Η δική μας ιστορία διεκδίκησης και αισιοδοξίας…
Καταλήψεις που ξεκινούν εθιμοτυπικά κάθε χρόνο και σχολεία κλειστά. Παιδιά, καθηγητές και γονείς σε φοβερή αναστάτωση αλλά και σχέσεις που φθείρονται και φτωχαίνουν. Χαμένες ώρες μάθησης, με αλυσίδες στις πόρτες και φραγμούς στην επικοινωνία. Εκτόξευση κατηγοριών απ’ όλες τις πλευρές. Όλοι εναντίον όλων. Αδιέξοδα στην εκπαίδευση, που όμως δεν συζητιούνται ουσιαστικά και ποτέ δεν μετατρέπονται σε λύσεις…
Όλα αυτά μας προκαλούν θλίψη.
Ποτέ δεν μας άρεσε η αδράνεια και ο συμβιβασμός. Ποτέ δεν θέλαμε να είμαστε μια άβουλη μάζα. Έχουμε φωνή και θέλουμε στ’ αλήθεια ν’ ακουστεί.
Τι μας διδάσκουν άλλωστε οι καθηγητές μας;
« Είμαι εγώ ο γκρεμιστής
Είμαι εγώ κι ο χτίστης» (Χαμένος να πάει τόσος Παλαμάς!)
Μας λένε ότι το χτίσιμο είναι το δύσκολο, γιατί θέλει και χέρι και νου και καρδιά. Το εύκολο είναι απλώς να αρνηθείς και να γκρεμίσεις, να απορρίψεις χωρίς να έχεις να αντιπροτείνεις, να κατηγορείς χωρίς να σέβεσαι και να αναγνωρίζεις.
Σκεφτήκαμε λοιπόν να συζητήσουμε μαζί τους. Εκλέξαμε τους εκπροσώπους μας στις μαθητικές κοινότητες. Ακολουθήσαμε διαδικασίες. Καταγράψαμε τις σκέψεις και τα αιτήματά μας και ζητήσαμε ακρόαση από τους δασκάλους μας.
Να ομολογήσουμε ότι ανταποκρίθηκαν. Μας παίνεψαν κιόλας. Μωρέ τι γίνεται εδώ; αναρωτηθήκαμε. Σάμπως μας παίρνουν στα σοβαρά;!
Μας εξήγησαν πολλά και ικανοποίησαν κάποια από τα αιτήματά μας, ενώ κάποια άλλα τα δρομολόγησαν για τις επόμενες μέρες. Ακόμη, καλέσαμε στο σχολείο μας τον Αντιδήμαρχο Παιδείας, ο οποίος ανταποκρίθηκε αμέσως και αφιέρωσε χρόνο για να δώσει λύσεις , να προτείνει και να αντιπροτείνει ( για να είμαστε δίκαιοι, έχει κάνει πολλά πράγματα και μας στηρίζει έμπρακτα κάθε χρόνο!). Έπειτα, τηλεφωνήσαμε στον Προϊστάμενο της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στο Ρέθυμνο και κλείσαμε ραντεβού για να του μιλήσουμε. Μας μίλησε με γλυκύτητα και μας είπε “ναι” (έτσι θέλουμε έναν Διευθυντή Εκπαίδευσης! Να έχει ανοιχτές τις πόρτες του γραφείου του για εμάς!). Ενημερώσαμε, επίσης, την συντονίστρια εκπαιδευτικού έργου, που μας μίλησε με λόγια “καρδιάς” και μας ενθάρρυνε στην προσπάθειά μας – πόσο το είχαμε ανάγκη!
Όσο για τους καθηγητές μας, τι να πούμε; Με τη συμπαράσταση και την καθοδήγησή τους, μετατρέψαμε το σχολείο μας σε ένα παιδαγωγικό εργαστήρι με ποικίλες συντονισμένες και στοχευμένες δράσεις. Έτσι, νιώσαμε τη Δημοκρατία ως αυθεντικό σχολικό βίωμα. Μαθαίνουμε ενεργώντας και, ακόμα και αν διαφωνούμε σε πολλά, έχουμε την τόλμη να τα ανακαλύψουμε.
Έχουμε λοιπόν παράπονα, αγωνίες και ανασφάλειες για το εκπαιδευτικό μας σύστημα γενικότερα, αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο δομείται και λειτουργεί. Ενώνουμε τη φωνή μας με τους συμμαθητές μας σε όλην την Ελλάδα: παρόλο που δεν κάναμε κατάληψη, συμμεριζόμαστε πλήρως τις ανησυχίες τους.
ΘΕΛΕΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΣΑΣ ΠΟΥΜΕ;
Λαχταράμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα χωρίς τον βραχνά των συνεχών εξετάσεων και της υπέρογκης ύλης. Έχετε στ΄αλήθεια σκεφτεί ότι έτσι χάνεται η ομορφιά από το ταξίδι της γνώσης; Και γιατί θέλετε να μας στουμπώνετε με τόσες πληροφορίες που σε λίγο χρόνο θα τις ξεχάσουμε; Οι ρυθμοί μας είναι καθημερινά εξαντλητικοί. Το κυνήγι των προσόντων, για να μπούμε σε μια σχολή, ξέφρενο – κάνοντας συχνά ευτυχισμένους τους άλλους κι όχι τον εαυτό μας. Και μετά τι; Μετά να καταλήξουμε άνεργοι και υποαπασχολούμενοι;
Επίσης, γιατί εσείς οι μεγάλοι δεν μπορείτε να συνεννοηθείτε επιτέλους και διαρκώς αλλάζετε το εκπαιδευτικό σύστημα; Βαρεθήκαμε να μην ξέρουμε τι θα ισχύσει από του χρόνου για εμάς. Πώς να προγραμματίσουμε έτσι και να νιώσουμε σιγουριά;
Είμαστε μαθητές ενός επαρχιακού σχολείου. Γιατί η επαρχία είναι διαρκώς στο περιθώριο; Τα λεωφορεία περνούν χαράματα, ενώ τα μεσημέρια αργά. Οι καθηγητές έρχονται, ξαναφεύγουν και ξανάρχονται. Πάνω που τους γνωρίζουμε και δενόμαστε μαζί τους, αρχίζουμε πάλι από την αρχή με το μούδιασμα και την αμηχανία μιας καινούριας γνωριμίας. Ίσως και εκείνοι να αισθάνονται το ίδιο. Αγνοείτε ότι υπάρχουν σχολειά που ξεκινούν μαθήματα το Δεκέμβρη; Είναι δίκαιο; Είναι σωστό; Μήπως οι ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση είναι παραμύθι;
Αφήστε που τα παιδιά της επαρχίας (γιατί υπάρχουν και πιο μακρινά και απομονωμένα σχολεία από το δικό μας) δεν έχουν τα ερεθίσματα που έχουν τα παιδιά της πόλης. Δεν μπορούμε να πάμε σε ένα θέατρο, σε ένα μουσείο, σε μια μουσική εκδήλωση. Τώρα στερούμαστε και τα μαθήματα της τέχνης! Αποτελούσαν πραγματικά μια διέξοδο για εμάς.
Και τώρα – μεταξύ μας – στην πρωτόγνωρη εποχή του κορωνοϊού,πιστεύετε ότι οι συνθήκες επιστροφής στα σχολειά μας είναι οι καλύτερες; Τι να πούμε στους συμμαθητές μας που στοιβάζονται σε ακατάλληλες τάξεις με μόνο όπλο μια μάσκα ( πού είναι αλήθεια οι τρεις;!); Οι καθαρίστριες τρέχουν πανικόβλητες σε κάθε διάλειμμμα για να προλάβουν. Δεν θέλουμε να φανταστούμε τι γίνεται σε σχολεία μεγαλύτερα από το δικό μας. Γιατί οι καθηγητές μας πρέπει να εκτελούν και χρέη γιατρών; Τι θα γίνει με τις απουσίες των ύποπτων κρουσμάτων;
Είμαστε σίγουροι ότι αυτά τα ερωτήματα εκφράζουν την αγωνία κι άλλων μαθητών. Επιζητούμε λοιπόν τον διάλογο και όχι τις απειλές – οι απειλές πυροδοτούν περισσότερες αντιδράσεις. Λες και αγνοείτε την ιδιοσυγκρασία των νέων! Μήπως πραγματικά την αγνοείτε; Αν όχι, γιατί πάτε να σβήσετε τη φωτιά με βενζίνη;
ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΙΣ ΠΥΛΕΣ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ.
ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΣΑΣ.
ΜΙΛΗΣΤΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ.
Θέλουμε « να έχουμε ελεύθερα χέρια, πόδια, μάτια, αυτιά και λάρυγγα».
ΜΗΝ ΜΑΣ ΤΟ ΑΡΝΕΙΣΤΕ!
Οι μαθητές του ΓΕΛ ΣΠΗΛΙΟΥ
( με την υποστήριξη των καθηγητών μας)
