Από την τρικομματική στη δικομματική

Στην πράξη όμως μπορεί να αποδειχθεί και καλό. Κυρίως γιατί οι δύο υπουργοί της ΔΗΜΑΡ στα κύρια «μνημονιακά» Υπουργεία (Ρουπακιώτης και Μανιτάκης) κωλυσιέργησαν, ώστε να μην περάσει καμιά μεταρρύθμιση στους κρίσιμους τομείς ευθύνης τους. Και όπως γράφω συνεχώς τρία χρόνια τώρα, η χώρα έχει επείγουσα ανάγκη μεταρρυθμίσεων παντού. Έγιναν αρκετά πράγματα τα τρία αυτά χρόνια, αλλά η ανάγκη για επιπλέον μεταρρυθμίσεις είναι ακόμα τεράστια.
Επομένως θα ρωτήσει κάποιος: η νέα κυβέρνηση θα είναι καλύτερη της προηγούμενης; Υπάρχουν και θετικά και αρνητικά μηνύματα. Ας αρχίσω από τα θετικά: α) Οι υπουργοί που είχαν επιδείξει έργο (Στουρνάρας, Δένδιας, Τσαυτάρης και Κεφαλλογιάννη) παραμένουν στα πόστα τους. β) Μερικές από τις τροχοπέδες των μεταρρυθμίσεων (Ρουπακιώτης, Μανιτάκης, Στυλιανίδης, Τζαβάρας) απεχώρησαν. γ) Μπήκαν νέοι υπουργοί που γεννούν ελπίδες επίλυσης σοβαρών προβλημάτων (Κ. Μητσοτάκης, Καψής, Μανιάτης). Ερωτηματικά γεννιούνται αν οι νέοι Υπουργοί Υγείας και Δικαιοσύνης θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στον κρίσιμο ρόλο τους.
Τα αρνητικά της νέας κυβέρνησης είναι: α) Η σωρεία υπουργών (παλαιών και νέων) που δεν προοιωνίζουν το παραμικρό καλό (Φ. Γεννηματά, Παναγιωτόπουλος, Αβραμόπουλος, Καράογλου, Αρβανιτόπουλος κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.) όπως και η πλειονότητα των άχρωμων αναπληρωτών και υφυπουργών, μας δίνει τη βεβαιότητα ότι δεν πρέπει να περιμένουμε αρκετά πράγματα στον τομέα ευθύνης τους. β) Η μονοκομματική κυβερνητική αντίληψη της Ν.Δ. και του αρχηγού της Σαμαρά, όπως απέδειξε η νέα τοποθέτηση γενικού γραμματέα Υπουργείου από αποτυχόντα βουλευτή της Ν.Δ., δείχνει ότι ο Σαμαράς και η Ν.Δ. οδεύουν προς τον αυταρχισμό. γ) Η εγωπαθής περίπτωση του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, είναι πιθανόν να ανατρέψει τη μοναδική σωστή απόφαση που πήρε την τελευταία διετία (=να μπει ουσιαστικά το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση στηρίζοντας τη νέα δικομματική κυβέρνηση). Εύχομαι στο τελευταίο, να αποδειχθούν οι φόβοι μου ότι είναι υπερβολικοί.
Θα ήθελα να εκφράσω μερικές σκέψεις μου, που θα βοηθήσουν τους ελπιδοφόρους νέους υπουργούς να πετύχουν στο έργο τους. Στον τομέα της αναδιάρθρωσης του Δημοσίου, το βάρος πρέπει να πέσει, όχι απλά να φύγει ένας αριθμός δημοσίων υπαλλήλων (με μόνο αποτέλεσμα να μειωθούν κάπως τα δημόσια έξοδα), αλλά να φύγουν οι ανεπαρκείς, οι άνευ προσόντων, οι μη εργαζόμενοι και ταυτόχρονα να παραμείνουν όλοι οι εργατικοί, οι αποδοτικοί, οι προσοντούχοι. Τότε το κέρδος θα είναι δεκαπλάσιο! Και φυσικά για να γίνει αυτό οι όποιες αποχωρήσεις να γίνουν κατόπιν αδιάβλητης αξιολόγησης.
Ένα δεύτερο σημείο είναι ότι σήμερα υπάρχουν 1.612 δημόσιοι οργανισμοί. Άλλοι χρειάζονται κλείσιμο, άλλοι συγχώνευση και οι υπόλοιποι αναδιοργάνωση (ή αποκρατικοποίηση).
Αν υποθέσουμε ότι έχουν σήμερα 100.000 υπαλλήλους και μετά τα κλεισίματα, τις συγχωνεύσεις και τις αναδιοργανώσεις πρέπει να μείνουν 70.000 υπάλληλοι. Και εδώ πρέπει να γίνει δίκαιη και σωστή αξιολόγηση, έτσι ώστε αν με την αξιολόγηση βρεθεί ότι πρέπει να αποχωρήσουν 20.000 υπάλληλοι, οι υπόλοιποι 10.000 που είναι σωστοί υπάλληλοι, θα πρέπει να μετατεθούν σε δημόσιες υπηρεσίες που έχουν έλλειψη υπαλλήλων (π.χ. ΙΚΑ).
Τέλος, περιμένω από τον νέο υφυπουργό για τη Δημόσια Ραδιοτηλεόραση, να εφαρμόσει το σχέδιο αναδιοργάνωσης Μόσιαλου-Αλιβιζάτου, ώστε η Δημόσια Ραδιοτηλεόραση να παραμείνει όαση πολιτισμού στα ερτζιανά και όαση ευπρέπειας και ενημέρωσης στα τηλεοπτικά κανάλια, από την άλλη όμως να φύγουν οι αργόμισθοί, οι υψηλόμισθοι «ημέτεροι» και να σταματήσει το όργιο απεργιών στο δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό τομέα και να γίνει ένας σημαντικός ορθολογισμός στα δημόσια οικονομικά.
Επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, ελπίζω ότι η νέα κυβέρνηση θα είναι πιο καλή από την προηγούμενη. Για να λύσει το πρόβλημα της χώρας όμως, θα χρειαστεί να γίνει πάρα πολύ καλύτερη. Ας περιμένουμε.