Ο Γεώργιος Στυλιανού Παττακός, ο Παττακογιώργης όπως ήταν γνωστός στους πολυάριθμους γνωστούς και φίλους του, γεννήθηκε στην Πατσό Αμαρίου. Οι ρίζες του ήταν από την Ίμπρο Σφακίων. Οι πρόγονοί του ήλθαν από εκεί στο Αμάρι σε διάφορα χωριά.
Κατά τη γερμανική κατοχή σκοτώθηκαν και οι δύο γονείς του από τους Γερμανούς, με αποτέλεσμα να βιώσει όλες τις στερήσεις και τα αποτελέσματα της ορφάνιας αυτός και τα αδέλφια του.
Πολύ νεαρός μπήκε στην αντίσταση ενάντια στους κατακτητές, οι οποίοι τον κυνηγούσαν επίμονα, για να τον συλλάβουν. Συνεργαζόταν κυρίως με τον ξάδελφο του τον Γιώργη τον Χαροκόπο το δάσκαλο, ενώ -παρά την διαφορά απόψεων- ήταν φίλος και με τον καπετάν Λεμονιά από τις Καρίνες. Κρησφύγετό τους ήταν το «Πατσώτικο Φαράγγι», όπου κρυβόταν με άλλους χωριανούς. Ανάμεσα στις πιο χαρακτηριστικές δράσεις τους ήταν και η συμμετοχή στην περίφημη απαγωγή του στρατηγού Κράιπε. Ο Γιώργης ο Παττακός έμεινε γνωστός, σαν «ο νεαρός που έσερνε το μουλάρι με το οποίο μετέφεραν το στρατηγό». Πολλοί ξένοι -στρατιώτες την εποχή της κατοχής- ήλθαν μεταπολεμικά στην Πατσό για να τον γνωρίσουν.
Χάρη στη σβελτάδα και την αποφασιστικότητά του έφυγε κυριολεκτικά μέσα από τα χέρια των Γερμανών τρεις φορές. Τη μία φορά είχε κρυφτεί μέσα στο ταβάνι του σπιτιού του αδελφού του Παττακοδημήτρη και ενώ ερεύνησαν σχολαστικά όλο το σπίτι δεν τον ανακάλυψαν. Άλλες δύο φορές που είχαν κυκλώσει το χωριό, έφυγε τρέχοντας μπροστά στα μάτια τους, τον πυροβολούσαν, αλλά δεν κατάφεραν να τον πετύχουν. Συνέχισε να συμμετέχει στο αντάρτικο εναντίον των κατακτητών μέχρι το τέλος του πολέμου. Όταν υπηρέτησε στο στρατό διακρίθηκε για την ανδραγαθία του. Για την αντίσταση στο Αμάρι περιέχονται αφηγήσεις του σε σχετικά βιβλία του συγγραφέα δημοσιογράφου Μανώλη Παντινάκη από το Σπήλι.
Παντρεύτηκε τη Δέσποινα Σαββάκη με την οποία απέκτησε έξι παιδιά. Είχε δέκα εγγόνια και τρία δισέγγονα. Δούλεψε σε πολλές δουλειές -αρκετές πολύ μακριά από το χωριό του- για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες και τα προβλήματα της δύσκολης μετακατοχικής εποχής. Έχασε νωρίς τη γυναίκα του και την μικρή του κόρη την Παρασκευή. Συνέχισε μόνος του την απλή ζωή του χωριού μέχρι τα 93 του χρόνια. Ασχολήθηκε αρκετά με τα κρητικά βότανα, με τις ιδιότητές τους και τα χρησιμοποιούσε καθημερινά.
Ήταν σταθερός στις απόψεις του και λάτρευε την αρχαία Ελλάδα. Για αυτό του είχαν δώσει και το παρατσούκλι ο «Έλληνας». Είχε συνεχώς μια στήλη από διάφορα βιβλία στο δωμάτιό του και τα διάβαζε.
Ήταν καλός αφηγητής, είχε πολύ καλή μνήμη και του άρεσε να διηγείται διάφορες ιστορίες από τα παλιά, μέχρι τις τελευταίες ημέρες της ζωής του. Άφησε ένα μεγάλο κενό για τους πολυάριθμους φίλους του, τα παιδιά και τους συγγενείς του. Άφησε όμως και την ανάμνηση ενός γνήσιου Κρητικού παλληκαριού. Έτσι θα τον θυμούνται όλοι πάντα.
Στις 5 Μαΐου 2015 στην Πατσό Αμαρίου έγινε η Εξόδιος ακολουθία του Γεωργίου Παττακού.
Ας είναι αλαφρό το χώμα της Αμαριώτικης γης που τον δέχτηκε.
Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Πατσωτών Αθήνας εκφράζει τα θερμά συλληπτήρια στην οικογένειά του.
