Από το αεροπλάνο κιόλας, πλησιάζοντας στη Λάρνακα, προσπαθούσα να φανταστώ την έκπληξή σου όταν θα με αντίκριζες.
Είχαμε τόσα να πούμε και τόσα να σχεδιάσουμε. Κρυφός κώδικας επικοινωνίας οι παρακαταθήκες της λατρεμένης μας κας Μαρίας Τσιριμονάκη.
Επέμενες κι εσύ να μην απαλείψει η μετάβασή της σε άλλους κόσμους, τη λέξη «Κυρία», πριν από το όνομα. Ήταν πάντα για μας η κορυφή της διανόησης και της σοφής σκέψης η σπουδαία αυτή γυναίκα.
Είχαμε τόσα να πούμε Θούλα αδελφή μου. Από το πρώτο εκείνο τηλεφώνημα το 1991, μόλις είχαμε επιστρέψει από την Κύπρο με ένα πλαίσιο συνεργασίας που υλοποίησε αργότερα ο φωτισμένος Νομάρχης Παναγιώτης Κλάδος, είχαμε πολλά να πούμε.
Θυμάσαι πόσο χρόνο μας πήρε η προετοιμασία της αδελφοποίησης των γυναικών Ρεθύμνου και Κυθρέας; Ελάχιστο.
Πάντα οι πρωτοβουλίες της καρδιάς και της καλής πρόθεσης κρύβουν μεγάλη λιγοψυχιά.
Έγινε η αδελφοποίηση και κάθε χρόνο της έδινες πνοή με τις δραστηριότητές σου. Και πάντα σμίγαμε στην κορυφή του κοινού στόχου.
Να τραγουδήσουμε στο Κεφαλόβρυσο το τραγούδι της επιστροφής.
Τώρα όμως που ερχόμουν να σε συναντήσω θα είχαμε από κοντά να συζητήσουμε και άλλα θέματα. Πρώτα μια τιμητική μετά θάνατον για την Κλαίρη Αγγελίδου. Θυμάσαι πόσο είχε στηρίξει τα σχέδιά μας.
Θα συζητούσαμε για την τιμητική και ίσως αν είχες χρόνο θα πηγαίναμε, όπως μου είχες υποσχεθεί, να μου δείξεις το σπίτι σου εκεί απέναντι.
Έστω και επιδεικνύοντας ταυτότητα και rapid test, ακόμα και με την σημαία τους να μας τρυπά την καρδιά και τη φωνή του ιμάμη να μας φλογίζει τα σπλάγχνα, εμείς θα πηγαίναμε για ένα προσκύνημα εκεί απέναντι.
Ήθελα από κοντά να μου δείξεις όσα με σπαραγμό μου κατέθεσες μετά την πρώτη επίσκεψή σου στα κατεχόμενα. Και που ξέρεις; Μπορεί να πείθαμε τη νέα κάτοικο να σου επιστρέψει το οικογενειακό κειμήλιο της γιαγιάς, που πεισματικά αρνήθηκε την προηγούμενη φορά να σου δώσει. Θα κάναμε από κοινού το αίτημα κρατώντας η μια το χέρι της άλλης, όπως κάνουν όλες οι αδελφές του κόσμου, σε μια κρίσιμη στιγμή για μια από τις δυο.
Κι έπειτα θα με πήγαινες στο Κεφαλόβρυσο να δροσιστώ από την κάψα του μεσημεριού. Ναι σίγουρα θα πηγαίναμε να ανάψουμε κι ένα κερί στη μνήμη των άλλων αδελφών κι από τις δυο πλευρές Ρεθύμνου και Κυθρέας που δεν είναι πια ανάμεσά μας.
Έφθασα στην Κύπρο και σ’ αναζήτησα μα μου απάντησε ένα μήνυμα στο F/B που δεν θέλησα αρχικά να πιστέψω.
Δεν μπορεί να έφυγες κι εσύ. Ερχόμουν να σε δω να μιλήσουμε και να συνεχίσουμε τα σχέδια για το μέλλον. Κι όμως κυριαρχούσε αυτό το θλιβερό μότο σε όλα τα μέσα ενημέρωσης «Θλίψη για τον Δήμο Λευκωσίας-Απεβίωσε η Δημοτική Σύμβουλος Θεοδώρα Κναή».
Διάβαζα τους σπαρακτικούς αποχαιρετισμούς και δεν ήθελα να πιστέψω. Δικαιολογούσα πάντως το αίσθημα θλίψης που κυριαρχούσε σε όποιο τομέα ήσουν πολύτιμη παρουσία. Και τι δεν ήσουν Θούλα μου. Μια ευλογία Θεού στην κοινωνία έτοιμη να προσφέρει, ακόμα και από το υστέρημα του χρόνου της φροντίδα και αγάπη.
Ήσουν η ψυχή της αδελφοποίησης των γυναικών Κυθρέας και Ρεθύμνου που από το 1994 μας είχε φέρει τόσο κοντά.
Τώρα σε ένα νωπό τάφο θα αφήσω λίγα νεκρολούλουδα από τη Στέλλα, τη Βαγγελιώ, την Ελένη και την άλλη Ελένη, την Αίμη και τη Γεωργία, τη Γιάννα και όσες αδελφές μείναμε ακόμα.
Στα δάκρυά μου θα είναι κι ένα δάκρυ από αυτές, να ποτίζει τον πικρό μας αποχαιρετισμό.
Κι εσύ δώσε ένα μεγάλο φιλί στη δασκάλα μας την κα Μαρία, χαιρέτισε τον Παναγιώτη που μας άφησε τόσα όνειρα στη μέση και πρόσεχε την Ελευθερία μας που έφυγε κι αυτή τόσο νωρίς.
Έχε γεια αδελφή μου. Αναπαύσου με τη βεβαιότητα ότι η μνήμη τουλάχιστον θα διατηρηθεί περνώντας ο σκοπός στις νεότερες παρουσίες που μας διαδέχονται.
Μνημόσυνο για σένα θα είναι στο εξής, οι καινούργιες δράσεις για τον κοινό μας στόχο. Εσύ μόνο να προσεύχεσαι. Να περάσεις στα ουράνια παλάτια την κραυγή της απόγνωσης για το όνειρο που ζητά δικαίωση. Μήπως και φτάσει, επιτέλους, η στιγμή που και το κερί θ’ ανάψουμε απέναντι και οι καμπάνες θα χτυπήσουν αναστάσιμα. Γιατί θα γίνει κάποτε και αυτό. Στο όνομα του δικαίου πρέπει να γίνει. Δεν μπορεί να μην έρθει η δικαίωση όταν αλώβητη η ρίζα της ρωμιοσύνης ανθίζει στους αιώνες. Όσο κι αν κρατήσουν οι χειμώνες εκείνη επιμένει να ανθίζει γιατί «Η Ρωμιοσύνη εν να χαθή, όντας ο κόσμος λείψη» που λέει ο ποιητής. Και η ιστορία τον δικαιώνει.
Πήγαινε στο καλό αδελφή μου αγαπημένη.
Καλό σου ταξίδι μέσα στο φως που ήταν όλη η επίγεια ζωή σου. Κι από το φως αυτό πήραμε τόση ζεστασιά αλήθεια μα τόση ζεστασιά.
