Αυτή η ημέρα δεν είναι γιορτή, όπου οι πολιτικές την κατάντησε, αλλά ημέρα τιμής των αγώνων του γυναικείου κινήματος και στην παρούσα τραγική πραγματικότητα, ημέρα συνειδητοποίησης της ανάγκης οργάνωσης εκ νέου του γυναικείου κινήματος.
Τα τελευταία χρόνια οι ασκούμενες νεοφιλελεύθερες πολιτικές, με πρόσχημα την οικονομική κρίση, απορύθμισαν την εργασίας, ανατρέψαν κατακτήσεις και δικαιώματα.
Με τα Μνημόνια, αλλάζουν ή καταργούν τις Σ.Σ.Ε., μειώνουν την προειδοποίηση απολύσεων, μειώνουν την αποζημίωση, μείωσαν τους μισθούς κάτω από το ελάχιστο όριο, κατεδάφισαν την κοινωνική ασφάλεια, μείωσαν τα αποθεματικά των Ασφαλιστικών Ταμείων, ξεπουλούν την ελληνική γη, υποβαθμίζουν τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, αύξησαν τα όρια συνταξιοδότησης, μείωσαν τις συντάξεις, άλλαξαν τα ωράρια και τις μέρες εργασίας, θέλουν να καταργήσουν το 8ωρο, διώχνουν τις εργαζόμενες στην εφεδρεία με ότι αυτό συνεπάγεται. Η καταγραμμένη σήμερα ανεργία των γυναικών είναι διπλάσια από των ανδρών.
Οι αλλαγές αυτές έχουν πρώτα θύματα τις Γυναίκες, που επιφέρουν ανασφάλεια στην απασχόληση, της Γυναίκας.
Η επίθεση που δέχθηκαν τα εργασιακά και ασφαλιστικά μας δικαιώματα, ανάγκασε πολλές Γυναίκες να αποχωρήσουν πρόωρα, για να μην εγκλωβιστούν λόγω της αύξησης των ορίων ηλικίας και της μείωσης των συντάξεων.
Συγχρόνως συνεχίζεται το χάσμα αμοιβών μεταξύ ανδρών και γυναικών, με τις Γυναίκες να παραμένουν σε χαμηλόβαθμες θέσεις άρα και λιγότερες αμειβόμενες.
Σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες οι Γυναίκες πιέζονται από παντού να σωπάσουν για θέματα ισότητας των δυο φύλων ή για θέματα γυναικών δικαιωμάτων που θεωρούνται θέματα «πολυτελείας».
Στόχος τους είναι να στείλουν τις Γυναίκες στο σπίτι ώστε να μειώσουν την ανεργία από τους κατάλογους (τεχνική μείωση ανεργίας) και η αποδοχή από τις γυναίκες στις εναλλακτικές μορφές εργασίας.
Απέναντι σε αυτά οι Γυναίκες πρέπει να εκφράσουν την αντίθεσή τους σε όσα επιχειρήσουν να τους πάρουν.
Ο αγώνας για την ανατροπή των πολιτικών που έχουν διαλύσει την εργασία, την υγεία την παιδεία, τις υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας και που οδηγούν σ’ ένα καταστροφικό αδιέξοδο απαξίωσης της εργασίας και διάλυσης κάθε μορφής κοινωνικής προστασίας είναι αγώνας κοινός.
Με μαζική συμμετοχή στους αγώνες, πιέζοντας Σωματεία, Συλλόγους να εγκαταλείψουν τις μοιρολατρίες, ηττοπάθειες και συμβιβαστικές λογικές για μαζικούς αγώνες.
Στις 8 Μάρτη, οι Γυναίκες δεν γιορτάζουν, διεκδικούν και οργανώνονται για:
• Μηδενική Ανεργία.
• Δουλεία με αξιοπρεπείς μισθούς.
• Κράτος πρόνοιας.
• Εξάλειψη τις απλήρωτης εργασίας των Γυναικών.
• Μηδενική ανοχή στην έμφυλη βία.
• Σεβασμό της αξιοπρέπειας μας και αυτοδιάθεση του σώματος μας.
• Εξάλειψη του πατριαρχισμού και σεξισμού.
• Αντισεξιστική εκπαίδευση.
Η συμμετοχή των Γυναικών στην πρώτη γραμμή των κοινωνικών αντιστάσεων κάνει τους αγώνες πιο αποτελεσματικούς, πιο δυναμικούς, πιο ελπιδοφόρους και πιο αισιόδοξους.
Δεν θα μας γυρίσουν πίσω!
Διεκδικούμε και δεν τους χαριζόμαστε.
