Τελευταίο παράδειγμα η απεργία των καθηγητών εν μέσω πανελλαδικών εξετάσεων. Γονείς οι ίδιοι υποψηφίων για την τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν δίστασαν (μέχρι το παρά πέντε) να κρατούν σε ομηρία τους μαθητές και τις οικογένειές τους. Με απόλυτο «κυνισμό» αναζητούσαν στηρίγματα «παίζοντας» ένα ψυχοφθόρο παιχνίδι… Δεν δίστασαν να βάλουν το κλαδικό, το συντεχνειακό (ίσως και το μικροκομματικό) συμφέρον πάνω από την ηρεμία των μαθητών τους. Πρόσθεσαν ένα επιπλέον άγχος στα παιδιά και μάλιστα εν γνώση τους μιας και οι ίδιοι είναι παιδαγωγοί και γνωρίζουν (ή θα έπρεπε να γνωρίζουν) την αναγκαιότητα του ήρεμου κλίματος και τη διασφάλιση μιας ψυχικής γαλήνης λίγο πριν τις εξετάσεις των μαθητών τους για τα ΑΕΙ και ΤΕΙ.
Και μόνο γι’ αυτόν τον «πόλεμο νεύρων» θα πρέπει να αξιολογηθούν αρνητικά! Ας έχουν τις γνώσεις στο αντικείμενό τους.
Δεν έδειξαν ότι έχουν, όμως, αυτό το «κάτι» που μετατρέπει το επάγγελμά τους σε λειτούργημα. Δεν φανέρωσαν πως έχουν την κοινωνική ευαισθησία, το σεβασμό στις αγνές ψυχές των μαθητών τους, την ουσιαστική παιδαγωγική αντίληψη που απαιτείται στις κρίσιμες αυτές ώρες, τη δυνατότητα να διαχωρίσουν το ατομικό από το κοινό συμφέρον, αδυνατούν να αντιληφθούν τη ζημιά που προκαλούν (σε επίπεδο ψυχικό) στα παιδιά, αλλά και τα λάθος μηνύματα που στέλνουν προς την κοινωνία. Χάνουν, έτσι, το σεβασμό των μαθητών τους και της κοινωνίας, απομονώνονται, αυτοστοχοποιούνται και τελικά «αποδυναμώνουν» την εκπαιδευτική κοινότητα. Αδιαφορούν, τελικά, για όλα τα παραπάνω (και για τόσα άλλα); Αν, ναι, τότε «διακινδυνεύουν» τον τίτλο του δασκάλου-καθηγητή…
Σωστά, πολύ σωστά, η κυβέρνηση εφάρμοσε το μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης. Σωστά, πολύ σωστά, για όσους πιθανόν αποφάσιζαν να μη λάβουν μέρος στη διαδικασία των πανελλαδικών εξετάσεων (παρά την επιστράτευσή τους) η κυβέρνηση θα οδηγούνταν στο μέτρο της διαθεσιμότητας και πιθανόν στην ποινή της απόλυσης. Κανένα πολιτικό κόστος δεν μπορεί να την εμποδίσει. Απλά και μόνο γιατί δεν υπάρχει. Το αντίθετο μάλιστα.
Οι καθηγητές υπάρχουν στη θέση τους για το καλό των μαθητών τους. Αυτό είναι το Α και το Ω! Όλα τα υπόλοιπα είναι συνδικαλιστικά, πολιτικά, κομματικά, συντεχνιακά «παιχνίδια» στην καλύτερη περίπτωση… Πιθανά «εκβιαστικά» παιχνίδια σε βάρος των μαθητών δείχνουν νοοτροπίες φαύλες, ξεπερασμένες και πολλαπλώς επικίνδυνες… κατάφεραν με τη στάση τους αυτή το ακατόρθωτο. Και τα αιτήματά τους να «θάψουν» και την κοινωνία να έχουν απέναντί τους και να χάσουν το σεβασμό και την εμπιστοσύνη των μαθητών τους.
Τι άλλο περιμένουν για να αντιληφθούν ότι έχουν «πέσει» από την «έδρα» τους ακόμα και αν δεν έχουν χάσει τη δουλειά τους; Αυτός ο «ψευτοτσαμπουκάς» θα τους κοστίσει πολλά στο μέλλον….
Δεν έχασαν απλά μία «μάχη». Έχασαν τον «πόλεμο»… Αυτά τα πράγματα για αυτούς δεν θα μοιάζουν με το σήμερα ή το χθες!
Αυτά που δίδαξαν στους μαθητές τους δεν έχουν να κάνουν στο παραμικρό με όσα οι ίδιοι πράττουν. Ισχύει, εδώ, το «δάσκαλε που δίδασκες…»!
Την ώρα που στο σύνολό της η ελληνική κοινωνία δοκιμάζεται σκληρά, ζει μια συνολική και πολυεπίπεδη κρίση και απαιτείται κοινωνική ευαισθησία και συνοχή οι άνθρωποι του πνεύματος αδυνατούν να αντιληφθούν το ρόλο τους και ανοίγουν κοινωνικά μέτωπα αντί να αγωνίζονται στην οδό της κοινωνικής συνοχής και ισορροπίας…
Το τραύμα που προκάλεσε αυτή η στάση θα φανεί στο κοντινό μέλλον…
Θέλοντας δε να πλήξουν πολιτικά την κυβέρνηση έφεραν το αντίθετο αποτέλεσμα! Απ’ όποια οπτική γωνία και να το εξετάσουμε η ζημιά που έχει προκληθεί είναι μεγάλη…
Έχουν οδηγηθεί σε ένα… μονόδρομο!
Αυτόν της… συγγνώμης!
Μόνον έτσι θα περισώσουν ένα μικρό κομμάτι από την αξιοπιστία τους.
Μόνο τότε θα ανακτήσουν ένα μέρος από τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη τους. Θέλει αρκετό θάρρος κάτι τέτοιο!
Όμως, είναι δάσκαλοι, και χωρίς θάρρος δεν μπορούν να σταθούν….
Με δύναμη ψυχής, αυτοκριτική, αυτογνωσία να κοιτάξουν στα μάτια τους μαθητές τους και την κοινωνία και να ζητήσουν με θάρρος… Συγγνώμη!
Αύριο, ίσως, να ‘ναι πια… αργά!
