Απών!

Τα δυο δεκαπεντάχρονα παιδιά κοιτάχτηκαν με έκπληξη εκείνο το κρύο απόγευμα της 6ης Δεκέμβρη του 2008. Κλάσματα δευτερολέπτου είχε προηγηθεί ένας κρότος σαν να ανοίγει ένα μπουκάλι σαμπάνιας. Ο θόρυβος των αυτοκινήτων στη γωνία των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλα στα Εξάρχεια δεν μπόρεσε να τον καλύψει. Τότε ακούστηκαν ταυτόχρονα δυο κραυγές.

«Η μία είναι σίγουρα δική μου», σκέφτηκε το ένα παιδί, διότι πονούσε από ένα κάψιμο στο στήθος, «αλλά ο Νίκος ο Ρωμανός, ο κολλητός μου, γιατί φωνάζει;», αναρωτήθηκε. Σιωπή…

Ο νεαρός, ξαπλωμένος ανάσκελα στο πεζοδρόμιο, κοιτούσε τον σκοτεινό αττικό ουρανό. «Τι αστείος που είναι με τα φώτα των πολυκατοικιών», σκέφτηκε. Από δίπλα τα αυτοκίνητα κόρναραν. «Αλήθεια, που είναι τώρα η μητέρα; Α, περιμένει στο σπίτι. Δεν έχω τελειώσει το διάβασμα. Δεν πειράζει, θα το τελειώσω αργότερα, έχω χρόνο».

Ένοιωσε ένα τράνταγμα στους ώμους. Τι στο καλό είχε πάθει ο Ρωμανός και τον ταρακουνούσε; Τα σγουρά του μαλλιά ήταν μια χαρά, το ίδιο ήταν το τζιν παντελόνι και το μπουφάν. Άρα το look ήταν οκ!

Κρύωνε. Λογικό, ήταν Δεκέμβρης. Άκουσε την ανάσα του που δεν του έφτανε. Βυθίστηκε σε μια γλυκιά ησυχία. Στα μάτια του εμφανίστηκε η κοπέλα που είχε φιλήσει στο πάρτι. Σαν αστραπή είδε την εικόνα δύο ένστολων που απομακρύνονταν τρέχοντας. Είχαν μαλώσει πριν, αλλά τώρα δεν τον ένοιαζε. Τι θα πουν οι φίλοι του; Αύριο θα τους διηγούταν τα βραδινά γεγονότα. Ωραίες πλάκες θα έκαναν! Στύλωσε το βλέμμα στο άπειρο. Όλα ακίνητα. Ένα άσπρο περιστέρι χτύπησε τις φτερούγες δίπλα του και έφυγε στον έναστρο ουρανό,. Μετά, πηχτό σκοτάδι…

Το πρωινό κουδούνι χτύπησε στο Λύκειο. Το νεανικό μελίσσι έσυρε βαριά, αργά τα βήματα στις τάξεις. Έκλεισαν οι πόρτες στις αίθουσες. Μια φωνή από την μαθητική αίθουσα του ισογείου που διάβαζε ονόματα ακούστηκε στο προαύλιο. Σ’ ένα όνομα σταμάτησε. Πήρε βαθιά ανάσα. Δεν μπορούσε να το πει. Τελικά, τα κατάφερε:

«Γρηγορόπουλος Αλέξανδρος», φώναξε η απουσιολόγος.

Σιωπή.

«Γρηγορόπουλος Αλέξανδρος», ξαναφώναξε η απουσιολόγος.

«Απών!», απάντησε η τάξη.