Η γιορτή της δημοκρατίας 41 χρόνια μετά…
Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΠΑΠΑΔΑΚΙ
Διάβαζα προχθές ότι η προεδρία της δημοκρατίας έχει καλέσει σε γεύμα τους αρχηγούς των κομμάτων για τη γιορτή της δημοκρατίας στο προεδρικό μέγαρο. Στη μνήμη μου ήρθαν σειρά από γεγονότα, που όσοι τα ζήσαμε, θα έχουμε να λέμε στα εγγόνια μας. Αλλά το θέμα είναι τι να λέμε ακριβώς; Ήταν 24/7/1974! Η μισητή χούντα των συνταγματαρχών κάτω, από το βάρος των ευθυνών της εισβολής στην Κύπρο, κατέρρεε με τον πιο βαρύγδουπο ήχο, που δυστυχώς αφαιρούσε από τη μεγαλόνησο το 40% του εδάφους της και γέμιζε αγιάτρευτες πληγές, χιλιάδες κύπριους πρόσφυγες και όλο τον απανταχού ελληνισμό.
Ο αυτοεξόριστος γέρο Καραμανλής, που στο μεταξύ, όπως γίνεται συνήθως, οι έλληνες είχαν ξεχάσει όσα είχαν προηγηθεί στα χρόνια της πρωθυπουργίας του, τότε που ψήφιζαν και τα δέντρα, ερχόταν από το Παρίσι με το προεδρικό αεροσκάφος, προσφορά του γάλλου ηγέτη Ζισκάρ Ντ’ Εστέν, για να ενώσει τους Έλληνες και να μην επακολουθήσουν τα χειρότερα. Ο κόσμος παραληρούσε από χαρά στους δρόμους και ξαφνικά από τη μια στιγμή στην άλλη, σ’ αυτή τη μοναδικά μαγική χώρα, δεν υπήρχε κανένας χουντικός, ήταν γεννημένοι όλοι αντιστασιακοί! Όπως και να ‘χει βέβαια, η συγκεκριμένη βραδιά ήταν μαγική και για όσους τη ζήσαμε είναι πάντα σημείο αναφοράς, για τις εξελίξεις στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας. Ο ελληνισμός ονειρευόταν τα πιο όμορφα όνειρα, βασισμένος στις δυο ελληνίδες θεές τη δημοκρατία και την ελευθερία, που μετά από 7 χρόνια ξαναγύρισαν δριμύτερες. Ήταν όμως έτσι τα πράγματα;
Από τότε πέρασαν 41 χρόνια ολόκληρα χρόνια με την μια «δημοκρατική παράταξη» να συναγωνίζεται την άλλη, για το ποια θα πάρει τα περισσότερα δάνεια, για να χρεοκοπήσει όσο γίνεται γρηγορότερα η χώρα. Σ’ αυτό ήταν αυθεντίες απ’ ότι φάνηκε και τελικά τα κατάφεραν! 41 χρόνια μετά, που επιτέλους κατακάθισε ο κουρνιαχτός της αντίστασης, που όλοι όσοι κρύβονταν κατά τη διάρκεια της χούντας ή σφύριζαν αδιάφορα, διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους ότι είχαν προσφέρει στην πτώση της χούντας, παρέδωσαν σε όλους εμάς τους πολίτες και στον υπόλοιπο κόσμο, μια χώρα κατεστραμμένη, σε οικονομική κατοχή, προδομένη και χωρίς εθνική αξιοπρέπεια. Που είναι οι δυο ελληνίδες θεές; Πάει και η ελευθερία, πάει και η δημοκρατία που όλοι ονειρευόμαστε…
Φτάσαμε στο σημείο ή ονειρεμένη αριστερά με τους χιλιάδες θυσιασμένους στη Μακρόνησο και τη Γυάρο, να υπογράφει μνημόνια που συνεχίζουν να καταδικάζουν τη χώρα. Ήταν ωραία και περνούσαμε όμορφα τόσα χρόνια με τα όνειρα και τον μύθο της αριστεράς. Ήταν ωραία που πιστεύαμε φοιτητές αλλά και μετά σαν ώριμοι πολίτες ότι με την αριστερά όλα θα φτιάξουν, όλα θα γίνουν καλύτερα αν ποτέ έρθει στην εξουσία. Γιατί κακά τα ψέματα η αριστερά ήταν εκείνη που κατέβαινε στα πεζοδρόμια για να φωνάξει για τις αδικίες σε βάρος του κόσμου και όχι «οι δημοκρατικές παρατάξεις..» Γιατί κακά τα ψέματα, αν δεν υπήρχε η αριστερά να διεκδικεί το καλύτερο για τον καθένα μας, ο κόσμος παντού θα ήταν πολύ χειρότερος. Ο σοφός λαός μας όμως λέει πως «όποιος ειν’ έξω από το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει, το θέμα όμως είναι να τα ξέρει και όταν μπει στο χορό!».
