Γιορτές, Θεός, άνθρωπος κι ελπίδα…

Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, αλλά και απόκριες και Πάσχα… γιορτές σου λέει ο άλλος… και λοιπόν; Μια ζωή άνθρωπος του Θεού και της εκκλησίας και ξαφνικά έρχεται η άνοια που σαρώνει τα τελευταία χρόνια και δεν θυμάσαι ούτε τα παιδιά σου πλέον…

 

Αγώνας από τα γεννοφάσκια σου για μια τίμια ζωή στην κοινωνία και έρχεται η οικονομική κρίση που σε αναγκάζει να απολύσεις τους εργάτες σου και να πουλήσεις το σπίτι σου για να αντεπεξέλθεις… Παλεύεις για σένα και τα παιδιά σου, φτιάχνεις κάπως καλά τη ζωή σου με κόπους και θυσίες, αλλά έρχονται οι καρχαρίες, τα ανθρωπόμορφα τέρατα με το αγγελικό προσωπείο και τις όμορφες υποσχέσεις και στήνουν στην χώρα σου πόλεμο για τα συμφέροντα τους. Κι εσύ αγαθός και ευκολόπιστος τους πιστεύεις, ενώ στο μεταξύ βλέπεις να πνίγονται παιδιά στα παγωμένα νερά του Αιγαίου, που όταν τα ζεστάνουν οι ακτίνες του ήλιου του καλοκαιριού, αυτά τα ίδια τέρατα κτήνη θα κάνουν τις βόλτες τους με τα μεγαλοπρεπή κότερα τους …

 

Ανάβεις λαμπάδες και κάνεις τάματα, γιατί η Παναγία έσωσε το παιδί σου, την ίδια ώρα που εκατομμύρια άλλα παιδιά ζουν στις αθλιότερες των συνθηκών, πεθαίνουν από καρκίνο, ατυχήματα, φτώχεια, πείνα…

 

Ευχαριστείς τον Θεό που η ομάδα σου νίκησε, την ίδια ώρα που οι αντίπαλοι κλαίνε απαρηγόρητοι, λες και ο Θεός εκτός από αγαπημένο λαό και θρησκεία, έχει και αγαπημένη ομάδα… Έχεις την δυνατότητα, σε φυσιολογικές συνθήκες, να προσφέρεις χαρά, γνώση, υγεία, ευημερία και δεν σ’ αφήνουν να κάνεις ποτέ τίποτα απ’ αυτά…

 

Ευχαριστείς και ευγνωμονείς για άλλη μια φορά, την όμορφη μέρα που ξημέρωσε, την ίδια ώρα που ακόμη ένας νέος βρίσκεται νεκρός στην άσφαλτο και οι γονείς του ανήσυχοι τον ψάχνουν ακόμη στο κινητό του…

 

Μέσα στο μυαλό μου γυρίζουν συνέχεια οι εικόνες και οι φωνές όλων των αποτυχημένων της ζωής, για διάφορους λόγους… αλλά πάντα σκέπτομαι, πως σε κάθε περίπτωση πρέπει με κάθε τρόπο να κρατάμε αναμμένη τη φλόγα της ελπίδας μέσα μας. Κι ας είναι τεράστια τα ερωτήματα πάντα! Η ζωή τελικά έχει νόημα; Είναι ο άνθρωπος τόσο σημαντικός για το σύμπαν; Γιατί ήρθαμε στον κόσμο; Ήρθαμε τυχαία ή για να εκπληρώσουμε μια συγκεκριμένη αποστολή; Σε τι άλλο μπορεί να ελπίζει ο σκεπτόμενος Έλληνας, ο Έλληνας ακρίτας, ο απανταχού Έλληνας, ο απατημένος, προδομένος και παρατημένος από όλους;

 

Να αναρωτιόμαστε, να ερευνάμε και να ελπίζουμε για να ζούμε … Και όταν χρειάζεται, απλά να σταματάμε να σκεπτόμαστε, για να μπορούμε να ελπίζουμε… Και μετά να σταματάμε να ελπίζουμε, για να είμαστε ελεύθεροι, όπως έλεγε και ο μεγάλος ανεπανάληπτος Κρητικός που αναπαύεται στο λόφο του Μαρτινένγκο… ο Καζαντζάκης.

