Δίωρα δελτία

Αν πάρεις σήμερα έναν Έλληνα δημοσιογράφο, του δώσεις μια κλωτσιά και τον στείλεις πίσω στον χρόνο, σου καλύπτει τις δίκες της Νυρεμβέργης με την άνεση που περιγράφει τροχαίο. Μεταξύ μας, θα μπορούσατε να το κάνετε και εσείς. Ο μέσος τηλεθεατής μπορεί να σου πει από μνήμης ύμνους των ναζί, έχει αναλύσει τον όρκο της Χρυσής Αυγής, ίσως και να γνωρίζει από πού ψωνίζει άρβυλα ο Λαγός.

 

Παρακολουθώντας τα δελτία ειδήσεων του Σαββάτου διαπίστωσα ότι, κατά μέσο όρο, ο χρόνος που αφιέρωσαν στο ξεδόντιασμα της Χρυσής Αυγής ήταν περίπου 45 λεπτά. Και φανταστείτε ότι είναι μία ιστορία στην οποία δεν παίζουν ωραίες γυναίκες και δεν ανθίζουν έρωτες πάνω σε κόκκινα σεντόνια με μαύρες σβάστικες -δεν ξέρω, βέβαια, αν έχουν ψάξει ολόκληρο το σπίτι του Παππά. Επίσης σημειώστε ότι βλέπουμε την ίδια ιστορία από διαφορετικές γωνίες λήψης, χωρίς, όμως, να έχει προκύψει κάτι συγκλονιστικό. Μαύρισαν τα πάντα. Εδώ, όμως, υπάρχει κάτι που πρέπει να προσέξετε.

 

Τα κανάλια δεν δείχνουν απολύτως τίποτα καινούργιο. Έχουν ανασύρει από τα αρχείο κάθε πιθανό πλάνο με χρυσαυγίτες και το περνάνε μπροστά από τα μάτια μας. Το πλάνο, φυσικά, είναι ίδιο. Έχουν αλλάξει τα super -δηλαδή οι τίτλοι που το συνοδεύουν- και φυσικά ο voice over σχολιασμός του δημοσιογράφου. Και τι διαπιστώνουμε; Ότι οι εικόνες είναι αποκρουστικές, εξοργιστικές, χυδαίες. Όμως πριν από μερικές εβδομάδες δεν ήταν έτσι για το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας.

 

Πριν τη δολοφονία του Φύσσα και τις χειροπέδες στους φασίστες, τα πλάνα με τις παρελάσεις των αγοριών, τους πυρσούς και τις αγριεμένες φάτσες είχαν αρχίσει να θεωρούνται κομμάτι της τηλεοπτικής καθημερινότητας, ουσιαστικά και της πολιτικής και κοινωνικής.

 

Το μάτι συνηθίζει αυτό που βλέπει και η συνείδηση του μέσου ανθρώπου προσαρμόζεται, στο τέλος συμβιώνει μαζί με το χυδαίο. Και έτσι, χωρίς καν να το έχουμε καταλάβει, πολλοί από μας είχαν αποδεχθεί την παρουσία των ναζί στη Βουλή και στους δρόμους ως ένα κακό με το οποίο θα έπρεπε να ζήσουμε. Τώρα η εικόνα πήρε τις σωστές διαστάσεις και τα αληθινά της χρώματα. Αυτά τα δελτία πρέπει να γίνουν δίωρα.