Με τη συμμετοχή εργαζομένων σε ξενοδοχεία από όλες τις περιοχές της Κρήτης, θα πραγματοποιηθεί σήμερα το απόγευμα, για 26η συνεχόμενη χρονιά η τελετή απονομής του «Βραβείου Δασκαλάκη», στην αίθουσα του Εμπορικού Επιμελητηρίου Ηρακλείου.
Στην εκδήλωση την οποία οργανώνει ο Παγκρήτιος Σύλλογος Διευθυντών Ξενοδοχείων, θα τιμηθούν οι εργαζόμενοι του 2014 στα ξενοδοχεία της Κρήτης που ξεχώρισαν για το ήθος τους και τον επαγγελματισμό τους.
Την απονομή των βραβείων θα κάνει ο αντιπεριφερειάρχης Κρήτης κ. Σηφάκης Αντύπας.
Γεώργιος Δασκαλάκης: Ξενοδόχος, 1904-1985
Ποιος ήταν όμως ο Γεώργιος Δασκαλάκης, στη μνήμη του οποίου θεσπίστηκε το ομώνυμο βραβείο, αναφέρεται στο παρακάτω σύντομο βιογραφικό του.
Πρωτότοκος υιός αγροτικής οικογένειας του χωριού Απόστολοι Πεδιάδος και από πολύ νεαρή ηλικία πατριάρχης αυτής, εξ αιτίας του ανύπαρκτου πατρικού εισοδήματος, της κατάκοιτης μάνας και των επτά μικρότερων αδελφών του.
Τελειώνοντας το Δημοτικό, ήρθε στο Ηράκλειο σε φιλικό σπίτι σα δουλάκι. Γυμνασιακές σπουδές δεν υπήρξαν. Αντί αυτών υπήρξε θητεία σε διάφορες βοηθητικές δουλειές στην Αθήνα. Ξεπέρασε μια μορφή φυματίωσης μόνος του, αλείφοντας με πετρέλαιο τη πλάτη του τα βράδια και δουλεύοντας σε βιοτεχνία γλυκών, όπου έτρωγε κρυφά σοκολάτες για να συντηρηθεί.
Βοηθός σερβιτόρου, από ζήλια για τα παπιγιονάκια και το κομψό στυλ των γκαρσονιών της εποχής. Φροντίζει παράλληλα, με πολλές θυσίες, τη προσωπική του επιμόρφωση. Πολύ γρήγορα captain και μετά maitre d’ hotel σε πολυτελή εστιατόρια όπως το Αβέρωφ στην Αθήνα και το ξενοδοχείο Θεοξένεια στην Πορταριά.
Κερδίζοντας την εκτίμηση των ιδιοκτητών του, αναλαμβάνει το τελευταίο, ως επιχειρηματίας, σε ηλικία 27 ετών. Ένα χρόνο αργότερα νυμφεύεται την μοναδική αγάπη της ζωής του, την Έρασμία Κουερίνη, κόρη φτωχού επιπλοποιού από τα Χανιά.
Ακολουθούν δέκα χρόνια σκληρής εργασίας, που αποφέρουν απόκτηση κατοικίας στην Αθήνα και νέες επιχειρηματικές δραστηριότητες με κορυφαία το άνοιγμα του ξενοδοχείου City Palace στη Σταδίου, όπου, για τριάντα περίπου χρόνια, εκατοντάδες Κρητικές οικογένειες έκαναν χρήση των υπηρεσιών του.
Ο πόλεμος φέρνει την κατάληψη του ξενοδοχείου από τους Γερμανούς, (και ενώ, με τη βοήθειά του, αντιστασιακοί είχαν εγκαταστήσει πομπό σε κρυφό χώρο του), αλλά και την πυρπόληση του ξενοδοχείου της Πορταριάς από τους ίδιους.
Φέρνει όμως και την γέννηση των δύο αγοριών, του Μιχάλη (1943) και του Αναστάσιου (1945). Η μεταπολεμική περίοδος και όλη η δεκαετία του πενήντα είναι έξοχα δημιουργική και ευτυχής.
Κέντρα πολυτελούς διασκέδασης και εστιατόρια, (Caprice, Chez – nous, Media Luz, Chez – Lapin,) ξενοδοχεία όπως το National στην Πανεπιστημίου, το Ράδιο στα Καμένα Βούρλα, τα Ξενοδοχεία Υπάτης, 4 μονάδες μεταξύ των οποίων το Ξενία, προστίθενται στη δυναμική διαχείριση του ακάματου επιχειρηματία.
