Αν εμείς δεν νοιαστούμε, θα νοιαστούν οι ξένοι;

Σε κανέναν δεν αρέσουν τα δυσάρεστα, αλλά αυτός δεν είναι λόγος να δημαγωγούμε, λέγοντας μόνον πράγματα που ηχούν ευχάριστα και αποκρύπτοντας την αλήθεια. Η δημαγωγία, στα λόγια και στα έργα, είναι ένας από τους βασικούς λόγους που βρισκόμαστε στη σημερινή δεινή θέση.

 

Ποια είναι η είδηση των ημερών; Οι δανειστές υπήρξαν άτεγκτοι και ανελέητοι απέναντι στην Κυβέρνηση Σαμαρά. Δεν μέτρησε ούτε η συμμόρφωσή της με το πρόγραμμα, ούτε η ιδεολογική και πολιτική συγγένειά της με τους δανειστές, ούτε οι καλές προσωπικές σχέσεις του πρωθυπουργού με τη Γερμανίδα Καγκελάριο Μέρκελ και τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Οι δανειστές δήλωσαν ακόμη ότι τους είναι αδιάφορο ποιος κυβερνά τη χώρα. Είναι ολοφάνερο ότι θα απαιτήσουν απ’ όλους τη μέχρι κεραίας υλοποίηση των συμφωνηθέντων.

 

Αλλά ενώ οι κυβερνώντες πήραν το μάθημά τους, εγκαταλείποντας εν μέρει τη ρητορική που χαϊδεύει αυτιά και αρκετές κόκκινες γραμμές (κόκκινες γραμμές βάζει αυτός που έχει τη δύναμη να τις επιβάλει), αντίθετα η αξιωματική αντιπολίτευση συνεχίζει την πολιτική της κατά μέτωπον επίθεσης, εντός και εκτός της χώρας.

 

Γνωρίζουν κάτι που εμείς αγνοούμε; Είναι αφελείς ή δημαγωγoύν; Πού βασίζουν την αυτοπεποίθησή τους, παρά την αμείλικτη πραγματικότητα;

 

Στη «νωπή λαϊκή εντολή», λες και μαζί με το ψηφοδέλτιο οι πολίτες θα βάλουν στην κάλπη και μπόλικα ευρώ; Στο αριστερό πρόγραμμα, το οποίο οι εκπρόσωποι των επενδυτικών οίκων — αυτοί στους οποίους προσβλέπουμε για δανεισμό — χαρακτήρισαν στο Λονδίνο από «ανέφικτο» έως «φαρσοκωμωδία»; Στις πολιτικές συμμαχίες, όταν η αριστερά στο Ευρωκοινοβούλιο κατέχει μόνον 52 έδρες επί συνόλου 751 (ποσοστό 6,92%) και είναι κυριολεκτικά «στη γωνία»; Στη συγκατάθεση των κοινοβουλίων των υπόλοιπων 26 χωρών για διαγραφή «του μεγαλύτερου μέρους του χρέους», όταν δεν υφίσταται ούτε μία σύμφωνη γνώμη; Στη στήριξη των αξιωματούχων της Ε.Ε., τους οποίους η αξιωματική αντιπολίτευση λοιδορεί νυχθημερόν;

 

Μόνη εναντίον όλων, λοιπόν, η αξιωματική αντιπολίτευση. Πρόκειται για την ιδανική συνταγή της αποτυχίας.

 

Τα πιο δύσκολα είναι μπροστά μας, και ανοίγονται δύο δρόμοι. Ο ένας δρόμος είναι να συνταχθούμε όλοι με την προσπάθεια εξόδου από το μνημόνιο και την ενίσχυση της ελληνικής οικονομίας, όπως έκαναν οι Πορτογάλοι και οι Ιρλανδοί. Όταν με τεράστια υπομονή, σκληρή δουλειά και σύμπνοια καταφέρουμε να σταθούμε στα πόδια μας, θα υπάρχει άφθονος χρόνος για να αναμετρηθούν προγράμματα και πολιτικές.

 

Ο άλλος δρόμος είναι η «ρήξη». Όποιοι θελήσουν να τα σπάσουν, είτε από κομματική ιδιοτέλεια, είτε γιατί δεν αντέχουν την πολιτική πίεση, είτε για να γίνουν ευχάριστοι στο ακροατήριό τους, θα έχουν πλήρη την πολιτική ευθύνη για ό,τι επακολουθήσει.

Αν εμείς δεν νοιαστούμε, θα νοιαστούν οι ξένοι;