– Γιάννη, περίμενες αυτήν την τόσο ανοδική πορεία τόσο σε ατομικό όσο και σε ομαδικό επίπεδο;
«Η αλήθεια είναι πως όχι, τουλάχιστον όχι για φέτος .Την περίμενα του χρόνου. Φέτος ήταν μία χρονιά προσαρμογής για μένα καθώς μπήκα σε μία μεγαλύτερη και πιο δύσκολη κατηγορία. Ήθελα να δω που υστερώ ώστε να δουλέψω το χειμώνα. Αλλά δεν έχασα αγώνα στην Κρήτη προέκυψε και η εθνική, πήγα καλά και εκεί. Στο Βαλκανικό περίμενα και ευελπιστούσα μία καλή θέση αλλά, όχι τόσο ψηλά. Τελικά, η διαδρομή ήταν στα μέτρα μου και ήρθε ένα μη αναμενόμενο αλλά πολύ ευχάριστο αποτέλεσμα».
«Τώρα είναι η ώρα»
– Πολύ γρήγορα διαπιστώσαμε όλοι ότι, συμμετέχεις σε κάθε αγώνα όπου κι αν διεξάγονται τέτοιοι. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι το ψάχνεις και το βλέπεις από πολύ διαφορετικό επίπεδο. Έτσι δεν είναι;
«Πιστεύω πως τώρα, είναι η στιγμή να το δω πιο σοβαρά μιας και πήγα στην εθνική. Πρέπει να προσέχω και να είμαι ανταγωνιστικός σε όλους τους τομείς καθώς τώρα, το επίπεδο ανεβαίνει, τρέχω σε αγώνες με παιδιά από το εξωτερικό και είναι ακόμα πιο συναρπαστικό».
– Σ’ αυτή τη φάση τρέχεις παντού. Χρονομέτρηση, σιρκουί, αντοχή, ΜΤΒ. Ποιό είναι το αγαπημένο σου αγώνισμα στην ποδηλασία;
«Το αγαπημένο μου είναι το mountain bike. Η κούρσα μου φαίνεται κάπως βαρετή. Μου αρέσει επίσης και η αντοχή σε δρόμους με ανηφόρα που έχει επιθέσεις κ.λπ.»
– Δεν σ’ αρέσει το σιρκουί (αγώνα μέσα στην πόλη) που είναι ένας τρόπος προβολής του αθλήματος και εσύ αγωνίζεσαι μπροστά σε κόσμο;
«Μου αρέσει αλλά, όχι όσο το mountain. Φέτος παραλίγο να μας «φάνε». Έλεγαν… «Ποιοί είναι αυτοί με τα κολάν που έχουν κλείσει την πόλη και κάνουν ποδήλατο»; Ήθελαν να κάθονται για καφέ και να χουν το αμάξι απ’ έξω από την καφετέρια».
– Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Πότε και πως ξεκίνησες την ποδηλασία;
«Ξεκίνησα την ποδηλασία πριν από επτά χρόνια με ποδήλατα BMX και στην αρχή η μητέρα μου ήταν αυτή που με πήγαινε στις προπονήσεις. Έπαιζα πολλά χρόνια ποδόσφαιρο αλλά λόγω κάποιων συγκυριών, σταμάτησα. Έγινε ένας αγώνας στα καρτ και πήγα τότε με το κόκκινο BMX μου και έτρεξα. Πήγα αρκετά καλά και από τότε, καθώς είχε ανοίξει και ο σύλλογος στο Ρέθυμνο, ξεκίνησα εντατικά. Μου άρεσαν πολλά πράγματα όπως, η ποδηλατική στολή, το κράνος, τα διάφορα μοντέλα ποδηλάτων. Χρειάστηκαν βέβαια πολλά χρόνια μέχρι να φτάσω στο σημείο να αποκτήσω και ‘γω ένα. Στην αρχή έκανα mountain bike σε παγκρήτιους αγώνες καθώς είχα μόνο ένα ποδήλατο τότε αλλά, το θεωρώ ακόμα το πιο εντυπωσιακό από τα αγωνίσματα. Ευτυχώς οι πίστες είναι αρκετά καλές στις περισσότερες περιπτώσεις».
