Απόψε θέλω να γράψω. Να γράψω λίγα λόγια για τον άνθρωπο, τον φίλο, τον συνομήλικο, τον συγγενή, που έφυγε αναπάντεχα πριν από τριάντα χρόνια. Για εκείνον που έκανε την υπόθεση του τόπου που τον γέννησε και τον ανάθρεψε, του χωριού του, τόσο δική του. Για τον άνθρωπο που ξεκίνησε ένα έργο. Που οραματίστηκε τον Αη Γιάννη έτσι όπως είναι σήμερα. Αυτό που όλοι οι υπόλοιποι, τότε, δυσκολεύονταν ακόμη και να ψελλίσουν. Αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβε, έφυγε νωρίς. Πρόλαβαν όμως άλλοι -γιατί αυτός έκανε την αρχή. Και σήμερα προσπαθούν ακόμη περισσότεροι. Να φτιάξουν, να βελτιώσουν, να ολοκληρώσουν, να παραδώσουν στις επερχόμενες γενιές, εκείνο που αυτός οραματίστηκε. Γι’ αυτόν θα πούμε σήμερα.
Γεννήθηκε το 1954 στον Αη Γιάννη Αμαρίου. Πρωτότοκος γιος πολύτεκνης οικογένειας. Χρόνια πέτρινα για όλους. Εποχές που όλες οι οικογένειες, στην καθημερινότητά τους, τα έφερναν βόλτα δύσκολα. Για την δική του οικογένεια, τα πράγματα ήταν ακόμη δυσκολότερα. Τελείωσε το Δημοτικό σχολείο στο χωριό, φοίτησε στο γυμνάσιο Φουρφουρά και τελείωσε το 1Ο εξατάξιο γυμνάσιο Ρεθύμνου. Συμμετέχει στις εξετάσεις -τότε για λίγους- το έτος 1973 και χωρίς φροντιστήριο εισάγεται στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Πανέξυπνος – ευφυής, όμως λόγω ανέχειας τα χρόνια σπουδών του γίνονται ακόμη δυσκολότερα. Σπουδές και ταυτόχρονα δουλειά σε εργοστάσιο υποδημάτων στον Πειραιά, για να συντηρήσει και τις αδελφές του που σπουδάζουν και ζουν μαζί. Για τους παραπάνω λόγους δικαιολογημένα καθυστέρησε λίγο, ώσπου τελικά απόκτησε το πτυχίο του γεωπόνου. Από εδώ και στο εξής δεν έχει πλέον ονοματεπώνυμο. Ο Νίκος ο γεωπόνος. Έτσι τον βρίσκεις στους Αη Γιαννιώτικους κύκλους.
Συμμετέχει στα κοινά του χωριού. Και χωρίς θεσμικό ρόλο προσπαθεί για το καλύτερο. Για το κοινό καλό. Από τους βασικούς συντελεστές στην κατασκευή και ολοκλήρωση του πολιτιστικού κέντρου στη γενέτειρά του. Οραματίστηκε τον Αη Γιάννη όπως κανείς άλλος. Χωρίς ιδιοτέλεια. Χωρίς καμιά χρηματική ή άλλη απαίτηση. Αρχές της δεκαετίας του ’80 δικαιούται κάποια πενιχρή αμοιβή από τις πρώτες αγροτικές επιδοτήσεις, γιατί με δική του πρωτοβουλία συγκεντρώθηκαν και υποβλήθηκαν τα απαραίτητα δικαιολογητικά από όλους τους χωριανούς. Όμως αυτή την αμοιβή του δεν την οικειοποιείται. Τη διαθέτει για τη διαμόρφωση του χώρου γύρω από την εκκλησία των Τεσσάρων Μαρτύρων, στο κέντρο του χωριού. Αφήνει χώρο για να φυτευτούν δυο φοίνικες, αλλά δεν πρόλαβε. Λίγα χρόνια μετά τον θάνατό του, σε μια πρώτη προσπάθεια της τότε κοινότητας για δενδροφύτευση, το όνειρό του γίνεται πραγματικότητα. Στη μνήμη του.
Όμως, αυτό που θα μείνει στο εξής και για πάντα, για όλους – με όλους, είναι η δημιουργία και οι δραστηριότητες του τοπικού πολιτιστικού συλλόγου του χωριού με την επωνυμία Ο ΚΥΜΙΝΑΡΗΣ. Δικό του δημιούργημα. Γιατί αυτός πρώτος πίστεψε πως η ικανότητα του ενός, αθροιστικά γίνεται δύναμη των πολλών. Η συνισταμένη δύναμη όλων. Και γιατί πρώτος αυτός καλλιέργησε την ιδέα πως δε γίνεται να αγαπάς έναν τόπο, τον τόπο σου και να μην θες να βοηθήσεις στη βελτίωσή του. Ένας σύλλογος που τα τελευταία είκοσι χρόνια παράγει έργο πολιτισμικό – κοινωνικό για το καλό του χωριού και των κατοίκων του. Εκδηλώσεις πολιτισμού που προκαλούν τη συγκίνηση και το ενδιαφέρον όλων των επισκεπτών στη διάρκεια των διακοπών, γι’ αυτό και η συμμετοχή όλων των παραθεριστών, ιδιαίτερα του καλοκαιριού, είναι μοναδική.
Για όλα τα παραπάνω και πολλά περισσότερα, οι Πολιτιστικοί Σύλλογοι Αηγιαννιωτών στην Αθήνα και στο χωριό, οφείλουν μια εκδήλωση τιμής στη μνήμη του Νίκου του Γεωπόνου. Οφείλουν μια ονοματοδοσία δρόμου στο χωριό μας που θα φέρει το όνομά του. «ΟΔΟΣ ΝΙΚΟΥ ΚΑΠΑΡΟΥ – ΓΕΩΠΟΝΟΥ».
Για να θυμούνται οι παλιοί και να γνωρίσουν οι νεότεροι.
Με τον πρέποντα σεβασμό στη μνήμη του.
