Για την 28η του Οκτώβρη…

Μια ακόμη επέτειος του έπους του 40 η εβδομηκοστή τέταρτη. Τα τελευταία χρόνια παρά τα αφιερώματα και τα CD που μοιράζονται στις εφημερίδες, έχω την εντύπωση πως όλο και λιγότερα αφιερώματα γίνονται για την επέτειο. Αρχίζει να περνά κι αυτή η γιορτή μάλλον στη λήθη, είτε επειδή έχουν περάσει αρκετά χρόνια και φεύγουν εκείνοι που μάτωσαν γι’ αυτήν, είτε γιατί κάποιοι θέλουν να ξεχάσουμε… κι εμείς τι κάνουμε γι’ αυτό; Μάλλον τίποτα. Εμείς που πρέπει να θυμόμαστε κάθε γράμμα της ιστορίας μας με κάθε τρόπο, ειδικά τα τελευταία χρόνια που ο κάθε Έλληνας έχει ζοριστεί πάρα πολύ. Την ημέρα της γιορτής θα ακούσουμε πάλι τις καθιερωμένες δηλώσεις των πολιτικών. Τις φτιαχτές δηλώσεις από τους ίματζ μέικερς του κάθε κόμματος. Καμιά όμως που να βγαίνει μέσα από την ψυχή, να λέει αλήθειες κι ας πονάνε! Μεγαλόστομες δηλώσεις χωρίς ουσία και νόημα, αφού ποτέ δεν γίνονται πράξη. Και ξανά τον επόμενο χρόνο μια από τα ίδια…

 

Είπα να γράψω δυο αράδες έτσι σαν φόρο τιμής σ’ εκείνους… μα τελικά άλλα μου ‘ρχονται στο μυαλό. Όχι μόνο για την επέτειο, μα για την όλη κατάσταση της χώρας. Δεν είμαι επίσημος, ένας απλός πολίτης είμαι κι αν πω κάτι μεγαλόστομο, δεν ταυτίζομαι σε καμιά περίπτωση και για κανένα λόγο με τους αφισοκολλητές κανενός κόμματος, με τους ιδιοτελείς βολεψάκηδες και τους κοντόφθαλμους ψηφοφόρους των εκάστοτε κυβερνήσεων, που έχουν ξεπουλήσει τη χώρα.

 

Δυστυχώς κατά την άποψη κάθε κόμματος στη βουλή, για όλα φταίνε οι άλλοι. Συνεχίζουν έτσι το ίδιο βιολί και την ίδια νοοτροπία, με εκείνα άλλων εποχών.

 

Ακολουθώντας μια εντελώς λάθος τακτική στον «πολιτικό πόλεμο», χάνουν τις μάχες την μια μετά την άλλη, και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Δεν έχουν δώσει την πρέπουσα σημασία στο απίστευτο κόλπο των «άλλων». Στην άλωση της παιδείας. Στον νέο Μεσαίωνα που κρατά βέβαια τα σχολεία ανοικτά (μετά το συρρίκνωμα και τις συγχωνεύσεις λόγω κρίσης) αλλά έχοντας δυστυχώς πετάξει την γνώση απ’ έξω. Γιατί αυτό τους βολεύει. Στο νέο Μεσαίωνα που καλλιεργεί με μαεστρία την άγνοια και δίνει στην αγορά ένα σύγχρονο δούλο των 300-400 ευρώ. Αυτόν που μαθαίνει στην άγνοια και φοβισμένος σέρνεται πίσω απ’ τις επιλογές των «άλλων, των ειδικών, των εκλεκτών». Αυτόν που τον ενδιαφέρουν οι κομματικές σημαίες και όχι η μια, η μοναδική, η ελληνική. Τον αδιάφορο που ελπίζει ακόμη στα κόμματα της Βουλής και στις διασυνδέσεις με υπουργούς, για να του κάνουν το ρουσφέτι. Στο λαμόγιο που προσπαθεί να τ’ αρπάξει, μα πάνω απ’ όλα στον ξερόλα. Αυτόν που όπως λέει κι ο Σουρής σ’ ένα ποίημα του, κάπου κάτι άκουσε, κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.

