Η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα εκθεσιακά γεγονότα στην νοτιοανατολική Ευρώπη. Αντικατοπτρίζει την οικονομική εξωστρέφεια, την υγιή επιχειρηματικότητα, την καινοτομία, προσελκύοντας πάρα πολλούς Έλληνες και ξένους εκθέτες και πάνω από 200.000 επισκέπτες. Δυστυχώς όμως οι πολίτες σε αυτή τη χώρα, όταν ακούμε την φράση «ΔΕΘ» οι συνειρμοί που μας έρχονται στο μυαλό δεν έχουν σχέση με την παραπάνω περιγραφή, αλλά νοηματοδοτούν κάτι εντελώς διαφορετικό.
Η κρίση άλλαξε πολλά πράγματα στη χώρα μας. Αυτό που παρακολουθούμε κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, σίγουρα δεν είναι ένα από αυτά. Μετά από δεκαετίες όπου τα εγκαίνια μιας διεθνούς έκθεσης έχουν μετατραπεί σε βήμα παροχολογίας, διαδηλώσεων, επεισοδίων, υποσχέσεων και κομματικών συγκρούσεων φαίνεται πως τίποτα δεν έχει αλλάξει. Κάποιος αισιόδοξος ίσως πίστευε πως ειδικά μετά την ομιλία του τότε εν δυνάμει πρωθυπουργού κ. Τσίπρα στην ΔΕΘ το 2014, μια ομιλία που έχει μείνει στην ιστορία ως το απόλυτο κρεσέντο λαϊκισμού και ψεύτικων υποσχέσεων, είχαμε πλέον τελειώσει με αυτά. Οι τότε εξαγγελίες ονομάστηκαν αργότερα από τους ίδιους «αυταπάτες» και οι επόμενες τρεις ΔΕΘ ήταν σε γενικά ηπιότερο κλίμα από όλους τους πολιτικούς αρχηγούς. Έτσι, κάποιος αισιόδοξος θα πίστευε ότι η φαιδρότητα με την οποία αντιμετωπίζει το πολιτικό μας σύστημα τα εγκαίνια μιας διεθνούς έκθεσης θα λάμβανε τέλος. Όμως στην πρώτη ΔΕΘ μετά την έξοδο από τα προγράμματα στήριξης, φαίνεται ότι σπεύδουμε να ξαναγυρίσουμε στις παλιές «καλές» μας συνήθειες.
Εάν κάποιος προσγειώνονταν το σαββατοκύριακο που μας πέρασε στη ΔΕΘ και άκουγε τον πρωθυπουργό χωρίς να γνωρίζει τι κυβέρνηση έχουμε και γενικά πως έχουν τα πολιτικά πράγματα στην Ελλάδα, θα πίστευε ότι παρακολουθεί τις προγραμματικές δηλώσεις μια κυβέρνησης στην αρχή της θητείας της. Για κάποιον που δεν έχει ξανακούσει ποτέ τον κ. Τσίπρα να μιλάει, αυτή θα φαινότανε μια συνηθισμένη ομιλία ενός πρωθυπουργού. Η όλη παρουσία του στη ΔΕΘ απέδειξε ότι στοχεύει σε ένα κοινό που ασυνείδητα ή συνειδητά, σε μια προσπάθεια απενεχοποίησης των επιλογών του, έχει διαγράψει από την μνήμη του τον Αλέξη Τσίπρα του πρόσφατου παρελθόντος. Έτσι για παράδειγμα, τον κ. Τσίπρα που βροντοφώναζε ότι το δημόσιο χρέος των 317 δις του 2014 ήταν ένα χρέος μη βιώσιμο και έχριζε διαγραφής, τώρα τον ακούσαμε να μας λέει στη ΔΕΘ ότι το σημερινό χρέος, που επί ημερών του έχει αυξηθεί στα 345 δισεκατομμύρια ευρώ, έχει ως εκ θαύματος καταστεί βιώσιμο. Και φυσικά μια συνέντευξη τύπου με ερωτήσεις χάδια, μεροληπτική αντιμετώπιση των δημοσιογράφων ανάλογα με το μέσο που εκπροσωπούσαν, αποκλεισμός μέσων που δεν ήταν αρεστά και καταγγελίες για απαίτηση της κυβέρνησης να γνωρίζει από πριν τις ρωτήσεις που θα έκαναν οι δημοσιογράφοι.
Αναρωτιέμαι πως φαίνεται στα μάτια των ξένων αντιπροσώπων που στήνουν τα περίπτερα τους στη ΔΕΘ, το γεγονός ότι τα εγκαίνια μιας διεθνούς έκθεσης στην οποία προσέρχονται, μετατρέπονται σε πολιτικό ρινγκ και μια ολόκληρη πόλη απ’ έξω σε πεδίο μάχης. Εκείνο που θα έπρεπε να πράξουν τα υπόλοιπα κόμματα είναι να μην προσέλθουν καθόλου στη ΔΕΘ υπό την μορφή ομιλιών και συνεντεύξεων τύπου, παρά μόνο ως απλοί επισκέπτες αν επιθυμούν. Όχι φυσικά επειδή δεν έχουν κάτι να πουν. Αλλά επειδή κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει αυτός ο κατ’ εξακολούθηση εμπαιγμός των πολιτών και η φαυλότητα με την οποία αντιμετωπίζεται η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης. Να σταματήσει αυτός ο ετήσιος άτυπος θεσμός παροχολογίας και κομματικών αλληλοκατηγοριών και τα εγκαίνια της ΔΕΘ να σηματοδοτούν κάθε χρόνο αυτό που πραγματικά είναι. Το μεγαλύτερο εκθεσιακό γεγονός της χώρας. Γιατί αυτό που παρακολουθήσαμε πριν λίγες μέρες δεν ήταν η έναρξη της φετινής ΔΕΘ. Ήταν ουσιαστικά η έναρξη της προεκλογικής περιόδου.
* O Γεώργιος Νάστος είναι ιδιωτικός υπάλληλος – απόφοιτος του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Κρήτης
