Απαράμιλλον ήθος!

«Οι μεταπατερικοί αυτοί Θεολόγοι», τοιουτοτρόπως λέγοντες και γράφοντες, ανεπαισθήτως ίσως, γίνονται κατακρημνιστές του «ωραίου, του μεγάλου, του αληθινού», που έχει να παρουσιάσει η Ελληνική και μάλιστα η Χριστιανική ολόμορφη Ιστορία μας.
Ένα εξαίσιο-σύντομο δείγμα της αξίας των Πατέρων, από τα τόσον πολλά, παρουσιάζομε σήμερα, παρουσιάζοντες «Τον πλούτον της Αγάπης του ιερού Χρυσοστόμου».
Είναι ένα εγκώμιο (και όχι, προς Θεού, αυτοεγκώμιον…), που άλλος έγραψε: ο σεμνός Θεοδώρητος, επίσκοπος Κύρου). Το παραθέτομε πρώτα, όπως γράφηκε στην ωραία και εύηχη και μελωδική και εύστοχη απλή αρχαιοελληνική γλώσσα, για όσους ευτύχησαν να διδαχθούν αρχαία ελληνικά και ύστερα σε μετάφραση για όσους ατύχησαν, που δεν έμαθαν αυτό, έστω, το απλό γλωσσικό ιδίωμα, χάρις… στις αέναες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις των τελευταίων δεκαετιών! Ιδού πως έχει το απλό, όπως προείπαμε, αρχαίο κείμενο:
«Άλλος αυτόν (τον μελίστομον Ιωάννην) έλκει βοηθού αρπαζόμενος άλλος καλεί δικαζόμενος σύνδικον˙ άλλος πεινών υπέρ τροφής, κετεύει, γυμνός υπέρ ενδύματος˙ άλλος αυτόν αποδύει˙ άλλος πενθών εις παράκλησιν δείται˙ δεσμών έτερος απολυθήναι βοά. Έλκει τις αυτόν άλλος προς νόσον επίσκεψιν˙ ξένος αιτεί καταγώγιον˙ έτερος παραστάς χρέος οδύρεται˙ άλλος επόπτην και διαλλάκτην των κατ’ οίκον μεταπέμπεται στάσεων. Ουδέ δούλος προς άλλον καταφεύγει δεσπότου πικράν ολοφυρόμενος αγανάκτησιν. Χήρα βοά το ελέησον, άλλη την ορφανίαν οδύρεται. Αρπάζεται τις και συνήγορος ο Πατήρ, λιμός ενοχλεί και τροφεύς εκ συνηγόρου γίνεται˙ νοσεί τις και εις ιατρόν ο τροφεύς μεταβάλλεται˙ πένθει τις περιπέπτωκεν, και ο νοσοκόμος ευρίσκεται εις παραμύθιον˙ ξένων επέστη φροντίς, και ξενοδόχος ο πάντα γεγονώς αναδείκνυται.
Μυρίαι τω πατρί καθ’ εκάστην, προς εκάστους, υπέρ εκάστου τροπαί»!!
Ιδού τώρα και η μετάφραση από έγκριτο σύγχρονο θεολόγο (τον Ευάγγ. Θεοδώρου): «Ο ένας σύρει αυτόν (τον Ιωάννην τον Χρυσόστομον), καθώς τον αρπάζει ως βοηθόν, άλλος που δικάζεται, τον προσκαλεί ως συγήγορον, άλλος που πεινά τον ικετεύει για τροφή, ο γυμνός για ένδυμα, άλλος παρακαλών του παίρνει και τα δικά του ρούχα, άλλος που πενθεί τον έχει ανάγκη για παρηγοριά, άλλος τον παρακαλεί με δυνατή φωνή, για να απολυθεί από τη φυλακή. Κάποιος άλλος τον σύρει να επισκεφθεί ασθενείς˙ ξένος ζητεί καταφύγιο, άλλος, αφού τον πλησιάσει, οδύρεται για κάποιο χρέος˙ άλλος στέλνει και τον προσκαλεί ως επόπτη και συμφιλιωτή μέσα εις το σπίτι του, όπου υπάρχουν έριδες. Ούτε ο δούλος καταφεύγει σε άλλον, όταν κλαίει με στεναγμούς για τη σκληρή οργή του κυρίου. Η χήρα φωνάζει δυνατά το «Ελέησον», άλλη οδύρεται για τα ορφανά της. Συλλαμβάνεται κάποιος βίαια και παρουσιάζεται συνήγορος ο Πατέρας, πείνα ενοχλεί και αμέσως από συνήγορος γίνεται τροφέας, είναι κάποιος ασθενής, ο τροφέας μεταβάλλεται και σε γιατρό, εις πένθος έχει πέσει κάποιος και ο νοσοκόμος ευρίσκει παρηγορητικό λόγο˙ έφθασε η ώρα της φροντίδος των ξένων και ξενοδόχος αναδεικνύεται εκείνος που έχει γίνει τα πάντα. Αναρίθμητες είναι στον πατέρα οι ασχολίες κάθε μέρα προς τον καθένα, διά τον καθένα»!
Τι κατάρα είναι αυτή, φίλοι μου, Έλληνες να στρέφονται κατά των ελληνικών θησαυρών και της ελληνικής και χριστιανικής μας Ιστορίας!
Δεν μας λέει τίποτα, ότι ο Μ. Αλέξανδρος «τρισμυρίους (30 χιλιάδες) Περσών παίδας επιλεξάμενος, εκέλευσε γράμματα μανθάνειν ελληνικά»;
Δεν μας λέει τίποτα ότι ένας μεγάλος Γερμανός γλωσσολόγος έγραψε πως «όστις θέλει να γίνει άνθρωπος, πρέπει να γίνει πρώτα Έλλην»;
Αλλ’ εμείς εκεί επιμένομε, άλλοτε γράφοντες, ότι δεν εσφάγησαν Έλληνες κατά την καταστροφή της Σμύρνης, αλλά εκ του συνωστισμού καταπατήθηκαν μεταξύ των και εξέπνευσαν, άλλοτε ότι ο χορός του Ζαλόγγου ήτο απροσεξίας επακόλουθον, ότι Κρυφό Σχολειό δεν υπήρξε και τώρα τελευταία, όπως εκτενέστερα αναπτύξαμε «είναι ανεπίκαιροι και ξεπερασμένοι οι Πατέρες»!
Στώμεν καλώς, αδελφοί ομόθηλοι (=οι θηλάσαντες εκ της αυτής της Πατρίδος θηλής).
Ας μη ξεσχίζεται πλέον από μας η κοινή δελφύς (δελφύς-ύος= μήτρα) (Βλ. τις σχετικές αυτές λέξεις στο Λεξ. των L-5 κι ας στρέφομε τη μάχαιρα προς τα ίδια σπλάγχνα και την κάννη κατά των κροτάφων μας!!