάποια μέρα κοιτάζοντας πίσω, τα χρόνια που αγωνίστηκες, θα σου φαίνονται τα πιο ωραία».
Όμως ο χρόνος ούτε γυρίζει, ούτε σε λογαριάζει.
Έτσι σου μένει μονάχα…
να δοξολογείς τον Θεό για την επίγεια παρουσίαση σου,
να ευγνωμονείς εκείνους που στην πορεία της ζωής, σου πρόσφεραν χωρίς ποτέ να ζητούν ανταλλάγματα,
να ευχαριστείς εκείνους που σου χάρισαν αξέχαστες στιγμές,
να συμπονείς τους συνανθρώπους σου,
να νοσταλγείς τα αξέχαστα ξημερο-βραδιάσματά σου,
να ονειρεύεσαι και να στοχάζεσαι, όπως τότε,
να θυμάσαι το πρώτο σκίρτημα της καρδιάς σου,
να ρουφάς τη ζωή, όπως το νερό όταν είσαι διψασμένος/η
να διηγείσαι στους απογόνους σου τις αναμνήσεις, τις αναπολήσεις και την νοσταλγία που σε κυριεύει και να μην τις κρατάς μόνον για τον εαυτόν σου, γιατί «Οι αναμνήσεις που κρατάμε για τον εαυτό μας είναι σαν τα λουλούδια μέσα σε ένα κλειστό δωμάτιο».
Και… να κρατάς καλά στη μνήμη σου τις θύμισες που σ’ ανασταίνουν.