Με την προβολή από τα ΜΜΕ της ζημιάς που προκλήθηκε από την κατάρρευση ενός αξιόλογου Βενετσιάνικου κτιρίου, μνημείο όπως έχει χαρακτηριστεί με νόμο του ΥΠΠΟ, αναδείχθηκαν σημεία χρήσιμα για συμπεράσματα.
Πρώτον: Οι δημοσιογράφοι που εκφώνησαν στα δελτία ειδήσεων το συμβάν επιβεβαίωσαν ότι το τούνελ είναι διαβατό, ότι περνάει δημόσιο δρόμος, ανήκει στο Δημόσιο. Από εκεί όμως προήλθε το κακό, από το διαβατό του τούνελ, γιατί εκεί υπήρχε η μεγάλη αποσάθρωση της πέτρας του κτιρίου και αυτό αποδεικνύεται και σήμερα. Συμπέρασμα: Αν τα πόδια ενός σώματος έμψυχου ή άψυχου υποφέρουν και δεν τα φροντίσουμε, το σώμα θα καταρρεύσει.
Δεύτερον: Ότι η βίλα Clodio στο Χρωμοναστήρι επισκευάστηκε και δεν είχε την ίδια τύχη με αυτή στο Πίκρι (όπως είπαν) δημιουργεί την απορία και προξενεί το ερώτημα: Γιατί μόνο εκεί και όχι και αλλού; Όταν ο ιερέας Εμμανουήλ Κυριαννάκης κλήθηκε από τους δημοσιογράφους να μιλήσει μπροστά στις κάμερες, το δάκρυ κύλησε από τα μάτια του στο πρόσωπο με πόνο. Αυτές οι στάλες των δακρύων του παπά Μανώλη μαζεύτηκαν και αντιπροσώπευαν τις σταγόνες δακρύων που έπεσαν από τα μάτια όλων των κατοίκων του χωριού. Οι κάτοικοι του χωριού Πίκρι είναι περήφανοι, είναι φιλόξενοι, είναι τίμιοι.
Υστερούν όμως στη μεσολάβηση και ξέρετε γιατί; Γιατί δεν διαθέτουν πρόσωπα του επιπέδου πολιτικών παρατάξεων, χρηματοδοτών πολιτικών προσώπων ή ομάδων, δεν έχουν στρατηγούς, καθηγητές, δικηγόρους και οικονομικά εύρωστους επιχειρηματίες. Αν είχαμε τέτοιου είδους παρεμβάσεις η βίλα Clodio στο Πίκρι δεν θα είχε καταρρεύσει.
Αυτό είναι και το νόημα του τίτλου του παρόντος κειμένου.
Κωνσταντίνος Μπιρικάκης
Στιγμιότυπα από Βίλα Clodio
Εικόνες από το βιβλίο Gerola 1902