Για το καράβι…
Φαίνεται πως η μοίρα μας, γράφει ταλαιπωρία
Να ζούμε εις το Ρέθυμνο, την ίδια ιστορία.
Μια ιστορία που πονεί, εμάς τους Ρεθυμνιώτες
Για δεν θα μάθουμε ποτέ, ποιοι κλείσανε τις πόρτες.
Δεν ξέρω ποιους επείραζε, το Έλλη στο λιμάνι
Και φρόντισαν την έξοδο, να γίνει μάνι μάνι.
Για το συμφέρον τους μερικοί, θάψανε τον νομό μας.
Είχαμε το καράβι μας, δεμένο στο λιμάνι
Κι ερχόμασταν απ’ τα χωριά, ούλοι μας μάνι μάνι.
Και δα πρέπει Ηράκλειο, και Χανιά να γλακούμε
Με τη ψυχή στο στόμα μας, στα πλοία για να μπούμε.
Τσι μέρες που ‘χω, στο Ρέθυμνο μαθαίνω
Πάλι πως κάτι γίνεται, μα δεν τηνέ παθαίνω.
Μαζώνουν πάλι χρήματα, το πλοίο για να φέρουν
Μα το θωρώ σαν δύσκολο, πως θα τα καταφέρουν.
Άμα θωρώ οι κεφαλές, δεν θέλουν να προσφέρουν
Ούλοι οι άλλοι δύσκολα, πράμα θα καταφέρουν.
Εγώ αν έρθω δυο φορές, στο Ρέθυμνο το χρόνο
Μα σκέφτομαι τσ’ υπόλοιπους, συνέχεια εις στον δρόμο.
Εγώ μόνο παράπονα, δικά μου να εκφράζω
Κι αυτά που με στενοχωρούν, γι’ αυτά μόνο φωνάζω.
Κώστας Νικολ. Σταγάκης
Μισσίρια