– Ο ΠΑΣ είναι ένας νεόδμητος σύλλογος. Αλήθεια, σας βοηθάει η ρεθυμνιώτικη αγορά σε αυτό το δύσκολο έργο που έχετε να διεκπεραιώσετε;
«Προς το παρόν, μας βοηθάει καθώς έχουμε έκπτωση στα μαγαζιά με ποδηλατικά είδη». Κάπου εκεί, πήρε το λόγο ο πατέρας του, ο Γιάννης ο πρεσβύτερος που, έχει διατελέσει μέλος του ΠΑΣ και γνωρίζει από πρώτο χέρι» πως έχουν τα πράγματα… «Έχουμε έναν μεγάλο χορηγό ενώ θα πρέπει να πούμε ότι φέτος, μας βοήθησε και εκκλησία καθώς και κάποιοι ακόμα ιδιώτες. Αλλά ο σύλλογος έχει μεγάλα έξοδα για τις μετακινήσεις του ( βανάκια, εισιτήρια, προπονητές κλπ). Σκεφτείτε ότι μόνο αυτόν το μήνα έχουμε ανεβεί στην Αθήνα 4 φορές για αγώνες! Αυτά τα χρήματα θέλουμε να βγαίνουν από τις συνδρομές των παιδιών γι’ αυτό και έχουμε ανάγκη από περισσότερους αθλητές στα τμήματά μας».
– Που προπονείσαι αυτή την περίοδο;
«Ο Δήμος μάς έχει παραχωρήσει ένα χώρο στον Κουμπέ αλλά χρειαζόμαστε 15.000 ευρώ για να γίνει ιδανικός για προπόνηση».
«Μας έφαγαν οι κάμπιες»
– Δεν είναι ούτε μικρό ούτε τεράστιο το ποσό…
«Όντως. Επίσης έχουμε έναν χώρο στα πευκάκια που στην αρχή δεν είχαμε πρόβλημα αλλά τα τελευταία 2-3 χρόνια αντιμετωπίζουμε κάποια ζητήματα με τις κάμπιες(!) καθώς τα παιδιά μετά το τέλος της προπόνησης είναι γεμάτα με σημάδια από αυτές. Εκεί ίσως χρειάζεται να δείξει κάποια ο δήμος ψεκάζοντας».
– Διέκρινες κάποια υπεροψία από αθλητές άλλων σωματείων ως προς τον Άτλα στο σύνολο του η προς εσένα ατομικά;
«Εντάξει δεν έγινα και φίλος με όλους αλλά μάθαμε ο ένας στον άλλο. Ανταλλάξαμε απόψεις για τη διαδρομή. Γενικά όχι, δε διέκρινα κάποια υπεροψία».
Ο μπαμπάς Γιάννης συμπληρώνει… «Η προσέγγιση των προπονητών από αυτή των αθλητών είναι διαφορετική. Για παράδειγμα, μπορεί ο προπονητής να πει «σιγά ποιός είναι ο Δαβαρίας, θα τον κερδίσετε» αλλά οι διαπροσωπικές σχέσεις των παιδιών να είναι πολύ καλές ιδίως με τα παιδιά από τα Χανιά».
– Τι είναι αυτό που σου δίδαξαν οι αγώνες σε τέτοιο επίπεδο και πως το διαχειρίζεσαι;
«Θέλει πολύ καλή διαχείριση από εδώ και πέρα. Προς το παρόν, δεν έχω αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα με τα μαθήματα του σχολείου. Τα προλαβαίνω με λίγο ζόρισμα καθώς οι προπονήσεις είναι (3-4ώρες ) και πιάνουν ένα μεγάλο μέρος της μέρας μου αλλά, ευτυχώς οι σημαντικοί αγώνες διεξάγονται κυρίως τα καλοκαιρία . Από την καινούργια χρονιά που μπαίνω στο λύκειο θα είναι πιο δύσκολα καθώς θα λείπω πιο συχνά αλλά πιστεύω θα βρω τρόπο να το διαχειριστώ».
