Τελευταία έγιναν αρκετές κοινωνικές αναταράξεις λόγω του νομοσχεδίου που πέρασε στη βουλή με το δικαίωμα αλλαγής φύλου στα δεκαπέντε. Υποθέτω πως το 99,999% των Eλλήνων δεν γνωρίζει ότι παράλληλα με το, μάλλον απαράδεκτο, νομοσχέδιο αλλαγής φύλου, πλασαρίστηκε και το νομοσχέδιο για την ουσιαστική παράδοση της Θράκης στο τουρκικό προξενείο, αναγνωρίζοντας την τουρκική ένωση Ξάνθης. Για ακόμη μια φορά πάλι, τα ελεγχόμενα ραδιοτηλεοπτικά μέσα έκαναν καλά τη δουλειά τους, δηλαδή απολύτως τίποτα, έτσι ώστε να μην ενημερωθεί ο ελληνικός λαός. Εννοείται πως και τα δυο νομοσχέδια πέρασαν στην ελληνική βουλή χωρίς να ανοίξει μύτη. Το παράλογα λογικό είναι ότι σ’ αυτή τη χώρα απαγορεύεται να βλέπεις οποιοδήποτε πορνογραφικό υλικό, αν είσαι κάτω των δεκαοκτώ ετών, αλλά σου επιτρέπεται πλέον η αλλαγή φύλου δια νόμου από τα δεκαπέντε!
Όσο για το άλλο θέμα της Θράκης, αν θυμηθούμε λίγο την ιστορία, θα δούμε ότι ο Ισμέτ Ινονού, το πρωτοπαλίκαρο του Κεμάλ, πριν από 95 χρόνια, τηλεγραφώντας του από την αίθουσα συσκέψεων για τις διαπραγματεύσεις, μετά την εθνική καταστροφή της Μικράς Ασίας, είχε πει ότι «Η παράδοση της Ανατολικής Θράκης τον Οκτώβριο του 1922, μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Μουδανιών», έγινε από τους Έλληνες, χωρίς να πέσει ούτε ένας πυροβολισμός! Φαίνεται ότι οι σημερινοί κυβερνώντες ζήλεψαν τη δόξα της τότε καταστροφής και πραγματοποίησαν ανάλογη σήμερα, παραδίνοντας τους την άλλη μίση. Δεν εξηγείται διαφορετικά.
Και ο πρώτος πολίτης αυτής της παντέρημης χώρας, όπως θα ‘λεγε και ο Πρεβελάκης, ο πρόεδρος της δημοκρατίας, όχι μόνο δεν έχει τα κότσια να πει όχι, αλλά υπογράφει κιόλας τα επίμαχα νομοσχέδια, τι στιγμή που άλλα σημαντικά και καίρια νομοσχέδια για επαγγελματίες και λοιπούς πολίτες, περιμένουν χρόνια τη σειρά τους.. θα πρότεινα λοιπόν να μην ξεχάσουν οι αρχές της πόλης να τον βραβεύσουν οπωσδήποτε αν θα ‘ρθει ξανά στην πόλη μας, για το εξαιρετικό έργο του..
Διαβάζω στα ΜΜΕ και για τη βράβευση του Γεωργίου Παπανδρέου με το βραβείο «Ηγετικής Προσφοράς», για το έργο του ως πρωθυπουργός της Ελλάδας την περίοδο 2009 – 2011, θα τιμηθεί στις Βρυξέλλες λέει, στο 19ο Συνέδριο της International Leadership Association (ILA). Σκέφτομαι ότι ίσως το μόνο που μένει ακόμη είναι να αποκατασταθούν και να βραβευτούν οι συνταγματάρχες, για το κίνημα της χούντας του 1967 και όσοι γενικότερα είναι υπεύθυνοι για το εθνικό δράμα της Κύπρου, για να δέσει απόλυτα το εθνικό γλυκό. Πάντως σκέφτομαι πως ίσως θα έπρεπε κάποια στιγμή να προτείνει σοβαρά κάποιος τη βράβευση του Έλληνα πολίτη με χέρια και με πόδια, γιατί τελικά ενώ πάντα είναι εκείνος που πρωταγωνιστεί (πολεμά για την πατρίδα, σκοτώνεται, πληρώνει φόρους κτλ.) στη συνέχεια κάνει, για λόγους που μόνο αυτός γνωρίζει, στην κυριολεξία τον μαλάκα..
Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, προσπαθώ να καταλάβω τον εκάστοτε πρωθυπουργό, ο οποίος είναι και αρχηγός του κόμματος που κυβερνά τη χώρα. Οι εκάστοτε κινήσεις τους στην πολιτική σκακιέρα, ειδικά τη διεθνή, οι οποίες οδήγησαν τη χώρα μας στη σημερινή δραματική κατάσταση, ξεπερνά και την πιο απίθανη ανθρώπινη φαντασία. Και μια και μιλάμε για προέδρους και αρχηγούς κομμάτων να υπενθυμίσω ότι από τον Έλληνα συγγραφέα Εμμανουήλ Ροΐδη (1863-1904) τον οποίο είχε αφορίσει η εκκλησία, πριν από 130 περίπου χρόνια, είχε δοθεί μια μάλλον εξαιρετική απάντηση, για του τι είναι ένα κόμμα και ο αρχηγός του..
Κόμμα είχε πει είναι: «Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν’ αναγιγνώσκωσι και ν’ αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπό ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι να αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι».
Σαν κάτι να μου θυμίζει, αλλά δεν θυμάμαι ακριβώς τι!
Άσχετο, αλλά τελευταία προβληματίστηκα για εκείνο το περίφημο «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» τι απέγινε τελικά; Υποθέτω πως χάθηκε μάλλον όταν «Η Ελληνική Επανάσταση εμπνεύστηκε από τον αγώνα Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ» !!!
Πολλάκις έχω αναρωτηθεί, ειδικότερα τα τελευταία χρόνια, αν μετά από όλα αυτά τα «θεάρεστα» που συμβαίνουν σε καθημερινή πλέον βάση στη χώρα μας, υπάρχει πλέον καμιά ελπίδα σ’ αυτόν τον τόπο. Δυστυχώς οι όποιες απαντήσεις που δίνονται από τον κόσμο και κάθε δυνατή φωνή του τόπου, μόνο αισιόδοξες δεν είναι, αφού όπως δείχνουν κάθε φορά τα γεγονότα στη συνέχεια, ποτέ δεν είναι ευχάριστα.
Προχθές πάντως μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, μου φαίνεται ότι άκουσα κάποιον να φωνάζει: Κοιμηθείτε ήσυχα σαν πεθαμένοι.. ή όποιες κραυγές που ακούγονται από κάποιους ρομαντικούς σποραδικά στη χώρα δεν πρόκειται να σας ξυπνήσουν. Δεν ξυπνούν οι κάτοικοι ενός νεκροταφείου.. δεν κατάφερα όμως να διευκρινίσω αν το ονειρευόμουν ή αν όντως το άκουγα στην πραγματικότητα. Βέβαια τα καθημερινά γεγονότα, ειδικότερα των τελευταίων χρόνων, δείχνουν ότι ουσιαστικά και τυπικά αυτή είναι δυστυχώς η αλήθεια!