Και τώρα το πρώτο θέμα από την ανωτέρω νέαν ενότητα:
Το έναυσμα μας το έδωσε ο ευαίσθητος και τρυφερός ποιητής Γ. Δροσίνης.
Σ’ ένα του ποίημα (που θα παραθέσομε ολόκληρο στο τέλος) πλέκει ένα
εγκώμιο, ένα διθύραμβο στο «Τρισευγενικό σταφύλι» που για φέτος
τουλάχιστο, μας αποχαιρετά, κι ως του χρόνου έχει ο Θεός…
Ανατρέξαμε λοιπόν στους ειδικούς σχετικά με την άμπελο και αγαλλίασε
το πνεύμα μας, βλέποντας τα θαυμάσια της Δημιουργίας, που θέτω υπόψη της
καλοσύνης σας:
Εν πρώτοις θαυμάσαμε το γεγονός ότι «αμπέλου υπάρχουν υπέρ τας 2000
παραλλαγαί (εις την Ελλάδα εμετρήθησαν υπέρ τας 480), και θυμήθηκα τη
δύσκολη θέση που βρέθηκα, νεαρός τότε καθηγητής, όταν ο αείμνηστος
Γυμν/ρχης μου με παρεκάλεσε να μιλήσω για τέταρτη χρονιά επί του αυτού
θέματος.
Μα, κύριε Γυμν/ρχα, του είπα, να μιλήσει φέτος κάποιος άλλος˙ όχι
διότι αρνούμαι, αλλά γιατί το θέμα εξαντλήθηκε. Είδατε; Τρεις φορές μόνο
στο ίδιο θέμα και ο ομιλητής δεν είχε πλέον τι άλλο να πει!
Και εδώ στο θέμα άμπελος υπάρχουν περισσότερα από 2000 υποθέματα!
Ακόμη, είδα πως η άμπελος σαν να σκέπτεται και μάλιστα κατά τρόπο
σοφό, χωρίς να είναι σοφή: Βυθίζει τις ρίζες της εντός του εδάφους σε
βάθος ακόμη και τρία μέτρα (!) γιατί, την εποχή της καρποφορίας της,
στις χώρες που ευδοκιμεί «δεν βρέχει σχεδόν καθόλου» και το αναγκαίο
νερό το αντλεί από τα δροσερά και υγρά σπλάχνα της Μάνας Γης! Ποιος είπε
στο αμπέλι (κουρμούλα) πως δεν πρέπει τις ρίζες να τις προχωρήσει
οριζόντια, γιατί εκεί το νερό έχει προ πολλού εξατμισθεί, αλλά κάθετα,
που υπάρχει ακόμη υγρασία;
Επί πλέον: Τα μεγάλα φύλλα της «εκφύονται κατ’ εναλλαγήν» και έτσι
δεν σκιάζει το ένα το άλλο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο τα φύλλα λιάζονται όλα
από τον ευεργετικότατο ήλιο και αερίζονται όλα από τον ευεργετικό αέρα.
Υπέροχος και εδώ κάποιος αόρατος της εναλλαγής… ταξιθέτης!
Ομοίως, επειδή οι βλαστοί αρχικά είναι ευαίσθητοι λόγω του κοίλου
αυτών (σ’ αυτούς υπάρχει η γνωστή σπογγώδης και άκρως μαλακή ουσία, η
γνωστή εντεριώνη ή ψίχα) και θα εθραύοντο υπό του ανέμου, η Δημιουργία
επροίκισε τους βλαστούς αυτούς με τις λεγόμενες έλικες. Οι έλικες αυτές
αναζητούν ένα σταθερό υποστήριγμα και μόλις το βρουν, περιελίσσονται σ’
αυτό, αποξυλούνται και συγκρατούν έτσι, κατά τρόπον ασφαλή, το φυτό!
Περιελίσσονται δε άλλοτε μεν προς τα αριστερά και άλλοτε προς τα δεξιά˙
την εξήγηση δεν μπόρεσα πουθενά να βρω και θα ήμουν ευγνώμων εάν κάποιος
αναγνώστης γνωρίζει τους λόγους και τους γνωρίσει και εις εμένα.
