Ουρές κάθε Τρίτη και Παρασκευή στο εξωτερικό ιατρείο της Ορθοπεδικής Κλινικής του Νοσοκομείου Ρεθύμνης. Μουρμούρα και δυσαρέσκεια των ασθενών, που περιμένουν τη σειρά τους. Η κούραση της αναμονής φέρνει νεύρα και φωνές πολλές φορές. Δίκαια και άδικα…
Αυτό συμβαίνει έξω από την πόρτα του ιατρείου. Μέσα από την πόρτα, υπάρχει επίσης μια άλλη, δύσκολη ατμόσφαιρα. Κι αν για το έξω, που αφορά τους ασθενείς, λέμε ουρές ταλαιπωρίας για το εσωτερικό μπορούμε να πούμε στιγμές αγωνίας. Κι αυτό αφορά τον ειδικό γιατρό, τον ορθοπεδικό δηλαδή που βρίσκεται κάθε φορά υπηρεσία. Η αγωνία του συνίσταται στο πως θα μπορέσει να εξυπηρετήσει, να εξετάσει, αλλά με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο, όλους τους ασθενείς που περιμένουν στην ουρά. Πως θα μπορέσει να ανταπεξέλθει σε όλον αυτό το φόρτο, προσφέροντας τις καλύτερες ιατρικές υπηρεσίες του και να κατευνάσει την οργή πολλές φορές ασθενών ή συγγενών που μπροστά στο πρόβλημά τους δύσκολα καταλαβαίνουν και τις ελλείψεις σε προσωπικό αλλά και τα ανθρώπινα όρια ενός γιατρού. Και δικαιολογημένα. Ο πολίτης προστρέχοντας στο Νοσοκομείο πρωτίστως τον αφορά το πρόβλημά του, μικρό ή μεγαλύτερο, επουσιώδες ή πολύ σοβαρό και δευτερευόντως καταλαβαίνει από την πολιτική περικοπών της κυβέρνησης και του αρμόδιου υπουργού σε έναν τόσο κρίσιμο τομέα όπως είναι η υγεία. Γι’ αυτό και πολλές φορές, κάποιος που υποφέρει ή ένας συγγενής που τον συνοδεύει, βλέποντας πως δεν εξυπηρετείται άμεσα, ξεσπάει στον ίδιο τον γιατρό που εν τέλει αποτελεί το εξιλαστήριο θύμα ή μπορεί να πει κανείς και τον σάκο του μποξ.
Τα πολλά παράπονα που έλαβε τελευταία η εφημερίδα από πολίτες, σε σχέση με τον ατελείωτο για τους ίδιους χρόνο αναμονής στο εξωτερικό ιατρείο της Ορθοπεδικής, χρόνο που μπορεί να φτάσει και τις πέντε ώρες (!), κι αυτό δεν είναι αυθαίρετο συμπέρασμα αλλά προκύπτει από μαρτυρίες ασθενών, που δεν μπορεί να είναι συνεννοημένοι μεταξύ τους, μας οδήγησε στο ρεπορτάζ που αφορά τη συγκεκριμένη κλινική. Φυσικά και όλοι γνωρίζουμε πως δεν είναι η μοναδική κλινική του Νοσοκομείου μας που αντιμετωπίζει προβλήματα λόγω υποστελέχωσης.
Το πρόβλημα υποστελέχωσης της Ορθοπεδικής Κλινικής, δεν εμφανίστηκε σήμερα. Έρχεται από το παρελθόν, ωστόσο τώρα επιδεινώθηκε.
