Μπορεί να στηρίχτηκε η Περιηγητική Λέσχη για την οργάνωση των Καρναβαλιών στα άξια χέρια των φίλων της αλλά πάντα τα χρήματα ήταν απαραίτητα. Δεν είχαν βέβαια μεροκάματα να πληρώσουν αλλά τα υλικά για την κατασκευή των αρμάτων στοίχιζαν.
Από νωρίς λοιπόν άρχιζε το τρέξιμο για να μαζέψουν λεφτά στον «κουμπαρά» τους, όπως βλέπουμε και σε σχετική ανακοίνωση, στις 24 Ιανουαρίου 1963, στην Κρητική Επιθεώρηση:
«Ανακοινούμεν ότι δια την επικείμενην εορτήν του Καρνάβαλου, κατεβλήθει πάσα δυνατή προσπάθεια ινά και εφέτος διοργανωθεί η εκδήλωσις αυτή εις την πόλιν μας. Επελύθυσαν τα σχετικά τεχνικά προβλήματα δια την πραγματοποίησίν της, υπολείπεται δε η εξευρέσις χρημάτων, άνευ των οποίων θα ματαιωθεί αναγκαστικώς η εορτή.
Επιδή μέχρι στιγμής δεν εχρηματοδότησεν ποσώς την όλην ταύτην εκδήλωσιν ο ΕΟΤ πλην του Δήμου Ρεθύμνης όστις προσέφερεν 10.000 δραχμάς η μόνη εναπομείνουσα λύσις δια την συγκέντρωσιν του στοιχειώδως απαιτούμενου ποσού είναι ως και παλαιότερον, η προσφορά χρημάτων παρά των δυνάμενων προς τούτο συμπολιτών.
Απευθυνόμεθα όθεν προς της Οργάνωσις, τα Σωματεία, τους δυνάμενους και επιθυμούντας και ιδιαιτέρως προς τους ευπορούντας συμπολίτας και παρακαλούμεν όπως εντός της τρεχούσης εβδομάδος δηλώσουν (εις τον Δήμον Ρεθύμνης, τηλ. 5.22) το ποσόν υπέρ προτίθενται και επιθυμούν να συνεισφέρουν.
Η Επιτροπή μας ακολούθως θα διέλθει δια την είσπραξιν, δοθέντος ότι λόγω της παρούσης οικονομικής δυσπραγίας, δεν θα περιέλθει ούτην την πόλιν, ως εγένετο κατά το παρελθόν.
Μετά το πέρας της εβδομάδος και εάν το συγκεντρωτηθησόμενον ποσόν είναι επαρκές δια τον σκοπόν αυτόν, θα ανακοινωθεί δια του τύπου και πάλιν η πραγματοποίησις ή η ματαίωσις της εορτής».
Μια γενναία δωρεά
Κάθε δωρεά ήταν δεκτή αλλά αν ξεπερνούσε τις προσδοκίες τότε γινόταν ιδιαίτερη αναφορά όπως στην περίπτωση του Αλέκου Κοντογιάννη που έκανε μια γενναία δωρεά στο Καρναβάλι για τα δεδομένα της εποχής.
Αναφέρει σχετικά η Κρητική Επιθεώρηση και μάλιστα με υπογραφή Μανόλη Καλαϊτζάκη στο φύλλο της 8ης Μαρτίου 1972.
Από μακρυνόν Γιοχάνεσμπουργκ ήλθεν ως πληροφορούμεθα, η γενναιόδωρος προσφορά εκλεκτού συμπατριώτου μας, δια την διοργάνωσιν του Ρεθυμνιακού Καρναβάλου 1972.
Πρόκειται περί του εκεί άριστα εγκατεστημένου Ρεθυμνίου Κ. Αλέκου Κοντογιάννη, ο οποίος πληροφορηθείς δια την ωραίαν φιλοπρόοδον προσπάθειαν των συμπατριωτών του, έσπευσε να αποστείλη την εκ 10.000 δραχμών προσφορών του.
Η τόσο ευγενής και αυθορμήτος αυτή χειρονομία του αγαπητού κ. Αλέκου Κοντογιάννη, η οποία έρχεται εις συνέχισαν και άλλων προηγουμένων εκδηλώσεων αγάπης και ενδιαφέροντος του δια την γενέτειραν, είναι, φρονούμεν, ιδιαιτέρως συγκινητική και ενθαρρυντική. Διότι προέρχεται από εν ξενητεμένον τέκνου της Ρεθύμνης το οποίον δεικνύει ότι, καίτοι μακράν ευρισκόμενου, συμπαρίσταται, συναγωνίζεται και συνδράμει ηθικώς και υλικός κάθε ωραίαν προσπάθειαν δια τον τόπον του, αποδεικνύει δε ότι το Ρέθυμνον δύναται να ελπίζη και να υπολογίζη μεγάλως εις τα ξενητεμένα τέκνα του και ότι δεν είναι μικρόν και ανήμπορον όταν έχει Ρεθυμνίους με εστραμμένας την καρδίαν και την σκέψιν προς αυτό, ως τον Αλέκον Κοντογιάννη.
