Απόλλων και Μολώχ

Θα μπορούσε ο ελληνικός λαός να ορθοποδήσει, να αγωνιστεί και να επιβιώσει στην περίπτωση εξόδου από το ευρώ και υιοθέτησης ξανά εθνικού νομίσματος; Το ερώτημα τίθεται μετά από παραδοχή και των υποστηρικτών του εθνικού νομίσματος ότι το αρχικό στάδιο προσαρμογής, που θα φτάνει μέχρι και δυο έτη, θα είναι δυσχερέστατο. Θα μπορούσε λοιπόν ο ελληνικός λαός να διέλθει με επιτυχία ένα τέτοιο στάδιο;

 

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν γίνεται παρά να προκύψει από μια εκ των δυο οδών: Η μια είναι η οντολογική οδός, εκείνη της παρατήρησης της κρίσιμης καθημερινότητας και της συνακόλουθης αμείλικτης λογικής. Η άλλη είναι η οδός της δεοντολογίας, της κατά βούληση, κατ’ επιθυμίαν εκτίμησης της πραγματικότητας, η φαντασιωσική διέξοδος. Η πρώτη είναι η οδός της αρχαιοελληνικής θεότητας του φωτός, του ξανθού (κατά τον Παλαμά) Απόλλωνα, η άλλη της βαρβαρικής καταστροφικής θεότητας, του Μολώχ.

 

Η παρατήρηση της καθημερινότητας είναι δυστυχώς απογοητευτική σχετικά με το επίπεδο του λαού και με συνακόλουθη προσδοκώμενη επιτυχία του κατεξοχήν φιλόδοξου εγχειρήματος της επιβίωσης και προαγωγής του λαού εντός εθνικού νομίσματος.

 

Και πώς να είμαστε αισιόδοξοι μπροστά στην ανοχή της ανομίας, στην ατιμωρησία καταστροφών δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας; Όταν η εν λόγω ανοχή παρουσιάζεται ως δήθεν δημοκρατική κατάκτηση, ενώ στην πραγματικότητα και όλως αντίθετα συνιστά ακραία προσβολή κάθε έννοιας δημοκρατίας; Όταν η ανοχή της καταστροφής λαμβάνει χώρα σε χρόνο απεγνωσμένης λιτότητας, εξοντωτικής ύφεσης και επικείμενης στάσης πληρωμών; Πώς να είμαστε αισιόδοξοι μπροστά σε τέτοια αποθέωση του παραλογισμού; (ενόψει ιδίως και της έλλειψης υπεγγυότητας, για αποκατάσταση των ζημιών, της προσωπικής περιουσίας των κάθε λογής ανευθυνοϋπεύθυνων για τη δίωξη και την πάταξη τέτοιων παράνομων συμπεριφορών). Πώς να χαρακτηρίσουμε το ότι ο κόσμος δεν ξεσηκώνεται για αυτό το μπαχαλομπάχαλο; Πώς να διακατεχόμαστε από αισιοδοξία για την επίτευξη δύσκολων αγωνιστικών στόχων, όταν η ισοπεδωτική μαυρίλα στο επίπεδο της παιδείας της ελληνικής κοινωνίας «αντιμετωπίζεται» με κατάργηση της αριστείας(!);

 

Ένα μικρό μόνο δείγμα λόγων που δεν επιτρέπουν καμία πρόβλεψη επιτυχίας. Ο σκοτεινός Μολώχ έχει προφανώς εκτοπίσει τον ξανθό Απόλλωνα. Οι βάνδαλοι νεο-βάρβαροι που μαύρισαν και το άγαλμα του Κωστή Παλαμά φαίνεται να μην έχουν ξεσηκώσει τη λαϊκή οργή εναντίον τους.

 

Πάντως ο ίδιος ο εθνικός μας ποιητής προκαταβολικά έχει προκαταλάβει την κοινή γνώμη για την επικυριαρχία στη χώρα του μαύρου Μολώχ: «…Κι όταν, μ’ ένα τρίσβαθο ώχ!// των Ελλήνων θεέ, ρωτούμε σέ:// «Είσ’ εσύ ο ξανθός Απόλλωνας;»// Αποκρίνεσαι: «Είμ’ εγώ ο Μολώχ!».