Είναι κάποιες φορές που κάνεις έναν απολογισμό με όσα βιώνεις-ακούς-μαθαίνεις και λες δεν μπορεί αυτό να είναι η ζωή, ο λόγος που γεννηθήκαμε.. κάτι θα υπάρχει που δεν έχουμε ακόμη ανακαλύψει. Δεν μπορεί!
Μετά μπαίνεις στη ρουτίνα της καθημερινότητας με τα προβλήματα να σού τρώνε όλο και πιο πολύ ενέργεια από τη ζωή σου κι έτσι σκύβεις κι εσύ το κεφάλι και περπατάς, αναλογιζόμενος τις δουλειές που έχεις να κάνεις, τα λεφτά που δεν σου φτάνουν, τον καφέ που κάθε μέρα λες ότι θα πας αλλά κάθε μέρα αναβάλλεις.
Μια τέτοια μέρα ήταν κι η χθεσινή. Δευτέρα, οκτώ η ώρα το απόγευμα.. Περπατάς όλο και πιο γρήγορα και προσπερνάς όποιον βρεθεί μπροστά σου. Δεν σε νοιάζει κανείς, αρκεί να προλάβεις. Βλέπεις τους πάντες σαν δείκτες του ρολογιού που σου λένε «τρέχα». Έτσι έχεις μάθει, δεν σε χαλάει και ιδιαίτερα. Το μόνο που σε νοιάζει είναι να βρεθείς όσο το δυνατόν πιο γρήγορα πάλι πίσω από την πόρτα του σπιτιού σου, να κλειδώσεις και να κλειστείς στον κόσμο σου.
Αυτή όμως η κατά τα άλλα συνηθισμένη Δευτέρα δεν ήταν σαν τις άλλες. Κι ο λόγος ένα μισοξεθωριασμένο σύνθημα σε κάποιο τοίχο. «ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ» έγραφε και ξαφνικά όλα πάγωσαν γύρω μου. Σταμάτησα να ακούω τις κόρνες των αμαξιών, τις ομιλίες των περαστικών και το μισοξεθωριασμένο σύνθημα φάνταζε στα μάτια μου τεράστιο-πολύχρωμο που με φώτα ΝΕΟΝ επιδεικτικά αναβόσβηνε….
Ήταν εκείνο το σημάδι που έψαχνα για να θυμηθώ πως είμαι ένας ζωντανός οργανισμός κι όχι μια καλά ρυθμισμένη μηχανή.
Για να θυμηθώ να σπάσω τη σιωπή μου και να φωνάξω για όλα τα εγκλήματα που βλέπω να συντελούνται γύρω μου.
Για να θυμηθώ πως έχω το δίκιο με το μέρος μου, ένα δίκιο που ξεχάσαμε να το διεκδικήσουμε κι έτσι η αδικία έγινε πλέον νομοτέλεια.
Για να θυμηθώ να πάψω να ‘μαι συνένοχος, όντας αδύναμο πιόνι κλεισμένο στον μικρόκοσμό του.
Για να θυμηθώ πως η φτώχεια είναι τέκνο της αδικίας κι όχι απόρροια της αναποτελεσματικότητας.
Για να θυμηθώ πως τίποτε δεν είναι τυχαίο, εντούτοις πρόκειται για ένα καλά οργανωμένο σχέδιο. Ένα έγκλημα εκ προ μελέτης για όσους είχαν κι έχουν όνειρα και τολμούν να κυνηγούν.
Για να θυμηθώ πως όταν συνηθίζεις τη μυρωδιά του θανάτου, είναι εύκολο να νιώσεις και τη σήψη στα σωθικά σου.
Για να θυμηθώ πως κι ο ύπνος είναι εμπορικός. Έτσι να θυμηθώ να τα βάλω με αυτούς που κοιμούνται κι όχι με αυτούς που ονειρεύονται…
Για να θυμηθώ πως έχω οργή κι είναι μπόλικη, αλλά διχασμένη κι αυτή μεταξύ της αγανάκτησης, της πορείας, της διαφωνίας και του διαδικτύου.
Για να θυμηθώ να είμαι πολίτης και συνάνθρωπος με άποψη και λόγο όχι μόνο στις επετείους και τις παγκόσμιες ημέρες.
Για να θυμηθώ πως θέλω ζωή κι όχι με τα χίλια ζόρια επιβίωση και μιζέρια…
* H Nάντα Σαρρή είναι δασκάλα ειδικής αγωγής