Η μέχρι τώρα πορεία της αριστεράς στη διακυβέρνηση της χώρας πολύ φοβάμαι, αλλά δεν έδειξε κάτι διαφορετικό. Πριν καλά καλά πάρει την εξουσία, ακούστηκαν σκάνδαλα με βουλευτές και υπουργούς που παρατιούνται, ενώ παίρνονται βιαστικά αποφάσεις που μεγαλώνουν τα προβλήματα, αντί να τα μειώνουν. Μπορεί να είναι άδικο να συγκρίνουμε 6 μήνες με 41 χρόνια διακυβέρνησης, που οδήγησαν τη χώρα στη μαθηματική καταστροφή. Αλλά η αριστερά που επιτέλους έχει την ευκαιρία της… Είναι άπειρη; Θα βελτιωθεί; Θα πάρει τις σωστές αποφάσεις επιτέλους; Ο χρόνος θα δείξει, όπως έδειξε και για τους προηγούμενους… αρκεί να μη διαλυθεί παντελώς η χώρα, γιατί όπως ξέρουμε η ευκαιρία σου χτυπά μια φορά την πόρτα και η αριστερά φαίνεται να έχει βαλθεί να απομυθοποιήσει μόνη της τον εαυτό της. Έτσι πολύ δύσκολα θα ξανακυβερνήσει.
Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο οι φασίστες, νοσταλγοί της περιόδου της χούντας, να είναι εκπρόσωποι του λαού στη Βουλή καπηλευόμενοι την απελπισία και την ανέχεια του κόσμου.
Φτάσαμε στο σημείο τα πρώην μεγάλα κόμματα, που είναι αποκλειστικά υπεύθυνα για την καταστροφή του τόπου, να επιμένουν να διεκδικούν να μας σώσουν από την καταστροφή που τα ίδια προκάλεσαν!
Όταν το καλύτερο και μεγαλύτερο εργατικό δυναμικό της χώρας, τα καλύτερα και δυνατότερα μυαλά του τόπου μας, φεύγουν μαζικά στο εξωτερικό, γνωρίζοντας τη σύγχρονη μορφή μετανάστευσης, που δημιούργησαν οι άφρονες πολιτικές των τελευταίων 40 ετών, είναι τουλάχιστον θράσος να ζητάς να σώσεις, ό,τι άσχημο εσύ δημιούργησες.
Φτάσαμε οι άνεργοι, οι άστεγοι, τα περισσότερα νοικοκυριά της χώρας, να βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας. Το διαλυμένο σύστημα υγείας, τα διαλυμένα νοσοκομεία και οι άρρωστοι χωρίς φάρμακα να φωνάζουν και φως στο βάθος του τούνελ να μη φαίνεται από πουθενά.
Όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, με μοναδική μαεστρία και χωρίς να ανοίξει μύτη, μιας νέας μορφής δικτατορία, πάντα με τη συμβολή «των φίλων χωρών» της Ευρώπης έχει ανατείλει, που φαίνεται να είναι πολύ χειρότερη από εκείνη της γνωστής επταετίας. Με την αβεβαιότητα να κυριαρχεί παντού για το αύριο, με την αβεβαιότητα για δραχμή ή ευρώ, για μέσα ή έξω από την Ευρώπη χωρίς ποτέ να παίρνεις από κανέναν πειστική απάντηση, ούτε αντίσταση δεν μπορείς να κάνεις πια.
Μπορεί να γιορτάζουμε στις 24 του Ιούλη τη γιορτή της δημοκρατίας, για όσους τη θυμούνται ακόμα… αλλά έτσι φευγαλέα περνά από το μυαλό μου, ότι οι μέρες που διανύουμε, με την αρωγή της Ευρώπης και ειδικά της «φίλης» Γερμανίας, έχουν μετατρέψει τη χώρα μας δυστυχώς σε μια σύγχρονη απέραντη Μακρόνησο, με ελάχιστες πιθανότητες διαφυγής, αν εμείς οι ίδιοι δεν αλλάξουμε μυαλά, σαν πολίτες αυτής της χώρας. Είναι ιδέα μου ή έτσι είναι πραγματικά;