Η πάλη για την ΕΓΣΣΕ και τις κλαδικές συμβάσεις αποτελεί κεντρικό πρόβλημα, είναι μεγάλη αναμέτρηση.
Η ΕΓΣΣΕ αποκτά μεγαλύτερη ακόμη σημασία στις σημερινές συνθήκες, γιατί εκτός των άλλων, είναι η βάση για την υπογραφή των κλαδικών και άλλων συμβάσεων, ακόμη κι επιχειρησιακών.
Η εργατική τάξη δεν πρέπει να κάνει αποδεκτή την κατάργηση των ΣΣΕ, είτε με νόμο της κυβέρνησης, είτε με την εργοδοτική βία.
Αποτελεί κύριο αίτημα της εργατικής τάξης η υπογραφή της ΕΓΣΣΕ.
θα σηματοδοτήσει ένα νέο γύρο επίθεσης στο εργατικό εισόδημα. Η μεγαλοεργοδοσία, εξοπλισμένη με τα όπλα που της έδωσε η κυβέρνηση Παπαδήμου και τα κόμματα που τη στήριξαν με την Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου πριν ένα χρόνο, που εκτός των άλλων καταργούσε και την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, οπλοστάσιο που ενισχύθηκε και από τη σημερινή συγκυβέρνηση, ετοιμάζεται τώρα να επελάσει εκ νέου στους μισθούς και στα μεροκάματα, να συντρίψει τις Συμβάσεις, να εκβιάσει χωρίς το παραμικρό εμπόδιο τους εργαζόμενους βάζοντας στον κρόταφό τους την ατομική σύμβαση.
Το νομικό και κατ’ επέκταση πολιτικό αυτό οπλοστάσιο στα χέρια των καπιταλιστών γίνεται ακόμα πιο αποτελεσματικό όταν η επίσημη ανεργία είναι πάνω από το 1/3 και στη νεολαία πάνω από τα 2/3, που κάθε μέρα γιγαντώνεται και θα συνεχίσει να μεγαλώνει. Γιατί με 1,5 εκατομμύριο ανέργους, θύματα μιας παραγωγικής διαδικασίας (καπιταλιστικής) που κινείται αποκλειστικά για το κέρδος και όσο έχει κέρδος, μόνο για «ελεύθερες διαπραγματεύσεις» και για «ισότητα» μεταξύ εργατών και εργοδοτών δεν μπορεί να γίνεται λόγος. Πολύ περισσότερο που ακόμα και αυτή η τυπική «ισότητα», τα «δικαιώματα» στα χαρτιά γίνονται παρανάλωμα με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, και διατάγματα του κράτους.
Κι όμως, παρά τον αρνητικό αυτό συσχετισμό δυνάμεων ο αντίπαλος δεν είναι παντοδύναμος. Αυτό άλλωστε επιβεβαιώνει -από μια άλλη πλευρά- και το αμόκ καταστολής και πυγμής που έχει πιάσει την κυβέρνηση και τους υποτελείς της στα αστικά Μέσα Μαζικής Παραπλάνησης. Μαρτυρά το φόβο τους μπροστά στο εργατικό ξύπνημα. Γιατί οι εργάτες έχουν τη δύναμη να αντισταθούν, έχουν την πείρα μαζί με τις ταξικές δυνάμεις μέσα στα συνδικάτα να οργανώσουν την πάλη τους, να μπούνε με αξιώσεις σε νέους αγώνες. Το διεκδικητικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ για την υπογραφή νέας Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας για το 2013, αλλά και νέων κλαδικών Συμβάσεων που λήγουν ή έχουν ήδη λήξει ή καταγγελθεί από τους εργοδότες, είναι μια ισχυρή βάση που μπορούν να πατήσουν οι εργατικοί αγώνες. Είναι ο κρίκος, που κρατώντας τον στα χέρια τους μπορούν να ανοίξουν δρόμους, να ξετυλίξουν τη δράση τους και σε συμμαχία με τα άλλα λαϊκά στρώματα, τους φτωχούς αγρότες και τους μικρομεσαίους της πόλης, να βαδίσουν μαζί κατά της αντιλαϊκής πολιτικής και των μονοπωλίων που τους κλείνουν το δρόμο και τους στερούν τη ζωή.
Σταθμός σε αυτή την πορεία μπορεί να αποδειχτεί η πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 20 Φλεβάρη, με τη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο Δημαρχείο τη Τετάρτη στις 10:00 π.μ., για την οποία η εργατική τάξη μπορεί και πρέπει να επιστρατεύσει όλες τις δυνάμεις της.
Να γίνει μια νέα αφετηρία ανασύνταξης του κινήματος, μαζικής συμμετοχής και στράτευσης νέων δυνάμεων στα συνδικάτα, αφού άλλη λύση δεν υπάρχει. Στις 20 Φλεβάρη κυβέρνηση και καπιταλιστές να νιώσουν τη δύναμη της οργανωμένης πάλης, της απόφασης της εργατικής τάξης ότι δε συμβιβάζεται, αντέχει στις αντιξοότητες και τις δυσκολίες. Ότι και μετά τις 20 Φλεβάρη, είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει με κάθε κόστος τα δικαιώματά της, να περιφρουρήσει τις Συμβάσεις και το εισόδημά της, να διεκδικήσει όλα όσα της ανήκουν. Ότι θα φτάσει μέχρι το τέλος.
