Γνώρισα τον Γιάννη Μεγαλακάκη στο γνωστό παραδοσιακό καφενείο του Πολιού, στ’ Αστέρι.
Σε ‘κείνο τον υπέροχο χώρο, στην ήρεμη φιλική γωνιά της μνήμης, που σε βοηθά ν’ αναπολείς, να σμίγεις με το παρελθόν κι εκείνο να σ’ αγκαλιάζει και να σου δίνει την ασφάλεια που τόσο χρειάζεσαι στην άγρια εποχή μας.
Ο καλός παιδικός μου φίλος Γιώργης Πολιουδάκης, σκέφτηκε πως θα ‘ταν καλό να μου γνωρίσει τον νεαρό δάσκαλο Κρητικών χορών και ριμαδόρο, μιας και ξέρει από παλιά το… «ψώνιο» που έχω με τη ράτσα μας και την τρέλα που αυτή κουβαλεί, αλλά και την αδυναμία μου σε όσους την εκφράζουν.
Γνώρισα λοιπόν ‘κείνο το βράδυ τον Γιάννη, γιο της Γεωργίας Τζαννουδάκη από το Αστέρι και τον Γιάννη Μεγαλακάκη από το Εμπρόσνερο Αποκορώνου.
Η γλώσσα του σώματος που δε λέει ποτέ ψέματα, έδειξε ένα νέο με ξάστερη ματιά και ψυχή, με αρχές, εντιμότητα και ντομπροσύνη, χαρακτηριστικά στοιχεία κάθε αληθινού άντρα που τιμά την ανατροφή και τις ρίζες του.
Παρόλο που με τον δίδυμο αδερφό του Γιώργη μεγάλωσαν στην Αθήνα, το Κρητικό DNA κλωτσούσε στις φλέβες τους ψάχνοντας διέξοδο εκτόνωσης για να μην εκραγεί.
Έτσι τα δυο παιδιά από πολύ μικρή ηλικία, μαθαίνουν Κρητικούς χορούς και χορεύουν σε πολλά γλέντια κι εκδηλώσεις με όλους τους μεγάλους καλλιτέχνες της Κρητικής μουσικής.
Το 1994 διδάσκουν οι ίδιοι χορό σε Κρητικούς συλλόγους και πολιτιστικούς φορείς και το 1998 ιδρύουν τη δική τους ομάδα Έκφρασης Κρητικών Χορών.
Μ’ αυτή την ομάδα, χόρεψαν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό σε εξαιρετικά σημαντικές για την προβολή της χώρας μας εκδηλώσεις, όπως στην τελετή έναρξης του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Στίβου στο Καλλιμάρμαρο, σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Παπαθανασίου, καθώς και στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας που έγινε στο ΟΑΚΑ τον Αύγουστο του 2004.
Έχουν χορέψει ακόμη σε πλείστες όσες εκδηλώσεις στην Αθήνα, όπως στα θέατρα Βράχων, Παπάγου, Μινώα, Κνωσός, Badminton, Λυκαβηττού, σ’ ολόκληρη την Κρήτη, και στο εξωτερικό σε Κύπρο, Αυστραλία, Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία κ.ά.
Τον Μάρτη του 2005 παρουσίασαν στο Νέο Μουσείο Μπενάκη την παράσταση «Όταν ακούω Κρήτη» που αργότερα κυκλοφόρησε σε DVD και CD κι αποτελεί σημαντικό εγχειρίδιο για την προβολή και ανάδειξη άγνωστων πτυχών της Κρητικής μουσικοχορευτικής παράδοσης.
Το καλοκαίρι του 2006 εμπνέουν τον σκηνοθέτη Γιάννη Σμαραγδή για το στήσιμο της σκηνής του χορού στην ταινία El Greco, ενώ ο Γιάννης ανέλαβε τη διδασκαλία κρητικών χορών στους πρωταγωνιστές της σειράς «Το Νησί».
Το 2010 ο Γιάννης Μεγαλακάκης κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Χορογράφοντας», όπου οι μαντινάδες, οι σκέψεις και ο τρόπος γραφής συνδυάζονται με εξαιρετικές φωτογραφίες χορού, άλματα, κοντινά πλάνα προσώπου, έκφραση χεριών κ.ά.
Όπως αναφέρουν ο Γιάννης και ο Γιώργος στο βιογραφικό τους: «Προσπαθούν να ερευνήσουν σε βάθος τους χορούς, τη μουσική, την ιστορία, τη λαογραφία, τα ήθη, τα έθιμα και τις συνήθειες των Κρητικών. ‘Έρχονται συνέχεια σε επαφή με τα χωριά της Κρήτης, για να διασταυρώσουν πληροφορίες από ηλικιωμένους, μουσικούς και παλιούς μερακλήδες, παίρνουν ντοκουμέντα από αρχεία βιβλιοθηκών, μουσείων, συλλογών, λαογράφων και επιστημόνων για να δημιουργήσουν μια ολοκληρωμένη διδασκαλία, βασισμένη σε επιτόπιες καταγραφές και έρευνες.
Όραμα της ζωής τους είναι να αναδείξουν και να διαδώσουν τη φιλοσοφία, την ιστορία και την τέχνη του Κρητικού χορού, που αποτελεί ένα ζωντανό στοιχείο, το οποίο από γενιά σε γενιά εκφράζεται με διαφορετικό τρόπο».