 

Ο Καζαντζάκης στην ασκητική του λέει πως: «πιστεύω σε ένα Θεό μεγαλοδύναμο, αλλά όχι παντοδύναμο…» όσο κι αν είσαι άτομο ταπεινό της θρησκείας, κάποιες στιγμές αναρωτιέσαι γιατί; Πώς να πιστέψεις σε ένα Θεό παντοδύναμο και δίκαιο, όταν γύρω σου βλέπεις καθημερινά την αδικία σε ικανούς και την επιβράβευση σ’ εκείνους, που στην πλειοψηφία τους αποστρέφονται τη γνώση, την έρευνα, την εξέλιξη και την αμφισβήτηση και ευχαριστιέται με γονυκλισίες; Μα λέει ακόμη πως: «Πιστεύω στην καρδιά του ανθρώπου, το χωματένιο αλώνι, όπου μέρα και νύχτα παλεύει ο Ακρίτας με το θάνατο».

 

Στο σημερινό κόσμο τα γεγονότα και οι εξελίξεις είναι ραγδαίες. Τα πάντα παλιώνουν πριν προφτάσουν καν να υπάρξουν. Ο κόσμος γίνεται κυριολεκτικά και μεταφορικά χθεσινός… Ο αγώνας για επιβίωση σε ανθρώπινες συνθήκες, είναι πιο επίκαιρος από ποτέ. Πρέπει να κοιτάζουμε πάντα προς τον ήλιο που ανατέλλει και όχι προς τον ήλιο που δύει… Πρέπει πέρα από όλα τα υπόλοιπα, να πιστεύουμε βαθιά στην καρδιά του Ανθρώπου Οδυσσέα… Στον καθημερινό του αγώνα στο χωματένιο αλώνι… του ανθρώπου, που κόντρα στις σειρήνες της κάθε εποχής, θέλει και μπορεί να μάχεται με επιτυχία, είτε στο χωματένιο αλώνι, είτε στην αιώνια φουρτουνιασμένη θάλασσα, πάντα με το βλέμμα όμως σταθερά καρφωμένο στην Ιθάκη του. Στην πηγή των ονείρων του πραγματικού κόσμου και όχι σε εκείνο της Κίρκης ή των Σειρήνων.

 

Θύμα και θύτης… Άδικος και αδικημένος. Θυμωμένος, ερωτευμένος, ζηλιάρης, μεγαλόψυχος και εκδικητικός… Ανασφαλής και υπερήφανος… Αναζητητής και συμβιβασμένος… όπως και να ‘ναι, θα πρέπει να μπορείς όταν για οποιονδήποτε λόγο πέφτεις, να έχεις το κουράγιο και τη δύναμη να ξανασηκωθείς… Και αυτό είναι το σημαντικό. Τα Χριστούγεννα, όπως και το Πάσχα, όπως κάθε γιορτή, αν το καλοσκεφτούμε είναι άλλη μια ευκαιρία για ενδοσκόπηση, κατανόηση, συγχώρεση και συγνώμη… Όποια και αν είναι η σχέση του καθενός μας με τον συνάνθρωπο, μέσα σε αυτό τον χώρο των ψευδαισθήσεων, μέσα από την καρδιά μας να ευχόμαστε να είναι υγιής, να είναι καλά και πάντα να ζει μέσα στο φως… Γιατί το φως ήταν πάντα ο νικητής στο τέλος, στις αναμετρήσεις του με το σκοτάδι. Όπως και η γνώση με την αγάπη ήταν πάντα νικητές στην αναμέτρησή τους με την αμάθεια το φθόνο και το μίσος. Γνώση χωρίς αγάπη δεν μπορεί να υπάρξει και η αγάπη χωρίς το φως της Γνώσης πάντα θα υστερεί…

 

Χρόνια πολλά, ευτυχισμένα και δημιουργικά σε όλες τις διαστάσεις της ύπαρξής μας και μην ξεχνάτε πως σε κάθε περίπτωση είναι προτιμότερο να κάνετε το καλό και όχι το κακό.

 

Καλή χρονιά σε όλους και καλές γιορτές πάντα στις καρδιές μας, με γνώση και φως!