Δια τούτο και συγχαίροντες εκφράζομεν τας ευχαριστίας μας προς τον εκλεκτόν και με αμόλυντον Ρεθυμνιακήν καρδίαν φίλον, δια την σοβαράν οικονομικήν ενίσχυσιν αλλά και την τόνωσιν και την αισιοδοξίαν την οποίαν φέρουν δια το Ρέθυμνον και τους κατοίκους του ευγενείς χειρονομίαι ως η ιδική του.
Καλή του ώρα εκεί πού ευρίσκεται.
Ρέκβιεμ για μια ιστορική γωνιά που χάθηκε
Ελάχιστοι πάντως θυμούνται να αναφέρουν τον πρώτο χορηγό της καρναβαλικής παρέλασης που ήταν ο Γιώργης Δεληγιώργης.
Και τελικά οφείλουμε να του αφιερώσουμε κάτι περισσότερο γιατί έσβησε και η δική του παρουσία στην πλατεία 4ων Μαρτύρων με τις αλλαγές που έγιναν μετά την πώληση του ακινήτου με την μεγάλη ιστορία.
Εκείνο το μπαλκόνι ιδιαίτερα κάλυπτε όλες τις μεγάλες εκδηλώσεις από προεκλογικές ομιλίες και μάλιστα των μεγαλύτερων προσωπικοτήτων της πολιτικής ζωής μέχρι προσφωνήσεις και αντιφωνήσεις Καρναβάλου.
Ο Γιώργης Δεληγιώργης ήταν μια από τις πιο συμπαθητικές παρουσίες του τόπου. Και το μαγαζί του από τα στέκια των παλιών Ρεθεμνιωτών.
Ο πατέρας του είχε το μαγαζί λίγο πιο πέρα από το γνωστό της πλατείας 4ων Μαρτύρων. Ένα μπακάλικο που εξασφάλιζε την επιβίωση της οικογένειας. Δυο γιοι και δυο κόρες ήταν η ευτυχία τους.
Μεγαλώσανε τα παιδιά κι έγιναν καθένα ξεχωριστά μια σημαντική μονάδα στην τοπική κοινωνία.
Ο Μανόλης ήταν η δόξα των γηπέδων και ο Γιώργης λάτρευε τη μουσική.
Γι’ αυτό και έγινε αχώριστος φίλος με το Νίκο Μαμαγκάκη και τον Μπάμπη Πραματευτάκη.
Ο Γιώργης έπαιζε ακορντεόν αλλά εκεί που σε ταξίδευε ήταν παίζοντας φυσαρμόνικα. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι ήταν περιζήτητος στην παρέα και φυσικά δεν μπορούσε να λείπει από τις καντάδες.
Ο ίδιος μπεσαλής με τους φίλους, φιλότιμος μέχρι υπερβολής αφοσιωμένος σε ότι υποστήριζε, για ένα πράγμα δεν μπορούσε κανένας να τον ψέξει. Για την απόλυτα σταθερή στάση του ακόμα και στην ιδεολογία του.
Θυμάμαι όταν ερχόταν να μου φέρει παλιές φωτογραφίες για τα αφιερώματα της εφημερίδας, μου έλεγε πάντα: «Μη ξεχάσεις να βάλεις και μια με τον Κεφαλογιάννη».
Όπως όλοι οι άνθρωποι έτσι και ο Γιώργος, είχε τις λαμπερές και λιγότερο φωτεινές πλευρές του. Μπορεί σε κάποια ζητήματα να ήταν υπερβολικός. Μπορεί κάποιες φορές να προκαλούσε η ανάγκη του να κρατήσει την επιχείρησή του με κάτι περισσότερο, που να ενδιαφέρει κυρίως το μικρόκοσμο. Ποτέ όμως δεν έβλαψε ούτε πίκρανε κανέναν.