Ο ίδιος προεδρεύει της Ένωσης Αθηναϊκών ξενοδοχείων συμμετέχει σε όλα τα Δ.Σ. του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου, είναι πρόεδρος της διοικούσης επιτροπής, που ιδρύει και εποπτεύει τη σχολή της Ρόδου και πηγαίνει σε πολλά συνέδρια στο εξωτερικό, ξεπερνώντας με θράσος την έλλειψη επαρκούς γλωσσομάθειας, που υπήρξε το χρόνιο παράπονό του.
Ωστόσο, έχει αποκαταστήσει κοινωνικά, οικογενειακά και επαγγελματικά όλα τα μέλη της οικογένειας, που του το ανταποδίδουν με υπερβολικό σεβασμό και αγάπη.
Κάτι, που θα το χρειαστεί πραγματικά, όταν το χειμώνα του 1959 η μοίρα χτυπάει με την ανίατη ασθένεια την αγαπημένη του σύντροφο. Η ολοκληρωτική συμπαράστασή του δεν απέτρεψε το μοιραίο στα τέλη του Γενάρη του 1961. Και η ζωή αλλάζει.
Οι σπουδές των παιδιών τον κρατούν για τα επόμενα χρόνια στην Αθήνα, όπου επιχειρεί τη λειτουργία δύο νέων ξενοδοχείων, φίλων του ιδιοκτητών, με εξαιρετικές προοπτικές συνεργασίας, του Coral στο Παλαιό Φάληρο και του Έλενα στο κέντρο.
Ακόμη δημιουργεί τη κοσμική ταβέρνα «Παιδιά του Πειραιά», στο βράχο της Καστέλας, σημείο αναφοράς, μεταξύ άλλων, του Αθηναϊκού τουριστικού by night της δεκαετίας του ’60.
Όμως η απόφαση για εγκατάλειψη της πρωτεύουσας και επιστροφή στα πάτρια έχει ήδη παρθεί από τον εξηκονταετή επιχειρηματία, που ταυτόχρονα διαβλέπει την τουριστική εξέλιξη του νησιού.
Η δημιουργία του ξενοδοχείου Ατλαντίς, που θεμελιώθηκε το 1965 και λειτούργησε το1968, ολοκλήρωνε το έργο ζωής του Γιώργου Δασκαλάκη , που με τη βοήθεια των απογόνων του, ανέδειξε τον τρόπο, που η σωστή παροχή υπηρεσιών μπορεί να συνδυαστεί με την επιχειρηματική ωφέλεια, ενώ κατέστησε το Ατλαντίς, – το ξενοδοχείο της πόλης του Ηρακλείου, όπως το ονόμαζε, – πόλο έλξης κάθε κοινωνικής, πολιτιστικής ή επιχειρηματικής εκδήλωσης.
Ο ίδιος προχώρησε στην ίδρυση της Ένωσης ξενοδόχων Ηρακλείου και υπήρξε για αρκετά χρόνια πρόεδρός της, ενώ συμπαραστάθηκε στην ίδρυση του Παγκρήτιου Συλλόγου Διευθυντών Ξενοδοχείων.
Αποχώρησε από την ενεργό δράση το 1982, σαν επίτιμος αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ξενοδοχείων, μετά από 65 χρόνια συνεχούς εργασίας και ευλαβικής προσήλωσης στο τουριστικό λειτούργημα.
Όλη του η ζωή υπήρξε ένα υπόδειγμα εργατικότητας, τιμιότητας και ανθρώπινης συμπεριφοράς προς συμπολίτες, συναδέλφους και συνεργάτες. Όλοι, όπως και σύσσωμη η πόλη του Ηρακλείου τον αποχαιρέτησαν με θλίψη, όταν κατέληξε, μετά από σύντομη νοσηλεία εξ αιτίας πτώσης, συνέπειας εγκεφαλικού, που επέφερε και κάταγμα λεκάνης.
Ήταν το 1985, 27 Ιουνίου, η εκκλησία τιμά τη μνήμη Σαμψών του ξενοδόχου και είναι η ημέρα γιορτής των Ελλήνων ξενοδόχων!
