Μετά τη μετάθεσή μου από το Γυμνάσιο Κρανιάς Ελασσόνας και το λυκειακό παράρτημα Λιβαδίου Ολύμπου στο γυμνάσιο Φουρφουρά, γνώρισα έναν πολύ απλό άνθρωπο, αλλά συνάμα ένα ιδιαίτερα ξεχωριστό εκπαιδευτικό, τον Γιάννη Παπαδάκη. Είχε προαχθεί τότε διευθυντής του γυμνασίου Φουρφουρά το σχολικό έτος 1982-83. Εκεί γνώρισα έναν διαφορετικό διευθυντή σχολείου, όπως πρέπει να είναι ο εκπαιδευτικός διευθυντής και είχαμε μια εξαιρετική συνεργασία εμπιστοσύνης και βαθιά αλληλοεκτίμηση.
Στη συνέχεια προάγεται επάξια σε διευθυντή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Ρεθύμνου και τότε μου πρότεινε να υποβάλλω αίτηση για τη διεύθυνση του γυμνασίου Φουρφουρά, όμως επειδή υπήρχε σε διπλανό γυμνάσιο καθηγητής αρχαιότερος, ο οποίος επιθυμούσε, δεν υπέβαλα αίτηση. Μου ζήτησε τότε να αποσπαστώ στη διεύθυνση δευτεροβάθμιας ως συνεργάτης του, μια τιμητική θέση, που όμως δεν αποδέχτηκα, γιατί τα μόρια κάποιων χρόνων στο γυμνάσιο του Φουρφουρά θα μου έδιναν τη δυνατότητα της μετάθεσής μου στο Ρέθυμνο, όπου διέμενε η οικογένειά μου. Ο Γιάννης Παπαδάκης, εξαιρετικός μαθηματικός και ιδιαίτερα αγαπητός, επιλέγεται στη συνέχεια σχολικός σύμβουλος μαθηματικών. Αυτά που μας δίδαξε με το ήθος του και τον τρόπο άσκησης των καθηκόντων του ήταν η μεγάλη προσφορά του ως σχολικός σύμβουλος μαθηματικών νομών Χανίων-Ρεθύμνου επί πολλά χρόνια τιμώντας τον θεσμό του σχολικού συμβούλου.
Ήταν σημαντικό που αγαπήθηκε πολύ απ’ όλους τους καθηγητές μαθηματικούς, το έδειχναν στις ενημερωτικές-συμβουλευτικές συναντήσεις στη μεγάλη δυτική αίθουσα του ισογείου του 3ου γενικού λυκείου Ρεθύμνου. Η προσφορά του ήταν καταλυτική στο έργο του μαθηματικού-δασκάλου στους μαθητές. Μας ενθάρρυνε να καταθέτουμε προτάσεις και διορθώσεις στο παιδαγωγικό ινστιτούτο (Π.Ι.) στα σχολικά μαθηματικά βιβλία και ιδιαίτερα για τα βιβλία δεσμών τότε. Είχε τη μεγάλη ικανότητα και σε δύσκολα θέματα που προέκυπταν στην άσκηση των καθηκόντων του χωρίς να αγχώνει, να τα επιλύει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ήταν ιδιαίτερα προσιτός στηρίζοντας τους συναδέλφους με αγάπη και καλοσύνη και σε όλο το εποπτικό του έργο προτιμούσε τον θετικό από τον αρνητικό τρόπο.
Στην εκδήλωση του δήμου Αμαρίου για τα 50+2 χρόνια λειτουργίας του γυμνασίου-λυκείου Φουρφουρά αναφέρθηκαν γι’ αυτόν με τα εξής λόγια: «Ένας σημαντικός συνάδελφος, που καθόρισε ουσιαστικά τη συμφιλίωση των εκπαιδευτικών με την εξουσία της εκπαίδευσης ήταν ο τότε διευθυντής του γυμνασίου Φουρφουρά (1982-83) κ. Παπαδάκης Γιάννης, στη συνέχεια διευθυντής δευτεροβάθμιας και επί πολλά χρόνια σχολικός σύμβουλος μαθηματικών νομών Χανίων και Ρεθύμνου, που άφησε ανεξίτηλα την αλλαγή νοοτροπίας στη διδασκαλία των μαθηματικών. Με ευγνωμοσύνη και εκτίμηση τον ευχαριστούμε γι’ αυτό που μας δίδαξε δηλαδή την αρχή ότι «το να διοικεί κανείς μόνο με βάση τους νόμους είναι εξαιρετικά εύκολο το να διοικεί όμως (και) με ανθρώπινες αρχές και αξίες είναι εξαιρετικά δύσκολο». Η εξαιρετική επιτυχία του ως σχολικός σύμβουλος ήταν συνέπεια του διαδοχικού περάσματός του με επιτυχία από όλες τις θέσεις ευθύνης της εκπαίδευση.
Πρώτος κατέθεσε τις πολύ σημαντικές προσωπικές του σημειώσεις-χειρόγραφες ασκήσεις-προβλήματα μαθηματικά (και ιστορικής αξίας) στο κάλεσμα της διεύθυνσης δευτεροβάθμιας το 2012 για τη δημιουργία ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, όπως είχε πάρει απόφαση το δημοτικό συμβούλιο του δήμου Ρεθύμνου (αρ. απόφασης 327/2012) με σκοπό παιδευτικό, ερευνητικό, παιδαγωγικό και για προπτυχιακές και μεταπτυχιακές εργασίες των φοιτητών των εκπαιδευτικών σχολών και όχι μόνο του πανεπιστημίου. Συγκεντρώθηκαν αρκετές σημειώσεις και εργασίες καθηγητών-σχολείων-μαθητών στις δυο βιβλιοθήκες που έγιναν στην αίθουσα «Εμμ. Κριαρά» του πειραματικού λυκείου. Δεν αναπτύχθηκε όμως, όπως προέβλεπε η δημιουργία του, γιατί τα χρόνια της κρίσης τα διάφορα σοβαρά ή μη θέματα που έπρεπε να λυθούν συνεχώς από τη διεύθυνση δευτεροβάθμιας δεν μας άφηναν χρόνο.
Ο Γιάννης Παπαδάκης ήταν δημοκρατικός και λόγω καταγωγής από τη δημοκρατική και αντιστασιακή Κοξαρέ. Είμαι τυχερός που τον γνώρισα και που συνεργάστηκα μαζί του, όπως και όλοι που τον είχαμε σχολικό σύμβουλο, που μας δίδαξε πολλά όχι μόνο ως εξαιρετικός μαθηματικός αλλά και για τις σημαντικές αξίες και αρχές της ζωής που είχε. Είχε την αρχή ότι μια λύση που στηρίζεται αυστηρά στους νόμους δεν είναι απαραίτητα και η καλύτερη λύση από ανθρωπιστική άποψη και δεύτερη αξία και αρχή αυτή της δικαιοσύνης, λέγοντάς μας ότι τα παιδιά μας πρέπει να προκόψουν με την αξία τους.
Δημιούργησε μια θαυμάσια οικογένεια με την εξαίρετη φιλόλογο Ζωή Ριτσάτου, που στάθηκε βράχος και στα δύσκολα και στα καλά, μορφώνοντας τα τρία παιδιά τους. Να είναι υπερήφανη η οικογένεια του, όπως και όλοι μας για τον ξεχωριστό αυτό άνθρωπο και εκπαιδευτικό που μας δίδαξε πολλά και με το ήθος και με την αξιοπρέπειά του.
Με βαθιά ευγνωμοσύνη
Αντρέας Ταξάκης