Αλλά το εκπληκτικότερο εξ όλων είναι, ότι οι 2000 παραλλαγές, που
προείπαμε, κατεγράφησαν ιδίως εκ του σχήματος και χρώματος «των ραγών
της σταφυλής». Ποιος έξοχος αρχιτέκτονας, ποιος περιώνυμος ζωγράφος,
είχε τόσα και τόσα ποικίλα χρώματα στην παλέτα του;
Και κάτι ακόμη επ’ αυτού: Σ’ ένα αμπέλι πολλών ποικιλιών έχομε το
ίδιο χώμα, τα ίδια θρεπτικά συστατικά, την ίδια σύσταση του νερού, τον
ίδιο αέρα, το ίδιο φως˙ οι ρίζες υπό το έδαφος και εις βάθος
συναντιώνται, συμπλέκονται, αλλ’ ουδέποτε οδηγούνται σε σύγχυση! Έτσι
βλέπομε, παρά τις ίδιες ακριβώς συνθήκες ανάπτυξης, να μη συγχέεται π.χ.
ο ροδίτης με το καρυδάτο, το μοσχάτο με το εφτάκοιλο, το λιάτικο με το
καπερνέ, το ροζακί με τη φράουλα, το αετονύχι με το σαββατιανό κ.λ.,
κ.λ.(!!)
Είδατε; Παρά το σφιχταγκάλιασμα των διαφόρων ειδών, έκαστον είδος
διατηρεί απαρέγκλιτα τη δική του «προσωπικότητα» το δικό του χρώμα, τη
δική του γεύση, την… ετεροπροσωπία του!!
Και τώρα η υπόσχεσή μας: η παράθεση του καλλίστου ποιήματος με τίτλο «Το σταφύλι».
Πολλά ‘ναι τ’ άνθη τ’ Απριλιού μα σαν το ρόδο ούτε ένα,
Πολλοί του χρόνου ειν’ οι καρποί, σαν το σταφύλι ούτε ένας.
Στ’ άνθη το ρόδο βασιλιάς και στους καρπούς εσύ ‘σαι
σταφύλι τρισευγενικό της γης βασιλοπαίδι.
Άλλοι καρποί ‘χουν μια θωριά, μα συ πολυθωριάζεις,
από τη μαυρίλα της ελιάς στην κρυσταλένια ασπράδα
κι απ’ τη χλωμάδα του κεριού στου κερασιού τη φλόγα,
μικρό ή μεγαλόρωγο και τραγανό ή αφράδο,
σαν ακροδάχτυλο μακρύ και στρογγυλό σα μάτι,
και καρτερό απ’ τον Άη-Λιά ως του Χριστού τη Γέννα
πότε στ’ αμπέλι κρύβεσαι και προσκυνάς το χώμα,
πότε ψηλά στην κρεβατιά κρέμεσαι σαν καντήλι.
Εύ ‘σαι ο πόθος των πουλιών, των αγριμιών λαχτάρα,
νυχτοπατούσα η αλεπού για σε τα ορνίθια αφήνει (!)
Σαν συμπέρασμα, ή μάλλον αντ’ αυτού, παραθέτομε τη συγκλονιστική
φράση εξ ενός λαμπρού κειμένου, εκ μιας σοφής ευχής της αϊδίου Εκκλησίας
μας:
Συ, Παντοδύναμε και Πάνσοφε Θεέ μου, είσαι «ο διακρατών και
διακυβερνών αρρήτω δυνάμει και σοφία, πάσαν την κτίσιν και πάσαν πνοήν»!
Ιδού ο υποκρυπτόμενος στα παραπάνω «Ευρετής» και «Ακίνητος Πρωτοκινητής»!
(Βοηθήματα: κυρίως το εγχειρίδιον Φυτολογίας, του Παναγιώτου Γαβρεσέα, σελ. 82 και εξής).
