Έτσι τότε αναδείξαμε σε αστέρες πανελλαδικής εμβέλειας, το Ερωτοδικείο, την -άλλο Πέπη, άλλο πρέπει- Τσεσμελή και διάφορους Παρασκευάδες που έδειχναν στον Έλληνα την κωμική πλευρά της ζωής. Ήταν, αν το εξετάσουμε κοινωνιολογικά, και αυτό ένα σημάδι της τότε ζωής μας.
Πλέον, και μέσα στην οικονομική και κοινωνική κρίση που περνάει το σύνολο της κοινωνίας τα τελευταία χρόνια, κάθε βράδυ στα δελτία ειδήσεων οι Έλληνες περιμένουν να δουν το επόμενο επεισόδιο της οποιαδήποτε κόντρας που βρίσκεται σε εξέλιξη ή που δημιουργείται στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Οι εκφράσεις που ανταλλάσσονται μέσα σε αυτό ξεπερνούν κατά πολύ τις… ομορφιές που ακούγαμε στην χρυσή -τότε- εποχή της τηλεόρασης -σκουπίδι. Κάποιες φορές οι χαρακτηρισμοί ξεπερνούν κατά πολύ το επίπεδο της αγοραίας συνομιλίας στο πεζοδρόμιο της γειτονιάς. Και το χειρότερο από όλα είναι ότι αρκετοί «εκπρόσωποι του λαού» συνεχίζουν να συμμετέχουν σε αυτό το επίπεδο διαλόγου, θεωρώντας ότι ανεβάζοντας τόνους και κατεβάζοντας επίπεδο θα αποκτήσουν μεγαλύτερο κοινό, που εμφανίζεται διψασμένο για τέτοια επεισόδια.
Ξεχνούν όμως όλοι αυτοί ότι η πολιτική οφείλει να κάνει δυο πράγματα τουλάχιστον. Πρώτον να λύνει προβλήματα της κοινωνίας και δεύτερον να την διαπαιδαγωγεί και να την κατευθύνει στους σωστούς δρόμους. Επιτυγχάνουν τίποτα από τα δυο όσοι συνεχίζουν να επιλέγουν τον παραπάνω δρόμο των ύβρεων των προσβολών και των αγοραίων εκφράσεων; Απόλυτα αρνητική η απάντηση και στα δύο ερωτήματα.
Κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να επιλυθεί με χαρακτηρισμούς και ύβρεις. Μόνο να οξύνει καταστάσεις μπορεί και να οδηγεί τη συζήτηση σε άλλους δρόμους από αυτούς που απαιτούνται για να λυθούν τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα. Ακόμα σημαντικότερο είναι η κατεύθυνση που αντιλαμβάνεται ο πολίτης ότι πρέπει να πάρει στη καθημερινότητά του όταν βλέπει τους εκπροσώπους του να χρησιμοποιούν αυτό το επίπεδο. Όταν ένας πολίτης βλέπει τον εκλεγμένο του εκπρόσωπο να υβρίζει και να λοιδορεί συναδέλφους του στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, ποιος θα του αρνηθεί να προχωρήσει σε ανάλογες συμπεριφορές ή και σε ακόμα χειρότερες σε μια μελλοντική διένεξή του με ένα γείτονα, ένα πολιτικό αντίπαλο, ένα μετανάστη, ένα, επιχειρηματία, έναν οποιονδήποτε; Όταν η εξύβριση είναι ο τρόπος αντιμετώπισης των προβλημάτων σε αυτό το κορυφαίο επίπεδο, τότε οι εκτροπές στις κοινωνικές αντιδράσεις θα θεωρούνται σχεδόν φυσιολογικές και επιτρεπτές.
Δεν θέλουν, ή δεν μπορούν να αντιληφθούν, όσοι συνεχίζουν να παίζουν αυτό το παιχνίδι, ότι η διολίσθηση στην οποία οδηγούν τη κοινωνία είναι πολύ επικίνδυνη. Δεν θέλουν ή δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι παράλληλα με τις ψηφοθηρικές τους επιθυμίες, οδηγούν την κοινωνία σε επικίνδυνους ατραπούς. Δεν γνωρίζουν ή δεν νοιάζονται να αντιληφθούν την παρουσία τους στο Κοινοβούλιο ως διαπαιδαγωγών της κοινωνίας.
Και για να γίνω περισσότερο κατανοητός, δεν αναφέρομαι στον -πολιτικό- χώρο που αυτό το επίπεδο διαλόγου είναι ο μόνος τρόπος που γνωρίζουν να επικοινωνούν. Δεν αναφέρομαι στα ακροδεξιά-φασιστικά στοιχεία που απαρτίζουν το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Εξάλλου, όταν αμφισβητούνται οι ικανότητές τους στην ανάγνωση της γλώσσας μας, δεν μπορώ να αναμένω κάτι διαφορετικό από αυτό το επίπεδο. Όμως οι υπόλοιποι πολιτικοί χώροι οφείλουν να κατανοούν τον διπλό ρόλο της παρουσίας τους στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Και καλό θα είναι να θυμούνται ότι τα στερνά τιμούν τα πρώτα, όπως λέει και ο σοφός λαός μας.
Η δύσκολη κατάσταση στην οποία όλοι μας είμαστε, απαιτεί ψυχραιμία, αποτελεσματικότητα, νηφαλιότητα και υπευθυνότητα. Ψύχραιμα πρέπει να αντιμετωπίζονται τα προβλήματα, νηφάλια να προσπαθούμε να τα επιλύσουμε, με υπευθυνότητα να τοποθετούμαστε και με αποτελεσματικότητα να δρούμε. Οτιδήποτε άλλο, θα μας οδηγεί σε εκτροχιασμούς τους οποίους πολύ σύντομα όσοι εκτρέφουν θα βρουν μπροστά τους.