«Το ποδήλατο εξελίσσεται σε τρόπο ζωής»
– Τι είναι το ποδήλατο για σένα ?
«Την περίοδο του σχολείου είναι ένας τρόπος να ξεσκάω και να βγάζω την ενέργειά μου αλλά και να γνωρίσω καινούρια παιδιά και τόπους όπως τώρα με την εθνική. Σιγά-σιγά εξελίσσεται σε τρόπο ζωής.»
– Έχεις κάποια φιλοδοξία βραχυπρόθεσμη ή μακροπρόθεσμη μικρή ή μεγάλη;
«Έχω και είναι μεγάλη. Θέλω να τρέξω στο tour de France που κανείς Έλληνας δεν έχει καταφέρει ακόμα να τρέξει. Είναι ένας πολύ σκληρός αγώνας που διαρκεί 3 βδομάδες και κάθε μέρα αντιστοιχεί σε περίπου 150 χλμ».
– Τι είδους ψυχική ηρεμία χρειάζεται για να κάνεις ποδηλασία γιατί ο απλός θεατής βλέπει ότι απλά καβαλάς το ποδήλατο και επαναλαμβάνεις μία κίνηση…
«Η ποδηλασία θέλει μεγάλη υπομονή στην αρχή μέχρι να δεις τα πρώτα αποτελέσματα. Πρέπει να σου αρέσει πολύ γιατί θα περάσεις περιόδους που θα βαριέσαι και δεν θα θες να σηκωθείς από το κρεβάτι και να πας προπόνηση. Έτσι συνέβη και σε μένα κάποια στιγμή. Επίσης θέλει κάποιες θυσίες. Για παράδειγμα, έχω να πάω θάλασσα ένα μήνα. Υπομονή και προπόνηση.»
– Έχεις φτάσει σε στιγμές που λες δεν αντέχω άλλο σ’ έναν δρόμο αντοχής;
«Σωματικά, δεν το έχω νιώσει. Μόνο κάποια περίοδο που είχα ξεκινήσει ταυτόχρονα και μπάσκετ όπου έπαθα υπερκόπωση και παρόλο που μου άρεσε πολύ, το σταμάτησα. Κατά τα άλλα για μένα η περισσότερη κούραση είναι ψυχική».
– Είχες κάποια σοβαρή πτώση η οποία σου έριξε το ηθικό την ώρα του αγώνα;
«Πέρυσι στο πανελλήνιο πρωτάθλημα! Ήταν δύο μέρες και μετά το τέλος της πρώτης είχα την δεύτερη θέση και στόχευα ψηλά για την επόμενη. Αλλά στα τελευταία 500μ έπεσαν μπροστά μου άλλοι αθλητές και έπεσα από πάνω τους. Ευτυχώς δεν τραυματίστηκα σοβαρά αλλά δεν είχα το αποτέλεσμα που ήθελα. Επίσης, τώρα πρόσφατα, μία βδομάδα μόλις πριν από το βαλκανικό, έπεσα στην προπόνηση και τραυματίστηκα στα χέρια και κυρίως στους καρπούς. Ήμουν χάλια. Μου έριξε το ηθικό και δεν ήθελα να πάω στον αγώνα αλλά τελικά το αποφάσισα και με πολύ πάγο και επιμονή, το σώμα μου άντεξε.»
Βαλκανικό πρωτάθλημα ορεινής ποδηλασίας
Κατηγορία: Cadets (Youth)
1. Πατρίκ Πεσκάρου (ROU) 1:08.54
2. Δαβαρίας Ιωάννης (GRE) 1:09.15
3. Άλεξ Ιβάνοφ (BUL) 1:09.54