Η Κλινική αποψιλώθηκε σταδιακά από γιατρούς και σήμερα οι ορθοπεδικοί που υπάρχουν εξοντώνονται κυριολεκτικά. Περιστατικά κάθε βαρύτητας: σύνθετα, χρόνια, οξεία. Στα καθήκοντά τους αρκεί να συνυπολογίσει κανείς τα εξωτερικά ιατρεία, τα χειρουργεία, τις επισκέψεις τους στα κρεβάτια των ασθενών, τις έξτρα επισκέψεις τους στους χειρουργημένους… Πολλές φορές ξεπερνάνε τα ανθρώπινα όριά τους από την κόπωση. Το ότι και οι γιατροί είναι άνθρωποι και μπορεί να κάνουν ένα λάθος, εξ αιτίας ακριβώς της κόπωσης, φαίνεται να μην νοιάζει κανέναν αρμόδιο. Κι αν, ό μη γένοιτο, κάτι πάει στραβά κάποια στιγμή, ξέρουμε όλοι πως «συγχώρεση» και κατανόηση, δύσκολα θα υπάρξει. Η προσωπική τους ζωή «εξατμίζεται». Αλλά και η επιστημοσύνη τους δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστεί στον βαθμό που εκείνοι θα επιθυμούσαν. Διότι οι ορθοπεδικοί εκτός από σπασίματα, κατάγματα, εξαρθρώσεις κλπ., που συνήθως εμείς γνωρίζουμε και που αποσπούν όλο τους το ωράριο, έχουν και άλλο εξ ίσου σημαντικό επιστημονικό έργο να προσφέρουν.
Τον Οκτώβριο, ήταν λίγο καλύτερα τα πράγματα με τέσσερις γιατρούς. Ανεκτά δηλαδή λόγω φιλοτιμίας τους. Τον Δεκέμβριο, μειώθηκαν σε τρεις, οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι με ένα τεράστιο φόρτο, που και πάλι το φιλότιμο είναι εκείνο που τους ωθεί να ανταπεξέλθουν όσο μπορούν καλύτερα και να εξυπηρετήσουν όλες τις ανάγκες της Κλινικής. Μια κλινική, της οποίας η πληρότητα μόνιμα κυμαίνεται μεταξύ 90%-93%. Ωστόσο οι ανθρώπινες αντοχές έχουν τα όριά τους. Οι τρεις γιατροί φυσικά και δεν μπορούν να καλύψουν το σύνολο των εφημεριών. Γιατί αν δεν ξέρει κανείς τι σημαίνει εφημερία γιατρού, θα πρέπει να μάθει: Απαιτεί αυξημένη δυνατότητα δράσης όλο το 24ωρο η κλινική στην οποία εφημερεύει, με δεδομένο ότι δεν υπάρχει στο νομό κανένα άλλο Νοσηλευτικό Ίδρυμα. Γεγονός παράλογο και που οδηγεί στην εξόντωση των γιατρών.
Από οκτώ εφημερίες ο καθένας από τους τρεις ορθοπεδικούς, υποχρεωτικά μένουν ακάλυπτες 6-7 τον μήνα. Και τι γίνεται τότε; Ο ασθενής θα μεταφερθεί με ένα σπασμένο πόδι ή χέρι, σε Νοσοκομείο γειτονικού νομού, αφού πρώτα κάνει «κούρσα ταλαιπωρίας» από το χωριό του στο Ρέθυμνο, με ότι μέσον βρεθεί αν δεν διαθέτει Ι.Χ. κάποιος δικός του άνθρωπος κι ύστερα, αναζητώντας άλλο μέσον, να κάνει νέα «κούρσα» είτε ανατολικά του νομού είτε δυτικά.
Ο κατ’ υπόσχεση επικουρικός μετατίθεται από μήνα σε μήνα. Στην συγκεκριμένη κλινική, τον περιμένουν από τον Σεπτέμβριο. Μπαίνει Μάρτιος, ωστόσο τα σχετικά έγγραφα προωθούνται ακόμα από γραφείο σε γραφείο… Από το Νοσοκομείο στην ΔΥΠΕ, από την ΔΥΠΕ στο υπουργείο Υγείας και πάει λέγοντας…
Ο διορισμός μόνιμου ορθοπεδικού γιατρού, εκκρεμεί από το 2010. Τρία γεμάτα χρόνια… Από τότε, το υπουργείο Υγείας φαίνεται πως δεν έκρινε σκόπιμο να διορίσει αντικαταστάτη του.
Και τώρα πια, οι περιστολές των δαπανών στη δημόσια υγεία είναι σημαντικότερες από την, αν όχι ιδανική, τουλάχιστον στοιχειώδη στελέχωση των νοσοκομείων με ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, που θα μπορεί σε ανθρώπινες συνθήκες να προσφέρει τις καλύτερες δυνατόν υπηρεσίες υγείας στους πολίτες.
