Αντίο, Βαγγέλη, φύλλο του δέντρου μας
Δύσκολο και δυσοίωνο το κυριακάτικο πρωινό. Τι μέρα ήταν κι αυτή που ανέτειλε σήμερα… «Νεκρός ο 20χρονος Βαγγέλης». Διάψευση, ματαίωση της ελπίδας, της προσμονής ότι ίσως κάποια καλή είδηση θα έρθει να συναντήσει όλους μας.
Δεν πιστεύω ότι από αυτή τη θέση είναι δόκιμο να ενδυθούμε το ρόλο του Δικαστή, έχοντας τη συνείδηση ότι η ενημέρωση που λαμβάνουμε, ακόμη κι αν είναι πλήρως εμπεριστατωμένη, αποτελεί ένδειξη κι όχι απόδειξη του τι ακριβώς έχει συμβεί. Απαράκαμπτη αλήθεια αποτελεί μόνο το γεγονός ότι ένα νεότατο, υγιές κι όμορφο παλικάρι χάθηκε κατά έναν συνταρακτικά τραγικό τρόπο. Ότι μια ζωή παρεμποδίστηκε να ανθίσει και να εξελιχθεί.
Όσοι από εμάς κι από εσάς έχουν ευλογηθεί με το διπλό καθήκον του γονέα και του εκπαιδευτικού, γνωρίζουν πολύ καλά πώς είναι να «φεύγει» ένα πρόσωπο από την τάξη, να αδειάζει για πάντα το θρανίο, να λείπει το παιδί…
Αντίο, Βαγγέλη μου. Ελπίζουμε η σύντομη πορεία σου σε αυτόν τον ανεξερεύνητο πολλές φορές κόσμο να κατάφερε να αποδείξει την επιτακτική ανάγκη για Σεβασμό, Διάλογο, Παιδεία, Πολιτισμό. Ταπεινή ευχή προς τους γονείς και τα αδέλφια σου, να καταφέρουν με κουράγιο και φώτιση να συνεχίσουν τον καλό αγώνα τους χωρίς εσένα.
Σ’ ευχαριστούμε που μέσα από την πονεμένη ιστορία σου διδαχθήκαμε, καταλάβαμε, νιώσαμε τόσα πολλά. Καλό σου δρόμο, αγόρι μου, ας βρεις ανάπαυση, φύλλο του δέντρου μας…
Έλενα Κολοβού
Καλό Παράδεισο Βαγγέλη
Σαν κεραυνός έπεσε η είδηση του χαμού σου. «Βρέθηκε νεκρός ο Βαγγέλης Γιακουμάκης». Νεκρός ο Βαγγέλης μας. Το παιδί όλων των γονιών, ο αδερφός όλων των παιδιών, ο φίλος της καρδιάς μας… Κι έτσι, μέσα σε λίγα λεπτά, η ελπίδα πέθανε.
Ένα μήνα τώρα σενάρια επί των σεναρίων, υποθέσεις επί των υποθέσεων, αλλά πάντα η ελπίδα εκεί, δίπλα, μέσα στις ψυχές μας, στο τέλος κάθε μας πρότασης, κάθε ευχής, κάθε προσευχής. Τώρα έφυγε κι αυτή Βαγγέλη. Μαζί με εσένα, έφυγε και η ελπίδα μας. Η πίστη πως είσαι καλά και θα γυρίσεις, πως θέλεις να σκεφτείς, να ηρεμήσεις, να απομονωθείς για λίγο μόνο. Και μετά να επιστρέψεις έχοντας πάρει τις αποφάσεις σου.
Τώρα η ελπίδα πέθανε, εκεί, δίπλα σου, δίπλα στο άψυχο κορμάκι σου, το ταλαιπωρημένο. Τώρα Βαγγέλη τίποτα πια δεν έχει σημασία. Ούτε σενάρια, ούτε υποθέσεις. Ό,τι έμεινε είναι ένας πόνος μοναχά, ένα σφίξιμο, ένα μούδιασμα.
Μια κραυγή, που αν και βουβή, παντού θα αντιλαλήσει… Η οργή θα έρθει αργότερα. Σαν επουλώσει την πληγή ο πανδαμάτωρ χρόνος. Όταν περάσει το μούδιασμα του πρώτου καιρού, όταν κρυώσει λίγο το τραύμα, τότε θα ψάχνουμε δικαίωση. Έτσι γίνεται πάντα. Μούδιασμα, πόνος, συνειδητοποίηση, οργή, δικαίωση.
Προς το παρόν μονάχα πόνος. Και δάκρυα για όλα αυτά που δεν προλάβαμε να σου πούμε. Για όσα δεν έζησες, γι’ αυτά που δεν θα ζήσεις. Σήμερα η Κρήτη, η Ελλάδα ολόκληρη, πενθεί για τα νιάτα της. Για την ομορφιά που έχασε. Πενθεί για την ανθρωπιά «εκείνων» που δεν ξέρουν, δεν είδαν, μια πλάκα έκαναν… Και για όσους συγκαλύπτουν.
Μα η ψυχή σου δεν γυρίζει πίσω. Η αγάπη μας δεν είναι ικανή να σε φέρει ξανά στη ζωή. Τόση αγάπη δεν είναι ικανή…
Καλό Παράδεισο Βαγγέλη. Τώρα μπορείς να βρεις την ηρεμία που πάσχιζες να βρεις. Μόνο από εκεί ψηλά που θα είσαι βλέπε τους δικούς σου. Δίνε τους κουράγιο και δύναμη να συνεχίσουν τη ζωή τους. Κι εμείς θα προσευχόμαστε γι’ αυτούς. Γιατί πια οι δικοί σου έγιναν και δικοί μας…
Καλό ταξίδι Βαγγέλη…
Ζωή Αλεξαντωνάκη
Φίλε Βαγγέλη θα ‘μαι εκεί
Φίλε Βαγγέλη στο στερνό σου ταξιδάκι
σαν συντοπίτης σου και σαν ομοιοπαθής
θ’ ακολουθήσω της ψυχής μου το δρομάκι
και θα ‘μαι εκεί την Τρίτη που θα κηδευτείς.
Καλό ταξίδι να σου λάχει το στερνό
γαλάζιο κι ήρεμο να βρεις τον ουρανό
κι όσα άγρια δάκρυα στο χώμα θα σταλάξουν
της κοινωνίας τη σαθρή μορφή ν’ αλλάξουν.
Φίλε Βαγγέλη στο στερνό σου μονοπάτι
θα είμαι εκεί γιατί η ψυχή με κυβερνά
ο θάνατός σου στις πληγές μου ρίχνει αλάτι
μπορώ να νοιώσω όσα πέρασες δεινά.
Καλό ταξίδι να σου λάχει το στερνό
μακριά απ’ το φθόνο πας, σε ξάστερο ουρανό
κι εύχομαι η θλίψη κι όλη η οργή που υγρή θα στάξει
φωτιά να γίνει και τους αυτουργούς να κάψει.
Φίλε Βαγγέλη στο στερνό σου αποδρομάρι
έχω υποχρέωση κι ευθύνη να ‘μαι εκεί
στερείτε η μάνα 20χρονο βλαστάρι
γιατί το κτήνος πάντα εντός μας κατοικεί.
Καλό ταξίδι να σου λάχει το στερνό
να βρεις εκεί που πας γαλήνη και τερπνό
κι είθε ο θεός κι η δικαιοσύνη πια να κρίνει
κάθε τραμπούκο μ’ αυτοδίκαια οδύνη.
Κώστας Μιχαήλ Μαρής
