Της ΔΩΡΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ*
Γιορτή της μητέρας και η σκέψη μας πετάει:
Στη γυναίκα που γεννούσε στα χωράφια της και κάποιες φορές πέθαινε εκεί.
Στη μητέρα της υπαίθρου, που έκανε τα πάντα, όλες τις εργασίες εντός και εκτός οικίας και ταυτόχρονα μεγάλωνε τα, πολλά κατά κανόνα, παιδιά της, ενώ, ταυτόχρονα, άλλοι αποφάσιζαν για αυτήν!
Στην Ελληνίδα της πόλης, που δεν ξέρει που να αφήσει το παιδί της, αφού οι παιδικοί σταθμοί δεν επαρκούν και τα χρήματά της δεν φτάνουν για άλλες λύσεις.
Στη διαζευγμένη μητέρα, που εγκαταλείπεται μόνη της να μεγαλώσει τα παιδιά της, αφού ο Πατέρας την εκδικείται η/και βολεύεται, μην καταβάλλοντας διατροφή.
Στη γυναίκα, που δεν βλέπουμε, γιατί την κρύβουν τη μέρα και την εμφανίζουν τη νύχτα οι «προστάτες» της, που δεν της επιτρέπουν εγκυμοσύνες, που, αν συμβούν, τις διακόπτουν, χωρίς να τη ρωτήσουν και που, αν τελικά τύχει και γεννήσει, το παιδί της γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης πολλαπλής, όπως κι εκείνη.
Στη μάνα, που ξέβρασαν τα κύματα του Αιγαίου, ζωντανή ή νεκρή, αλλά πάντα να κρατάει σφιχτά το μωρό της αγκαλιά, για να το σώσει από τα κύματα μετά τις βόμβες, την ανέχεια, την πείνα…
Στη γυναίκα, που, σε όλα τα μήκη και πλάτη της υδρογείου, μετατρέπεται, μετά την μεγαλειώδη στιγμή του τοκετού, σε ένα πλάσμα – σύμβολο της αληθινής, άδολης, αυθεντικής αγάπης, αυτοθυσίας, δοτικότητας, που όμοιο δεν έχει, που μετατρέπεται στο ιερό πρόσωπο-σημείο αναφοράς της ύπαρξης όλων μας, σε αυτό που φωνάζουμε όλοι στις δύσκολες στιγμές μας: «Μάνα!».
* Η Θεοδώρα (Δώρα) Παπαδάκη είναι δικηγόρος ΑΠ, DEA, DEE Ευρωπαϊκού Δικαίου, αντιπρόεδρος Παγκρητίου Ενώσεως Γυναικών, αν. γραμματεας Τομέα Θεσμών ΚΙΝΑΛ