 

Τα κόμματα και οι υποψήφιοι στη χώρα δεκάδες, εκατοντάδες, αλλά κλασικά κυριαρχεί παντού το «διαίρει και βασίλευε», γι’ αυτό και ο λαός είναι μόνιμα σε διάσπαση. Δεξιοί κι αριστεροί σε δεκάδες υποδιαιρέσεις. Κι οι λίγοι, «οι εκλεκτοί, οι πατρίκιοι» να κάνουν πάρτι, να αλληλοσυγχαίρονται και να ξεπουλάνε όνειρα κι ελπίδες «των πληβείων», όλων εμάς…

 

Κανένας μας δεν μπαίνει στη διαδικασία να σκεφτεί πως το μόνο που χρειαζόμαστε είναι η ενότητα με βάση το δίκιο, την Δημοκρατία και την ελευθερία. Έχουν καταφέρει μέχρι τώρα με απίστευτη μαεστρία να κρύψουν, με την πιο καλοστημένη προπαγάνδα όλων των εποχών στη χώρα μας, την αισιοδοξία και το κουράγιο του Έλληνα πολίτη, κάτω από τους τόνους σκουπίδια ειδήσεων που παράγουν. Την προπαγάνδα που βλέπουμε κάθε μέρα στις κατευθυνόμενες ειδήσεις και που (αυτό κι αν είναι τραγικό!) πληρώνουμε εμείς οι ίδιοι! Πληρώνουμε το σχοινί που μας κρεμάνε κάθε ημέρα κι εμείς πανηγυρίζουμε για τα υποτιθέμενα πρωτογενή πλεονάσματα, χωρίς να σκεφτόμαστε ότι, αν πραγματικά υπάρχουν, έχουν κτιστεί πάνω στις στερήσεις και στα πτώματα όλου του ελληνικού λαού. Ειδικότερα δε σε όσους αυτοκτόνησαν από απελπισία ή ακόμα και από αξιοπρέπεια, μη αντέχοντας άλλο αυτόν τον απίστευτα γελοίο εμπαιγμό των κυβερνώντων, σε κάθε επίπεδο.

 

Κάποια στιγμή ο Έλληνας πρέπει να το πάρει επιτέλους απόφαση και να μην παρακαλά να ψοφήσουν τα πρόβατα του γείτονα για να έχει περισσότερα ο ίδιος. Πρέπει επιτέλους να ενωθούν όλοι οι Έλληνες για να τιμωρήσουν τους ενόχους, όποιοι κι αν είναι αυτοί, όπως κάναμε ιστορικά πάντα σαν λαός, τουλάχιστον όσο είμαστε ενωμένοι. Η τεχνητή πόλωση, που διαρκεί από γεννήσεως του νεοελληνικού κράτους, σε Τρικουπικούς και Δηλιγιαννικούς, σε Βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς, σε δεξιούς και αριστερούς πρέπει επιτέλους να εκλείψει.

 

Πολλοί λένε ότι ζούμε σαν λαός, αναπολώντας τις καλύτερες ιστορικές στιγμές μας, χωρίς να μπορούμε καν να τις πλησιάσουμε. Είναι λοιπόν έτσι τα πράγματα; Και τότε το 1821; Οι βαλκανικοί πόλεμοι; Το έπος του 40; Η εθνική αντίσταση στη γερμανική μπότα, που ήταν από τις πρώτες στην Ευρώπη; Το στήσιμο στα πόδια μας μετά τον εμφύλιο; Όλα αυτά τι είναι; Δεν είναι συνέχεια της εξαιρετικής ιστορίας του λαού μας; Τι είναι;

 

Έχουμε την κακή συνήθεια οι Έλληνες, να γκρινιάζουμε με όλους και με όλα, ισοπεδώνοντας τα πάντα και χωρίς να σκεφτόμαστε, πως όλα αυτά που πετύχαμε σαν λαός, τα πετύχαμε, κάποιες φορές μάλιστα με ανίκανη πολιτική ηγεσία, και όμως ναι κόντρα σε κάθε λογική τα καταφέραμε!

