Για τα γεγονότα της 16ης Ιανουαρίου

Η συγκέντρωση ξεκίνησε στις 18:00 και συγκεντρώθηκαν περίπου 130-150 άτομα με μικροφωνική και αντιφασιστικά πανό, αποκλείοντας έτσι την είσοδο της ταβέρνας.
Είχαν αποκλεισθεί και οι δύο δρόμοι που οδηγούσαν στην πλατεία όπου βρισκόταν η εν λόγο ταβέρνα, από την μία πλευρά, από τον κεντρικό δρόμο από δυνάμεις των ΜΑΤ και από ανθρώπους της ασφάλειας και από την άλλη που ερχόταν διαμέσου του λιμανιού, υπήρχαν δυνάμεις του λιμενικού. Δεν σημειώθηκε κανένα θερμό επεισόδιο, και όσοι φασίστες της Χ.Α. προσπάθησαν να πλησιάσουν την συγκέντρωση απομακρύνθηκαν από την περιφρούρηση, παράλληλα άνθρωποι της ασφάλειας βρίσκονταν παντού τραβώντας συνεχώς φωτογραφίες. Αφού η αντιφασιστική συγκέντρωση κατόρθωσε να ματαιώσει την εκδήλωσή τους, αποφασίστηκε να γίνει πορεία μέσα στην παλιά πόλη με αντιφασιστικά και αντιρατσιστικά συνθήματα. Η πορεία ξεκίνησε περίπου στις 21:30 και ολοκληρώθηκε με επιτυχία παρά το γεγονός πως τα ΜΑΤ στην αρχή προσπάθησαν να την εμποδίσουν. Την ίδια ώρα και οι φασίστες πραγματοποιούσαν πορεία μέσα στην πόλη του Ρεθύμνου, η οποία κατέληξε και διαλύθηκε στα Δικαστήρια.
Τέτοιες πολιτικές δράσεις, δείχνουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, πως νικιέται ο φασισμός. Οι φασίστες της Χρυσής Αυγής στο Ρέθυμνο, πήραν την απάντησή τους. Δόθηκε μια δυναμική και ξεκάθαρη απάντηση στο φασισμό, στο ναζισμό και στην τρομοκρατία που καλλιεργούν και πρεσβεύουν οι φασίστες της Χ.Α. ως μακρύ χέρι του συστήματος και της ληστρικής τρικομματικής κυβέρνησης σε ένα τόπο, όπως είναι η Κρήτη, που γνώρισε από πρώτο χέρι και με τον σκληρότερο τρόπο τι πραγματικά σημαίνει ναζισμός. Συνεπώς, θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο σε όλους πως η βία δεν είναι ίδια από όπου και αν προέρχεται. Η θεωρία των δύο άκρων, η οποία για άλλη μια φορά έχει γίνει της μόδας και διάφορα τηλεοπτικά κανάλια και διάφοροι καλοθελητές δημοσιογραφίσκοι παπαγαλίζουν, είναι μια αντίληψη συστημική, συντηρητική και πολύ βολική για τους κρατούντες. Μια θεώρηση σαν αυτή, η οποία εξισώνει την βία της κυβέρνησης, των φασιστών και των παρακρατικών με την βία του εργατικού-λαϊκού κινήματος η οποία στοχεύει στην υπεράσπιση των κεκτημένων της εργατικής τάξης, στην αντίσταση απέναντι στον οδοστρωτήρα της τρόικας και του κεφαλαίου, που συμπιέζουν συνεχώς προς τα κάτω το επίπεδο ζωής των εργαζομένων, είναι μια αντίληψη που τελικά συμφέρει τους κυρίαρχους και μόνο. Δεν υπάρχουν και δεν υπήρχαν ποτέ στην κοινωνία άκρα τα οποία να συγκρούονται. Στην κοινωνία υπάρχει το κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό από την μία και από την άλλη ο κόσμος της εργασίας.
Οι σύγχρονοι σουμπερίτες λοιπόν, καλά θα κάνουν να κάτσουν στην άκρη, τώρα που το ανερχόμενο εργατικό και λαϊκό κίνημα επιθεωρεί τις δυνάμεις του και ετοιμάζεται να διεκδικήσει και να χτίσει μια ζωή και μια κοινωνία στο μέτρο και στο μπόι των σύγχρονων αναγκών του.