Όσες φορές οι θύμισες μας φέρνουν στη σκέψη μας το Αρκάδι, τόσες φορές οι εκφράσεις μας είναι προικισμένες με ωραίες λέξεις, ώστε να εκθειάζεται καλύτερα η μνήμη του Μοναστηριού και η αθανασία των νεκρών.
Έχουν περάσει αρκετές δεκαετίες από τότε που η φλόγα του Αρκαδίου δράματος έλαμψε μέχρι στους ουρανούς και φώτισε τον χώρο που οι ψυχές των αγωνιστών με αγαλλίαση απολαμβάνουν την ανάπαυσή τους. Η ίδια λάμψη ακτινοβολεί, ακόμη στη σκέψη μας και γίνεται το ιστορικό της θυσίας πάντα επίκαιρο.
Στο Αρκάδι ειπώθηκε από ανδρειωμένους ένα ακόμα πατριωτικό «ΟΧΙ» στον κατακτητή και ακούστηκε σε όλη την οικουμένη. Οι πολιορκημένοι έζησαν μοναδικές στιγμές έντασης και ψυχικής σύγχυσης, προτίμησαν όμως τη θυσία και όχι την ταπείνωση.
Τότε βέβαια δεν μπορούσαν να προβλέψουν ότι η θυσία τους θα δημιουργήσει μια μεγάλη απαστράπτουσα δόξα.
Η όγδοη Νοεμβρίου 1866 μας εμπνέει μεγάλη υπερηφάνεια, και μας δίνει το κίνητρο ώστε να ανθολογούμε με τη γραφή ωραίες περγαμηνές, τις ηρωικές πράξεις των αγωνιστών.
Οι ηρωικές πράξεις όσων εσωκλείστηκαν στο Μοναστήρι μας διδάσκουν, ότι η σκλαβιά έχει ασήκωτο βάρος. Η αποτίναξη αυτού του βάρους αποκτάται με μεγάλες θυσίες και αυτό ακριβώς έπραξαν οι Μοναχοί και οι πολίτες. Στην Αγία Λαύρα έδωσαν όρκο να απελευθερωθούν ή να πεθάνουν, στο Αρκάδι όμως πραγματοποιήθηκε ο όρκος.
Τα περισσότερα χωριά γύρω από την ευρύτερη περιοχή της Μονής Αρκαδίου πλήρωσαν ακριβό τίμημα λόγω της πολυπληθούς παρουσίας των κατοίκων τους για να υπερασπιστούν το Μοναστήρι, την πατρίδα και τα ιδανικά της ελευθερίας.
Ένα από αυτά είναι και το χωριό Πίκρι. Η αρίθμηση των ονομάτων όπως και έχουν καταγραφεί από τους συγγραφείς όπως ο Επίσκοπος Πέτρας Διον. Μαραγκουδάκης και ο Μητροπολίτης Τιμόθεος Βενέρης, πιστοποιούν τη μεγάλη παρουσία των Πικριανών στον αγώνα τον μοναδικό στον τόπο και τον τρόπο θυσίας και αποτελέσματος.
Διακρίθηκαν, ξεχώρισαν και υμνήθηκαν οι Αδάμ Παπαδάκης και ο Ανδρέας Μπιρίκος ή Μπιρικάκης. Ο πρώτος αναφέρεται από όλους τους συγγραφείς ως ο αναμφισβήτητος ηρωικότερος των ηρώων του Αρκαδιού δράματος.
Ο ρόλος που του ανατέθηκε (του ταχυδρόμου) ήταν ρόλος διαφυγής προς τον θάνατο, όμως κατάφερε να διαφύγει απαρατήρητος και να επιστρέψει με την ίδια επιτυχία!
Στην αρχαιότητα ο αγγελιοφόρος εθεωρείτο ιερό πρόσωπο. Η βαρύτητα του χρέους που αναλαμβάνει είναι πάντα αξιόλογη. Ο δεύτερος από τους διακριθέντες ο Ανδρέας Μπιρίκος πιάστηκε αιχμάλωτος αλλά αψήφησε τον κίνδυνο και δραπέτευσε. Η τόλμη του να το πράξει ωφέλησε τα μέγιστα, διότι επέζησε και διηγήθηκε αρκετές φορές με γλαφυρότητα όσα συνέβησαν τις δύο ημέρες της μεγάλης θυσίας των πολιορκημένων.
Η στενή σχέση που υπήρχε πάντα από τους Πικριανούς με το Αρκάδι και τους μοναχούς αποδεικνύεται και από την παρουσία διαχρονικά Πικριανών Μοναχών στο Μοναστήρι. Στις 8 Νοεμβρίου 1866 βρίσκουμε να είναι παρόντες στον αγώνα, τους Νικόδημο Σχιζαεράκη, Αρσένιο Σχιζαεράκη, Ευθύμιο Τσικαλάκη και Φιλάρετο Καλαιτζή. Ο Κωνσταντίνος Αρκάδιος γεννηθείς το έτος 1904 ως μωρό και ορφανό βοηθήθηκε για την ανατροφή του από Πικριανούς θετούς γονείς και ο Πικριανός Φώτιος Μανουσογιαννάκης υπηρέτησε τη μονή ως μοναχός και αργότερα το έτος 1945 ως ηγούμενος.