Ήταν τόσο καλός και τόσο τρυφερός με τους συμπολίτες του. Πόσες φορές δεν έβαλε παραμάσχαλα στη φτωχή μάνα μια καραμούζα για να παίξει το ορφανό της. Πόσες φορές δεν ανακούφισε την πείνα απλών ανθρώπων, χωρίς ποτέ να δώσει δικαίωμα σε κανέναν να καταλάβει την αγαθοεργία του. Σε πόσα ιδρύματα δεν έδινε παιχνίδια χωρίς να το ξέρει κανένας. Μερικές φορές μου θύμιζε αθώο παιδί. Είχε μια αγνότητα που δεν αργούσες κουβεντιάζοντας μαζί του να το ανακαλύψεις. Τον πείραζε το άδικο και δεν το ευλογούσε.
Αυτό όμως που θα έπρεπε να ξέρουμε και -ας είναι καλά- από το Μπάμπη τον Πραματευτάκη πληροφορηθήκαμε, είναι ότι ο Γιώργης Δεληγιώργης ήταν ο χορηγός του πρώτου επί Περιηγητικής Καρναβαλιού.
Ο ίδιος πλήρωνε τα υλικά για το άρμα που σατίριζε την πορεία του πολιτισμού. Κι επειδή ήταν της μόδας το ΒΙC δημιουργήθηκε η ιδέα να ζητήσουν από την εταιρεία να στηρίξει το Καρναβάλι του Ρεθύμνου, αφού διαφήμιζε το άρμα ένα προϊόν της. Δυστυχώς όμως το αίτημα μάλλον παράπεσε σε κάποιο δοχείο απορριμμάτων. Χορηγία δεν ήρθε από την BIC, αλλά τουλάχιστον ο Γιώργης με την προσφορά του συνέβαλε στην επιτυχία εκείνης της πρώτης διοργάνωσης.
Στήριζε πάντα τον θεσμό του καρναβαλιού
Βέβαια το Καρναβάλι δεν είχε πάντα την τύχη να στηρίζεται από χορηγίες.
Και η Περιηγητική έκανε ότι μπορούσε για να ευαισθητοποιήσει τους Ρεθεμνιώτες.
Ακόμα και με δημοσιεύματα στον τύπο.
Πόσοι ανταποκρίθηκαν δεν ξέρουμε ακριβώς. Πιο εύκολα ήταν τα πράγματα όταν επρόκειτο για γεύματα. Με μια λαμαρίνα ψητό, με ένα ταψί γλυκό έκανε καθένας το πρεπούμενο. Για χρήματα όμως δεν υπήρχε μεγάλη προθυμία. Ήταν επίσης δύσκολες εποχές. Τι να κάνει ο κόσμος;
Ο Γιώργης Δεληγιώργης όμως δεν σταματούσε να στηρίζει τον κορυφαίο αυτό θεσμό. Και το μπαλκόνι του έμενε ιστορικό, καθώς φιλοξενούσε πάντα τις αρχές για να γίνει η τελετή της προσφώνησης και αντιφώνησης του Καρνάβαλου. Βέβαια αργότερα το χρησιμοποίησαν και πολιτικοί ακόμα και πρωθυπουργοί για προεκλογική ομιλία. Κοιτούσε αργότερα τις φωτογραφίες αυτές ο Γιώργης και κουνούσε το κεφάλι με νοσταλγία.
Ο σπάνιος αυτός άνθρωπος που είχε τόσο γενναιόδωρη καρδιά ποτέ δεν έκλεισε την πόρτα του στις ανάγκες της πόλης.
Σε μια μεγάλη διοργάνωση που έφερε και πάλι την πόλη στο προσκήνιο έτυχε να απουσιάζουν οι παράγοντες που θα πλήρωναν την ορχήστρα όπως είχαν υποσχεθεί. Γύριζαν λοιπόν οι συνήθεις ταλαίπωροι που τραβούσαν όλη τη «λάντζα» της διοργάνωσης και τα «άκουγαν» κι από πάνω γύρω γύρω να βρουν άκρη. Κινδύνευε η πόλη να ρεζιλευτεί. Και τότε ο Γιώργης έβαλε βαθειά το χέρι στην τσέπη. Βέβαια αργότερα του αποδόθηκαν τα χρήματα που δάνεισε, αλλά εκείνη τη δύσκολη ώρα δεν σκέφτηκε παρά την αξιοπρέπεια της πόλης και την ανάγκη να στηρίξει τους ανθρώπους, που χωρίς να φταίνε θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν τη δίκαιη απαίτηση να πληρωθούν άμεσα, όσοι εργάστηκαν για εκείνη τη συναυλία.
Αυτός ήταν ο Γιώργος Δεληγιώργης. Ένας αγνός Ρεθεμνιώτης. Ένας υπέροχος άνθρωπος.
Μπορεί τίποτα πια να μη θυμίζει στην πλατεία 4ων Μαρτύρων την ιστορική παρουσία του. Στη μνήμη όμως εκείνων που τον έζησαν θα υπάρχει πάντα.
