Με αφορμή και αφετηρία τις καταστροφικές πυρκαγιές που πλήττουν (και) τη χώρα μας, να σκιαγραφήσουμε κάποια πράγματα (η ανάλυση των οποίων εκ του σύνεγγυς σε κάθε περίπτωση είναι έργο ειδικών), σχετικά με το γενικότερο ζήτημα της κλιματικής αλλαγής.
Ξεκινώντας, να επισημάνουμε ότι το φαινόμενο της υπερθέρμανσης του πλανήτη στο μεγαλύτερο ποσοστό του αποδίδεται και αναμφισβήτητα οφείλεται σε ανθρώπινες δραστηριότητες. Στο εξής θα έχουμε καύσωνες, θα ζούμε πλημμύρες, χαλαζοπτώσεις, θυελλώδεις ανέμους, ακραίες καταστάσεις αναφορικά με τα καιρικά φαινόμενα, και όλα αυτά πολύ συχνότερα και με μεγαλύτερη διάρκεια.
Ένα φαινόμενο που θα βλέπουμε όλο και πιο συχνά, πρωτόγνωρο για την περιοχή μας, είναι οι μεσογειακοί κυκλώνες με τροπικά χαρακτηριστικά. Πρόκειται για συστήματα, που λόγω της σφοδρότητας των ανέμων προκαλούν στην επιφάνεια της γης πολύ μεγάλες καταστροφές, οι οποίες συνοδεύονται από μεγάλες πλημμύρες. Τέτοια φαινόμενα θα βλέπουμε πλέον πολύ συχνά λόγω της αύξησης της θερμοκρασίας της θάλασσας. Η αιτία της δημιουργίας τους είναι η θέρμανση των επιφανειακών νερών.
Η πιο δύσκολα διαχειρίσιμη συνέπεια της κλιματικής κρίσης είναι η έλλειψη νερού, που σύμφωνα με τα κλιματικά μοντέλα αναμένεται να πλήξει τη Μεσόγειο και τις χώρες που την περιβάλλουν. Η έλλειψη νερού θα είναι το μεγάλο μας πρόβλημα. Η Μεσόγειος θα πληγεί από ξηρασίες. Αυτό θα φέρει και την ερημοποίηση: το ανώτερο στρώμα του εδάφους, που έχει όλα τα θρεπτικά συστατικά και χρησιμεύει στις καλλιέργειες, φεύγει και αποκαλύπτεται το μητρικό πέτρωμα, όπου δεν μπορείς να καλλιεργήσεις τίποτα…
Στη χώρα μας τώρα -χώρα μεσογειακή- οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής θα πλήξουν ευθέως τον πυρήνα της οικονομικής ζωής: τουρισμό, αγροτική παραγωγή, αγορά ακινήτων…
Εδώ, λοιπόν, εξετάζουμε τις πυρκαγιές υπό το πρίσμα της κλιματικής αλλαγής. Συνεπώς, αναγκαστικά θα σταθούμε στο ζήτημα της αντιμετώπισης της τελευταίας. Και το πρώτο ερώτημα, που συνακόλουθα ανακύπτει, είναι ποιό οικονομικό σύστημα ευθύνεται περισσότερο για την κλιματική αλλαγή.
Η απάντηση, που έπεται, αφορά οπωσδήποτε το καπιταλιστικό-φιλελεύθερο. Αυτή η αιτιότητα προκύπτει αβίαστα και μόνο από τη γενική παραδοχή, ότι το σύστημα τούτο διακατέχεται από το πνεύμα του κέρδους, το ατομιστικό πνεύμα. Κάτι, που και αυτό το ίδιο μετά παρρησίας ομολογεί. Και είναι ακριβώς τούτο το ατομιστικό πνεύμα, που βάζει στους φορείς του παρωπίδες, έξω από τις οποίες παραμένουν έννοιες όπως κλίμα, φύση, κοινό συμφέρον, επόμενες γενιές.
Αυτά ως γενική τοποθέτηση. Σίγουρα θα είχε ενδιαφέρον, κάποια στιγμή να αναλυθούν τα επιμέρους διαχρονικά ίχνη του φιλελευθερισμού πάνω στο φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής (έργο για ειδικούς, βεβαίως). Επειδή από τον καθορισμό και την ανάλυση των αιτίων της πρέπει αναγκαστικά να διέλθει η αντιμετώπιση και αυτού του προβλήματος, αφού τα αίτια εν προκειμένω ταυτίζονται με αποφευκτέες ενέργειες. Με άλλα λόγια, τελικά, να σιγήσουν και υποχωρήσουν τα ατομικά συμφέροντα μπροστά στο πανανθρώπινο, της σωτηρίας του πλανήτη.
Η ατμοσφαιρική ρύπανση, δυστυχώς, έχει εισδύσει στη ζωή μας ανηλεώς. Από τις χυδαίες εξατμίσεις στους δρόμους, που προσβάλλουν προκλητικά και καταπονούν την αναπνευστική λειτουργία των ανθρώπων. Μέχρι τη νέα μόδα που στήνεται, του διαστημικού τουρισμού -η τελευταία ραφιναρισμένη, πλην ιδιαίτερα επιβαρυντική στο πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής- με κίνητρο και στόχο, φυσικά, το (αστρονομικό) κέρδος…
