Δεν υπάρχει ίσως πιο αισιόδοξο μήνυμα για να τελειώσει μια τόσο δύσκολη για όλους χρονιά, από αυτό που έρχεται από την άλλη μεριά του Ατλαντικού με τη νίκη του Τζο Μπάιντεν. Είδαμε την ένταση, τη συναισθηματική φόρτιση και την αγωνία ενός λαού που τελικά ψήφισε για την ψυχή του να απελευθερώνεται στους έξαλλους πανηγυρισμούς διάσημων και άσημων, στα δάκρυα που δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν μπροστά στις κάμερες ακόμη και πεπειραμένοι αναλυτές και δημοσιογράφοι, στα χιλιάδες μηνύματα χαράς και ελπίδας.
Για τέσσερα χρόνια επικεφαλής της ισχυρότερης δημοκρατίας στον κόσμο υπήρξε ο Ντόναλντ Τραμπ, ένας υπερφίαλος, μισογύνης, νάρκισσος που αντιμετώπιζε τους πολίτες σαν κομπάρσους στο ριάλιτι που τον έκανε γνωστό. Ένας άνθρωπος με υπογραφή που μοιάζει με τη γέφυρα του Πότομακ, που, εκμεταλλευόμενος συστημικά προβλήματα του πολιτικού συστήματος και μια ανισότητα που βάθαινε στις ΗΠΑ, κατάφερε να αναρριχηθεί στο ανώτατο αξίωμα και να αναδειχθεί πλανητάρχης. Τον παρακολουθήσαμε για τέσσερα χρόνια να σπέρνει μίσος και παραπληροφόρηση, να διχάζει, να απομονώνει, να αμφισβητεί και να απορρίπτει κάθε τι διαφορετικό από τη δική του αντίληψη για τα πράγματα. Ακόμη και τώρα με 4 εκατομμύρια λιγότερους ψήφους από τον αντίπαλό του αρνείται να αποδεχθεί την ήττα. Είναι πικρό να χάσεις από τον «κοιμισμένο Τζο» Ντόναλντ, αλλά ο λαός μας λέει «μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μη πεις»! Και οι δικοί μας «άχαστοι» κάτι ξέρουν από αυτά.
Η τετραετία Τραμπ μας έδωσε την ευκαιρία να ρίξουμε μια κλεφτή ματιά στην άβυσσο και να θέσουμε κάποια υπαρξιακά, πλέον, ερωτήματα. Πώς θα εξελιχθεί η ζωή στον πλανήτη αρνούμενοι την κλιματική αλλαγή και τις ευθύνες μας; Ποιες είναι οι συνέπειες της αμφισβήτησης του Παγκόσμιου Οργανισμού για την Υγεία; Πώς αντιμετωπίζεται μια πανδημία με κομπογιαννίτικες συμβουλές τύπου «κατάποση χλωρίνης»;
Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα του νέου προέδρου των ΗΠΑ. Να ενώσει το λαό του στη βάση της λογικής και της επιστήμης, της ισότητας και της δημοκρατίας, της ενσυναίσθησης και του σεβασμού. Το μήνυμα δεν αφορά τις ΗΠΑ μόνο. Αφορά και την Ευρωπαϊκή Ένωση όπου βλέπουμε πολιτική δύναμη στα χέρια εκκολαπτόμενων «Τραμπίσκων» σε χώρες όπως η Πολωνία και η Ουγγαρία. Αφορά τους λαούς του κόσμου που ζουν σε μη δημοκρατικά καθεστώτα, όσο δύσκολα και να φτάνει μέχρι αυτούς. Η Κίνα μέχρι τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο δεν έχει συγχαρεί τον 46ο πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν. Ο τρόπος με τον οποίο αυτή η χώρα χρησιμοποιεί την οικονομική της δύναμη για να φιμώσει αντίθετες φωνές παγκόσμια, είτε είναι η φωνή του Δαλάι Λάμα, είτε των νεαρών στο Χογκ Κονγκ, είναι και αποτέλεσμα της ανοχής που δείχνουν δημοκρατικές χώρες στην έλλειψη δημοκρατίας.
Ίσως τελικά είναι «η δημοκρατία ηλίθιε» και οι αμερικανικές εκλογές να δείχνουν τον δρόμο.
