Αυτή η λογική διέλυσε την Ελλάδα. Έτσι στην Ελλάδα: α) Τα νοσοκομεία υπάρχουν για να δουλεύουν κυρίως υπέρ των συμφερόντων των γιατρών και των υπολοίπων εργαζομένων. β) Η δικαιοσύνη υπάρχει για να δουλεύει υπέρ των λειτουργιών της. γ) Οι δημόσιες και οι δημοτικές υπηρεσίες υπάρχουν για να πληρώνονται οι δημόσιοι και οι δημοτικοί υπάλληλοι. δ) Η ΔΕΗ για να καλοπερνά η παρέα του εκάστοτε Φωτόπουλου κ.λπ., κ.λπ. Έτσι ξεχάστηκε το αυτονόητο: ότι οι υπηρεσίες δημιουργήθηκαν για να εξυπηρετούν το κοινωνικό σύνολο, το λαό, και βέβαια οι εργαζόμενοι σ’ αυτές τις υπηρεσίες να ζουν από αυτή τη δουλειά που προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο.
Τα αποτελέσματα αυτής της λογικής τα είδαμε: Πολλοί υπάλληλοι (όχι όλοι) θεωρούν τη δημόσια δουλειά που κάνουν ότι είναι το προσωπικό τους μαγαζάκι και δεν θεωρούν τον εαυτό τους υπάλληλο του λαού. Γι’ αυτό γίνονται οι καταλήψεις, οι συνεχείς απεργίες, το κατέβασμα των διακοπτών, οι απεργίες την ώρα των εξετάσεων κ.λπ. Όσο η χώρα ζούσε με δανεικά, δεν βλέπαμε (ή κάναμε πως δεν βλέπαμε) πόσο στρεβλό είναι να θεωρείται ότι τα νοσοκομεία φτιάχτηκαν για να δουλεύουν οι γιατροί και οι νοσοκόμοι ή ότι τα σχολεία φτιάχτηκαν για να δουλεύουν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές. Τώρα που τα δανεικά κόπηκαν τώρα αρχίζουν σιγά-σιγά όλοι και κυρίως ο λαός να βλέπουν ξεκάθαρα, πόσο παρανοϊκή είναι μια τέτοια αντίληψη. Γι’ αυτό πλέον οι καταλήψεις, οι καταχρηστικές απεργίες και γενικά η προκλητική συνδικαλιστική πρακτική συναντούν την καταδίκη, την απόρριψη και την αδιαφορία της κοινωνίας.
Η απεργία εκπαιδευτικών κάθε βαθμίδας την ώρα των εξετάσεων είναι πρόκληση για το κοινωνικό σύνολο, επίθεση κατά των μαθητών και φοιτητών και προσβολή του ίδιου του λειτουργήματος του δασκάλου κάθε βαθμίδας. Αυτή η σκέψη της απεργίας εν ώρα εξετάσεων δεν πρέπει να περνάει από το μυαλό κανενός εκπαιδευτικού, ακόμη και αν είναι συνδικαλιστής. Τα αιτήματα των εκπαιδευτικών δεν μπορεί να στηρίζονται πάνω στους ώμους των μαθητών και μάλιστα στην πιο κρίσιμη στιγμή της σχολικής (ή φοιτητικής) τους ζωής. Οι καθηγητές πρέπει να αποζητούν το διάλογο με την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, να συζητούν όλα τα θέματα, να μην αρνούνται τη συζήτηση θεμάτων, όπως π.χ. η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Πρέπει να κατανοήσουν ότι το πρώτο μέλημα της εργασίας τους είναι η εκπαίδευση και η μόρφωση των μαθητών και σπουδαστών. Επομένως πρέπει να αναρωτηθούν σε ποιο βαθμό για την κατάντια της δημόσιας παιδείας ευθύνονται και οι ίδιοι. Και να καταλάβουν -όπως άλλωστε και οι λοιποί εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα- ότι η απεργία είναι ο έσχατος τρόπος λύσης των προβλημάτων τους.
Αλλά και η κοινωνία -γονείς και μαθητές κυρίως- πρέπει να βοηθήσουν στην αναστύλωση της δημόσιας παιδείας. Πρέπει να απαιτήσει να εξοβελισθεί άπαξ δια παντός ο κομματισμός από όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Να απαιτήσει από τους καθηγητές να μην κλείνουν τα σχολεία για να γίνουν οι …συνελεύσεις των σωματείων τους. Να απαιτήσει από την κυβέρνηση να τηρεί τις προεκλογικές δεσμεύσεις και να προγραμματίζει τα νέα μέτρα για την Παιδεία εγκαίρως. (Αλήθεια, για ποιο λόγο να εξαγγείλει το Υπουργείο Παιδείας τη σωστή αύξηση εργασίας των καθηγητών κατά δύο ώρες τη βδομάδα, την παραμονή των πανελλαδικών εξετάσεων;). Τέλος θα πρέπει η κοινωνία να καταγγείλει ενεργητικά τη μάστιγα των καταλήψεων και όσους την επιβάλλουν ή την επιζητούν.
Τα κόμματα πρέπει να εκπονήσουν αναλυτικά προγράμματα για κάθε τομέα. Για την παιδεία θα πρέπει να αναφέρουν: Πόσους πόρους θα διαθέσουν για την Παιδεία και πού θα τους βρουν. Τι συγκεκριμένα μέτρα θα εφαρμόσουν για την αναβάθμισή της. Έτσι ώστε αν έρθουν στην κυβέρνηση να ξέρουμε όλοι (και οι καθηγητές και οι μαθητές) τι πρέπει να περιμένουμε από αυτά.
Η πολιτεία, όπως είπαμε παραπάνω, πρέπει να ενημερώνει εγκαίρως την κοινωνία για τις αλλαγές και τα νέα μέτρα που θα επιβάλλει, ώστε αν μετά από συνεχή διάλογο δεν τα βρίσκουν με τους καθηγητές, οι τυχόν απεργίες να μην γίνονται σε περιόδους που ολόκληρη η κοινωνία καθίσταται όμηρος της αντιδικίας κυβέρνησης – απεργών. Αυτό πρέπει να γίνεται σε όλους τους κυβερνητικούς τομείς, ώστε να σταματήσει πια η φάμπρικα των επιστρατεύσεων.
Υ.Γ. Χωρίς να προκαλέσει την προσοχή των ΜΜΕ, κόμματα και κοινωνία, υπογράφτηκε τον ίδιο καιρό η νέα συλλογική σύμβαση μεταξύ τραπεζών και τραπεζοϋπαλλήλων (ΟΤΟΕ). Προβλέπει για τα επόμενα 2,5 χρόνια μειώσεις μισθών 6% και ταυτόχρονα καμία απόλυση εργαζομένων. Η ΟΤΟΕ, ένα μαζικό και ισχυρό σωματείο, διάλεξε το αυτονόητο για τη σημερινή εποχή: Το ουσιώδες είναι να υπάρχει εργασία.
πρ. διευθυντής ΕΛΠΕ