Το τελευταίο βιβλίο του Γιάννη αφιερωμένο στον μεγάλο στοχαστή Νίκο Καζαντζάκη έχει τίτλο «Αγαπημένη λέξη μου έγινε το όνομά σου» και στον πρόλογό του γράφει:
Ό,τι διαβάσεις είναι η σιωπή μου, που βρήκε τον τρόπο να μιλήσει…
Ό,τι διαβάσεις είναι στιγμές αιωνιότητας…
Ό,τι διαβάσεις δεν εξηγείται, γιατί είναι δημιουργία των αισθημάτων…
Ό,τι διαβάσεις είναι το φαναράκι που ανάβω στην ψυχή μου για να μη χαθώ στο σκοτάδι…
Ό,τι διαβάσεις είναι η λαχτάρα να ζήσω μέσα σε έναν κόσμο που σκουραίνει συχνά…
Ό,τι διαβάσεις είναι το δικό μου πέταγμα προς την ελευθερία και την αλήθεια…
Ό,τι διαβάσεις έχουν μάνα την αγάπη και πατέρα τον χορό και γεννήθηκαν στην Κρήτη…
Το βιβλίο περιλαμβάνει μαντινάδες μέσα από τις οποίες υμνεί τον έρωτα με έναν δικό του τρόπο… Αγαπημένη λέξη μου έγινε το όνομά σου, το κρύβω μα δεν κρύβεται πως έχω τον σεβντά σου».
«Ρώτα γιατί όταν με θωρείς το βλέμμα κατεβάζω, με πόση ώρα θα μπορώ δυο ήλιους να κοιτάζω».
«Κάθε βραδιά αθόρυβα ξυπνώ και σ’ αντικρίζω και με χιλιάδες σ’ αγαπώ τον ύπνο σου στολίζω».
«Τη μουσική του έρωτα άκουσα στη φωνή σου κι’ ότι μισό μου ολόκληρο εγίνηκε μαζί σου».
«Όμορφες εικόνες γεμάτες συναίσθημα, απλότητα και ρομαντισμό».
«Με το γαλάζιο του ουρανού γέμισε η ματιά μου πουλιά που ελεύθερα πετούν θωρώ τα όνειρά μου».
«Κλείνω τα μάτια για να δω, σωπαίνω να μιλήσω, όνειρα βλέπω ξυπνητός πεθαίνω για να ζήσω».
Η ειλικρίνεια και η διαύγεια της ψυχής του Γιάννη, μεταφέρεται σε κάθε στίχο του.
«Άλλη μια μέρα πέρασε και τώρα αρχίζει η άλλη, άσε το χθες που έφυγε και ονειρέψου πάλι».
«Βούτηξε μες στην ποίηση, ψυχή, να σε δροσίσω στην όχθη της ασκούπιστη για πάντα θα σ’ αφήσω».
Βαθειά φιλοσοφημένα λόγια διατυπωμένα με μια ντροπαλή σεμνότητα και κραυγαλέα σιωπή.
«Προσπάθησα την ομορφιά που ‘χεις να ζωγραφίσω, έμεινα μέρες σιωπηλώς κι ακόμα ν’ αρχίσω».
Λόγια ψυχής που αποκαλύπτουν εκρηκτικά συναισθήματα κι εκείνη την αιώνια πάλη ανάμεσα στην καρδιά και τη λογική.
«Κάθε σταγόνα και φιλί δίνει η βροχή στο χώμα, μα εγώ ποθώ κατακλυσμό απ’ το δικό σου στόμα».
«Μοιάζει με μπόρα ο έρωτας που όταν ξεκινήσει, τη δύναμή του δε μπορεί κανείς να σταματήσει».
Είναι πραγματικά σπάνιο, τόσο λιτός στίχος να εκπέμπει τόσο σημαντικά μηνύματα.
«Μες του Ρεθύμνου τα στενά έλα, σε περιμένω, όπου μυρίσεις έρωτα, εκεί, χαρά μου, μένω».
Θα μπορούσα να γράψω πολλές σελίδες ακόμη, όμως πιστεύω πως το μεγαλείο της Κρητικής λεβεντιάς πολλές φορές δεν περιγράφεται με λόγια.
Θέλω μόνο να ευχαριστήσω από καρδιάς τον Γιάννη Μεγαλακάκη για τον ανιδιοτελή αγώνα που κάνει μαζί με τον αδελφό του Γιώργο, να διασώσει ό,τι πιο πολύτιμο υπάρχει στην παράδοση του τόπου μας, την ώρα που χιλιάδες άλλοι νέοι, μεγαλώνουν με ξένα ακούσματα και μια διαφορετική ξενόφερτη κουλτούρα που δεν μας τιμά μήτε και μας ταιριάζει.
Όπως λέει ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης: «Βαριά ‘ναι μαθές η ψυχή του Κρητικού… Τόσο βαριά, που το κορμί πολλές φορές όσο και να ‘ναι δυνατό, δεν τη μπορεί να τη σηκώσει… δεν τη μπορεί».
Κι όμως ο Γιάννης Μεγαλακάκης απόδειξε περίτρανα πως όχι μόνο αντέχει να σηκώσει την ψυχή του, αλλά αντέχει να την κρατά συνέχεια ψηλά, τόσο ψηλά, για να μείνει καθαρή κι αμόλυντη από τις σύγχρονες αμφιλεγόμενες επιρροές.
