Πληθώρα χρωμάτων αυτός ο ζωντανός «Πίνακας» και πολλή χάρη υπάρχει σ’ αυτήν την αγριωπήν ομορφιά, γι’ αυτό κι οι άνθρωποι που την απολαμβάνουν, ο χαρακτήρας και τα καμώματά τους, ιδιαίτερα προσελκύουν…
Ας ρίξωμεν τώρα έστω και βιαστικές ματιές στο «προφίλ» τους κι αρχίζομεν από τους «Άρχοντές» τους. Ο νέος ιερέας και δάσκαλος παρακολουθεί από κοντά την κακοτοπιά και τα βάσανά τους και συνδράμει, όπως μπορεί. Καμαρώνει βέβαια, γιατί το σχολείο έχει τα περισσότερα «χελιδονάκια» στην Περιφέρεια. Ο δε κ. δήμαρχος επισκέπτεται και τον πιο μικρό συνοικισμό και βροντοφωνάζει: είναι ευλογημένος ο τόπος μας κ έχει αφθονία αγαθών αλλά δε θα ηρεμήσωμεν, αν τα παιδιά μας δεν επιστρέψουν στις ρίζες τους…
Έτσι οι ογδοντάρηδες κι ενενηντάρηδες πλεονάζουν κι ανασκουμπώνονται κι οι πιο δύσκολες δουλειές περνούν από τα ροζιασμένα τους χέρια. Πολλά χέρσα χωράφια έχουν μεταβληθεί σε μπαξέδες. Ανεπτυγμένη κι η κτηνοτροφία, όμως κ’ οι γερόντισσες με τη γόνιμη φαντασία τονώνουν την οικονομία. Πανέμορφα χαλιά και κουβέρτες υφαίνονται στ’ αργαλειά και στις μουριές σκαρφαλωμένοι οι μεταξοσκώληκες, από τα κορμάκια τους θα γίνουν τα μεταξωτά σεντόνια, τραπεζομάντιλα και φορέματα των κοριτσιών. Στο εκθετήριο καμαρωτά κρέμονται με όλες τις «αντίκες» που περιζεύτηκαν από τις κασέλες και τα χαμόσπιτα. Όλα αυτά κάνουν να ανθίζει ο τουρισμός. Οι δε επισκέπτες πληθύνονται κ ομολογούν: Αυτός ο λαός με τα γερά θεμέλια δε φοβάται. Κάθε ομορφιά του κόσμου ήταν κι είναι δική τους! Η φιλοξενία είναι παραμυθένια. Καμία δουλοπρέπεια στην υποδοχή!
Το χαμόγελο της αξιοπρέπειας και του σεβασμού ενδημούν σ’ αυτούς τους απλούς και πηγαίους ανθρώπους. Ποιος τολμά εδώ να μιλήσει για κρίση αξιών; Βέβαια έχουν διαμορφώσει γνώμη για πολλά θέματα και πολιτισμένα επικρίνουν ανεγκέφαλους και «ψευτο σωτήρες». Πάντα είναι εύθικτοι, όταν εις βάρος τους υπογράφονται τα απάνθρωπα «μνημόνια». Ακούστε τη λαχταριστή επιθυμία του μπάρμπα Στρατή: Να μου αγοράσεις γιε μου ένα πουλάρι να κουβαλώ τα ξύλα της παραστιάς και του φούρνου… Ποιος δεν έχει δοκιμάσει το χωριάτικο ψωμάκι της ζυμώτρας…
Εστίες πολιτισμού είναι κι οι πόλεις μας. Οι γιαγιάδες νανουρίζουν στη δροσιά του σοκακιού τα εγγονάκια και σαν αποκοιμηθούν, συνεχίζουν τα πλέξιμο της δαντέλας, ενώ η μάνα τρέχει για το μεροκάματο…
Αυτός ο λαός έχει χαρίσματα πολλά! Το σύμπαν γίνεται πλούσιο, γιατί συμβάλλει κι η δική του σκέψη και καρδιά. Οι Έλληνες όλων των τάξεων είναι καμωμένοι για να μοιράζονται αφειδώλευτα το «μεγάλο» και το «αληθινό». Όλα μέσα τους είναι αγνά και κάτασπρα σαν τα σπιτάκια των χωριών και των πόλεών τους. Κι ο πατέρας ιδρώνει και παλεύει στο μαγαζάκι.
Εσείς αγαπημένοι μας φίλοι από τα πέρατα της οικουμένης τα λέτε αυτά και σας ευχαριστούμε θερμά για την κατανόηση! Δεν πειράζει, αν μερικοί διαφωνούν, ίσως περίσσια να «προκλήθηκαν». Βλέπετε η ελληνική αξιοπρέπεια δε θέλει να κρυφτεί μα να αντριεύσει!
