Κατά την μεγάλη περίοδο που η Κρήτη υπήρξε υποταγμένη στους Μωαμεθανούς είχαν γίνει πάρα πολλές επαναστάσεις, με πολλούς νεκρούς κατακτητές αλλά και επαναστάτες, οι οποίοι έχυσαν το αίμα τους για να ποτιστεί το δέντρο της Ελευθερίας, που θέριεψε μετά την επανάσταση στο Θέρισο το 1905, όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος με τον Κωνσταντίνο Φούμη και τον Κωνσταντίνο Μάνο έβαλαν τα θεμέλια, ώστε να πραγματοποιηθεί η ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα οκτώ χρόνια αργότερα και να ξεκινήσει η μεγαλειώδης πορεία του ελληνικού έθνους με την απελευθέρωση των εδαφών του. Το ριζίτικο, λοιπόν, τραγούδι, στο οποίο αναφέρομαι έχει αλληγορική σημασία αφού λέει, γεύγεσαι γιέ μου γεύγεσαι, χαροκοπάς και πίνεις κι οι Τούρκοι σε κυκλώνουνε… Αυτά τα λόγια δεν τα λέει μια οποιαδήποτε μάνα στον γιο της αλλά τα λέει η Ελλάδα στους Έλληνες και όση σημασία είχαν σε εκείνα τα δύσκολα χρόνια της πολυετούς κατοχής της Κρήτης αλλά και της Ελλάδας γενικότερα από της κάθε εθνικότητας κατακτητές, άλλη τόση έχουν και σήμερα.
Μπορεί να πέρασαν 100 και πλέον χρόνια από τότε, αλλά η ιστορία, όπως λένε, τα βιβλία επαναλαμβάνεται και πολύ φοβούμαι ότι όσο εμείς δεν μαθαίνουμε και δεν παραδειγματιζόμαστε από το παρελθόν μας, τόσο πιο δυσοίωνο και σκοτεινό προβλέπεται το μέλλον μας. Σήμερα που εμάς μας απασχολεί μόνο η οικονομική πορεία της χώρας και το αν θα χάσουμε κάποιο από τα προνόμιά μας (πολλά από τα οποία δόθηκαν από τους πολιτικούς χάριν της ψήφου) οι άσπονδοι γείτονες μας σχεδιάζουν και κατεργάζονται σχέδια, τα οποία αν μπουν σε εφαρμογή θα μας φέρουν προ εκπλήξεων. Το σχέδιο είναι καλά οργανωμένο και έχει μπει ήδη σε εφαρμογή με την αθρόα εισροή λαθρομεταναστών που έχουν κατακλύσει κυρίως την άτυχη πρωτεύουσα με αποτέλεσμα να αλλάξει το DNA δηλαδή η δομή του κυττάρου της ελληνικής κοινωνίας. Θα πει κάποιος καλοθελητής ή εσκεμμένα αφελής ότι το Ελληνικό έθνος πάντα ενσωμάτωνε ξένες εθνικότητες και τις απορροφούσε ομαλά, σήμερα όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι, διότι η μαζική είσοδος παρανόμων απελπισμένων ανθρώπων από την ανατολή (δεν έχω τίποτα με αυτούς τους φτωχούς ανθρώπους που ψάχνουν ένα καλύτερο μέλλον, αλλά με αυτούς που έχουν βάλει σε εφαρμογή το σχέδιο) δεν μπορεί να ενσωματωθεί στην κοινωνία παρά μόνον να ζει παρασιτικά και να αποδυναμώσει το κράτος. Είναι δηλαδή ένας σύγχρονος δούρειος ίππος, ώστε η χώρα μας να πέσει σαν ώριμο φρούτο στα χέρια των σύγχρονων κατακτητών. Την ίδια ώρα εμείς μοιάζουμε σαν υπνωτισμένοι αδιαφορώντας για το τι μπορεί να συμβεί στο άμεσο μέλλον. Γευόμαστε δηλαδή, έστω λιγότερα και λιαζόμαστε στον ήλιο της αποχαύνωσης.
Γι’ αυτό το ριζίτικο το οποίο μου έδωσε την αιτία να γράψω αυτά τα λόγια είναι περισσότερο επίκαιρο από ποτέ. Ας αφυπνιστούμε όσο είναι καιρός και ας πιέσουμε καταστάσεις που αποβαίνουν εις βάρος μας, αφήνοντας τον καναπέ και κλείνοντας την τηλεόραση που δείχνει τα τούρκικα σίριαλ ή τις κάθε είδους παραπλανητικές εκπομπές…
Κλείνοντας θα πω «Λαός που απ’ τα λάθη του πράμα δεν έχει μάθει
σίγουρα περισσότερα στο μέλλον θε να πάθει»
είναι στιχουργός – παραγωγός ραδιοφώνου
