Μετά την άνοδο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στην εξουσία κα την προσχώρηση του στις μνημονιακές δυνάμεις, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει στην ελληνική πολιτική σκηνή. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ασκώντας ουσιαστικά νεοφιλελεύθερες πολιτικές, όπως επιτάσσουν τα μνημόνια κα οι δανειστές έχει αλλοτριωθεί εντελώς και μόνο ως «φύλλο συκής» χρησιμοποιεί πια το αριστερό παρελθόν του. Έχει, βιωματικά, δικαιώσει το ΠΑ.ΣΟ.Κ κα τον Γιώργο Παπανδρέου προσωπικά, για την υπογραφή του 1ου μνημονίου και γενικότερα για την πολιτική του στα χρόνια των μνημονίων, αλλά επίσης έχει δικαιώσει τον κ. Σαμαρά και τη Ν.Δ για τις πολιτικές της, πράγματα που επιβεβαιώνονται και δημοσκοπικά. Ο κ. Μητσοτάκης λειτουργεί πια ως «φόβητρο» για τη νεοφιλελεύθερη πολιτική του που το κουνά επιδεικτικά ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Αλλά και η αποτυχία στη διαχείριση της καθημερινότητας του πολίτη είναι χαρακτηριστική. Σχεδόν όλοι οι πανεπιστημιακοί της κυβέρνησης θεωρούνται οι λιγότερο επιτυχημένοι υπουργοί στο γνωστικό τους αντικείμενο τους με πιο χαρακτηριστική περίπτωση τον ασφαλιστικό νόμο «Κατρούγκαλου», ενώ παταγώδης είναι και η αποτυχία όλων των νεώτερων στελεχών της κυβέρνησης που απέτυχαν οικτρά στη «προκρούστεια κλίνη» της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές μας. Η χαρακτηριστική διγλωσσία ορισμένων υπουργών με αριστερή ρητορική κα νεοφιλελεύθερες πρακτικές, μόνο τα γέλια και την ειρωνεία προκαλούν, πια. Η Χρυσή Αυγή ως το πραγματικό λυκόσκυλο του συστήματος, μαζεύει ψήφους και υψηλά ποσοστά, όπως συμβαίνει άλλωστε με την ακροδεξιά σε όλη την Ευρώπη.
Σε αυτό το περιβάλλον η Ν.Δ. του κ. Μητσοτάκη, αδυνατεί να αρθρώσει ουσιαστικό πολιτικό λόγο, πέρα από την πλήρη υποστήριξη – ταύτιση με τις άκρατα νεοφιλελεύθερες θέσεις των δανειστών μας, που δεν αρμόζουν ουσιαστικά σε δυτική δημοκρατία αναπτυγμένης χώρας αλλά εντοπίζονται σε κάποιες αναπτυσσόμενες οικονομίες της Αφρικής της Ασίας κα της Νότιας Αμερικής. Έτσι δεν προσεγγίζει το λαό κα τα προβλήματα του και απλά κερδίζει δημοσκοπικά από την απογοήτευση του κόσμου για το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ με νέο περιτύλιγμα έχοντας βγει, με ευθύνη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. από τη «καθαρτήρια» κολυμπήθρα, ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον και προσδοκά να ξαναγίνει ο ένας από τους δυο πόλους του δικομματισμού στην Ελλάδα.
Σε αυτό το περιβάλλον κρίσιμη είναι η θέση της ελληνικής αριστεράς. Λέγοντας αριστερά, σήμερα, στην Ελλάδα εννοούμε, ουσιαστικά, τις δυνάμεις που περιστοιχίζονται γύρω από το Κ.Κ.Ε. την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τις δυνάμεις που αποχώρησαν από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Αυτοί ουσιαστικά αποτελούν τον αντιμνημονιακό άξονα – μπλοκ στην Ελλάδα. Θα ήταν ουτοπία να πιστεύει κανείς ότι είναι εφικτή η συνένωση των παραπάνω δυνάμεων σε ένα κόμμα ή έστω σε ένα συνασπισμό. Όμως εξίσου, φαντάζει σε μένα, παράλογο ότι οι άνθρωποι που συνυπήρχαν στον τότε ενιαίο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με τόσα άλλα μέλη που παρέμειναν στον σημερινό ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν μπορούν να συνυπάρξουν ως ένας «αριστερόστροφος» ΣΥ.ΡΙΖ.Α. σε έναν ενιαίο κομματικό μηχανισμό. Θεωρώ κα πιστεύω ότι είναι εφικτό στις επόμενες εκλογές το αντιμνημονιακό μπλοκ να δει τις δυνάμεις του να εκτοξεύονται σε ποσοστά που θα ξεπερνούν το 15% κα θα προσεγγίζουν το 20%, δηλαδή είναι εφικτό να διπλασιάσουν περίπου τις δυνάμεις τους.
Το ζητούμενο από αυτή την αριστερά δεν είναι τόσο η διατύπωση θέσεων για το πώς θα κυβερνήσει, αλλά ουσιαστικά η διατύπωση θέσεων για να αντιπολιτευτεί σθεναρά τις μνημονιακές πολιτικές και τους ντόπιους υπηρέτες τους. Χρειαζόμαστε μια αριστερά με σύγχρονο λόγο και σκέψη, με άποψη και θέσεις, δυναμική, παρούσα στα προβλήματα του λαού μας, ικανή να κινητοποιήσει το λαό, να τον βγάλει στους δρόμους, να θυμηθεί την ανάγκη «διεκδίκησης» των δικαιωμάτων του. Ενδιαφέρον προκαλεί η προσπάθεια συγκλίσεων, όπως στη περίπτωση των πλειστηριασμών. Ανάλογες συγκλίσεις πρέπει να επιδιωχτούν στη διεκδίκηση δημόσιων χωρών, στην αντίσταση στην εκποίηση δημόσιας περιουσίας, αλλά και στο περιορισμό εργασιακών και λοιπών δικαιωμάτων. Η υπεράσπιση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως για οκτάωρη μόνιμη σταθερή εργασία επαρκώς αμειβομένη, πρέπει να είναι η απάντηση στις λογικές της επερχομένης «ανάπτυξης» των αριθμών και των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου. Οι ανθρώπινες άξιες της αλληλεγγύης, της ισότητας, της προστασίας της ανθρώπινης αξιοπρεπείας πρέπει να είναι η απάντηση μας στην εξαθλίωση του λαού μας και στη διεκδίκηση ατομικών λύσεων.
Η αριστερά πρέπει να ξαναβρεί τον παλμό της, ως αντιπολιτευτική δύναμη απέναντι στην εκάστοτε εξουσία και να ξαναπάρει μια θέση στη καρδιά μας, μετά την τραγική αποτυχία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α του κ. Τσίπρα και της παρέας του. Σήμερα, πιο πολύ από ποτέ η χώρα μας, ο λαός μας, την έχει ανάγκη.