 

Ναι υπάρχει αμφιβολία σήμερα στον κόσμο. Ναι υπάρχει ανασφάλεια για το αύριο, αφού εφτά ολόκληρα χρόνια ύφεσης, έχουν ισοπεδώσει την αισιοδοξία και το κουράγιο του Έλληνα πολίτη. Ωστόσο αν καθένας μας πιστέψει, όχι στη νοοτροπία του ραγιά που θέλουν να μας επιβάλλουν με διάφορους τρόπους οι ξένοι και κάποιοι «περισσότερο Έλληνες» από εμάς, αλλά πραγματικά στον Έλληνα που κρύβουμε μέσα μας. Εκτός κι αν από την τόση αλλοίωση δεν υπάρχει πια. Αυτόν που ξεκίνησε από την μυθολογία για να τσακίσει το τέρας της σφίγγας και όλο τον εφιαλτικό κόσμο της. Αυτόν που στην κυριολεξία διέλυσε την πρώτη απόπειρα Παγκοσμιοποίησης στις Θερμοπύλες και στη Σαλαμίνα. Αυτόν που κόντρα σε κάθε ανθρώπινη λογική, αλλά ενωμένος, μεγαλούργησε στο χάνι της Γραβιάς, στα Δερβενάκια, στους βαλκανικούς πολέμους, στα απάτητα βουνά της Πίνδου στο έπος του 40, και μετά στην εθνική αντίσταση.

 

Κάποιοι ίσως θα με πουν ρομαντικό, κάποιοι άλλοι ίσως ότι μ’ αρέσουν τα παραμύθια. Μπορεί και να ‘χουν δίκιο. Γεγονός όμως είναι πως, το ΟΧΙ του 40 παραμένει πάντα διαχρονικό και επίκαιρο όσο ποτέ, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι! Ειδικά σήμερα με τα μύρια προβλήματα που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία, όσο κι αν θέλουν κάποιοι να μας κάνουν να το ξεχάσουμε. Ο Έλληνας που ξέρει και του δίνει την αξία που πρέπει, όπως και σε όλους τους διαχρονικούς αγώνες του λαού μας, είναι αυτός που γεννιέται με τη νοοτροπία του «Εμείς» και αυτός είναι που χρειάζεται η χώρα μας σήμερα. Αυτός που όπως λέει και ο Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματά του, θα πρέπει να σκέφτεται «εμείς» και όχι εγώ! Αυτός που σήμερα δεν συμμετέχει στην εθνική προδοσία της παραχώρησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, αλλά την καυτηριάζει και φωνάζει ΟΧΙ σ’ αυτήν, με κάθε δυνατό και αδύνατο τρόπο. Αν όλοι μας αρχίσουμε να προετοιμαζόμαστε έστω και αργά, αλλά πάντως σταθερά, αποφασισμένοι να εφαρμόσουμε το «Εμείς», που δυστυχώς έχουμε ξεχάσει, ή αριστοτεχνικά μας έκαναν να το ξεχάσουμε, τότε σίγουρα καλύτερες μέρες θα ανατείλουν για όλους μας. Και μόνο τότε θα υπάρξει και η ανάλογη δικαίωση, σ’ αυτούς που γιγάντωσαν το ΟΧΙ στα αλβανικά βουνά το 40, κάνοντας όλη την ανθρωπότητα να παραμιλά, για τους λίγους που τσάκισαν τους πολλούς. Και κάτι ακόμα. Αναγνώστη σ’ εσένα το λέω! που διαβάζεις αυτές τις γραμμές. Αν δεν σου κάνει κόπο βάλε καμιά σημαία στο μπαλκόνι σου σήμερα (ξέρεις… εκείνη με τις άσπρες και μπλε ρίγες!). Κι ας σε λένε γραφικό, ξεπερασμένο και οπισθοδρομικό. Δεν είναι έγκλημα που και που, να θυμάσαι πως είναι η σημαία της πατρίδας σου και να της δίνεις την αξία που πρέπει, σε στιγμές που πρέπει, γι’ αυτούς που πρέπει.

 

Χρόνια πολλά για το κάθε ΟΧΙ που θα φωνάζει ο λαός μας, σε οποιονδήποτε επιβουλεύεται το αναφαίρετο δικαίωμα κυριαρχίας του Έλληνα στην πατρίδα του και για όλες τις καλύτερες μέρες που θα ‘ρθουν! Γιατί που θα πάει θα ‘ρθουν!